Ο Έλληνας πρωθυπουργός επιβεβαίωσε το δημοσίευμα των Financial Times, που ήθελαν Ε.Ε. και ΝΑΤΟ να πιέζουν τη χώρα μας να αποστείλει στην Ουκρανία αντιαεροπορικά συστήματα Patriot ή S-300. Σύμφωνα με τον κ. Μητσοτάκη, όντως υπήρξε τέτοιο αίτημα από τον Ζελένσκι, όμως η χώρα μας δεν θα παραχωρήσει οπλικά συστήματα που θεωρεί απαραίτητα για τη δική της άμυνα. Οι αποφάσεις για περαιτέρω ενίσχυση της Ουκρανίας από τις ΗΠΑ (επιπλέον χρηματοδότησης από το Κογκρέσο, αποστολή πυραύλων ATACMS) και την Ε.Ε. (ενίσχυση αντιαεροπορικής προστασίας) δείχνουν την κατεύθυνση προς την οποία κινούνται οι ελίτ της Δύσης, ενώ η Ρωσία παγιώνει και επεκτείνει την παρουσία της στην ανατολική Ουκρανία.
Η ανάγκη ανταπόκρισης σε δύο ανοιχτά πολεμικά μέτωπα (Μ. Ανατολή και Ουκρανία), σε συνδυασμό με την απόφαση για ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης κάθε χώρας ξεχωριστά, αποτελεί μια σημαντική πρόκληση για τις χώρες της Δύσης – και ειδικά για τις χώρες της Ε.Ε. που γειτνιάζουν με τις εμπόλεμες περιοχές. Έτσι εξαπολύεται μπαράζ πιέσεων προς τις πλέον αδύναμες χώρες να επωμιστούν δυσανάλογο βάρος. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μας έχει ήδη εμπλέξει ενεργά στον πόλεμο στην Ουκρανία, υλοποιώντας κάθε απαίτηση της «σωστής πλευράς», αποστέλλοντας σημαντικές ποσότητες οπλικών συστημάτων και βλημάτων (μέχρι και απαγορευμένα βλήματα λευκού φωσφόρου), παραδίδοντας στο ΝΑΤΟ το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και άλλες εγκαταστάσεις. Τώρα οι «σύμμαχοι» μας πιέζουν να πάμε ένα βήμα παρακάτω, απογυμνώνοντας την αεράμυνά μας και παραβιάζοντας ταυτόχρονα μια ακόμα σαφώς εκφρασμένη κόκκινη γραμμή της ρωσικής πλευράς.
Η απαξίωση για χρόνια των S-300, που αγοράστηκαν από την Κυπριακή Δημοκρατία αλλά βρέθηκαν στην Κρήτη μετά από καραμπόλες (και ασφυκτικές τουρκικές και ΝΑΤΟϊκές πιέσεις), σε συνδυασμό με τη δυσκολία ανεύρεσης ανταλλακτικών λόγω διακοπής των σχέσεων με τη Ρωσία, ίσως αποτελέσει σε επόμενο στάδιο το ιδανικό άλλοθι για την κυβέρνηση. Το ίδιο ίσως συμβεί και με άλλα ρωσικής προέλευσης αντιαεροπορικά συστήματα που, για γεωπολιτικούς λόγους, κρίνονται σταδιακά «μη συμβατά με τις επιχειρησιακές ανάγκες μας».
Σε κάθε περίπτωση, γίνεται φανερό είναι πως βρισκόμαστε σε μια εν εξελίξει διαπραγμάτευση για την αναβάθμιση της εμπλοκής της χώρας μας στα πολεμικά μέτωπα και στην πολεμική προετοιμασία της Ε.Ε. Οι διαπραγματεύσεις αυτές προστίθενται σε σειρά τυχοδιωκτισμών της ελληνικής κυβέρνησης τόσο στα ενεργά πολεμικά μέτωπα της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής (είχαμε εκ νέου εμπλοκή της φρεγάτας «Ύδρα» με κατάρριψη drone στην Ερυθρά Θάλασσα), όσο και σε σειρά άλλων πεδίων της υπαγορευμένης από τις ΗΠΑ εξωτερικής πολιτικής στα Βαλκάνια (βλ. Κόσοβο) και στα ελληνοτουρκικά. Όλα αυτά, συνδυαστικά, αποτελούν σημαντικό πλήγμα στη διεθνή αξιοπιστία και στη γεωπολιτική ισχύ της χώρας μας.
Ν.Τ.
