Ο Σημίτης, ο Καστανίδης και τα άλλα «καλά» παιδιά.
Του Δημήτρη Υφαντή.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Καστανίδης αιφνιδίασε, στη Βουλή, στη συζήτηση για το σκάνδαλο της Siemens, φέρνοντας στο φως την επιστολή τού τότε πρωθυπουργού Σημίτη το 1996, όταν έβαλε τέρμα σε οποιαδήποτε απόπειρα διαφάνειας σε προμήθειες και συμβάσεις. Είχε προηγηθεί η υπεράσπιση της οκταετίας του από τον τέως πρωθυπουργό, με δημόσια παρέμβαση-μανιφέστο. Συντηρήθηκε και αυτή την εβδομάδα η κόντρα μεταξύ των πρωθυπουργικών και όσων (ο Φλωρίδης, το τελευταίο κρούσμα) θέτουν εμμέσως ή ευθέως ζήτημα ανεπάρκειας της κυβέρνησης να υλοποιήσει το νέο ισοπεδωτικό πρόγραμμα της τρόικας. Είναι ολοφάνερο ότι κάτι συμβαίνει εδώ, πιο ουσιώδες από το ξεκαθάρισμα λογαριασμών για το αμαρτωλό πασοκικό παρελθόν ή από τις γνωστές ενδοκυβερνητικές τριβές.
Στην εκστρατεία σάρωσης των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, άλωσης του δημόσιου πλούτου και κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους, επιστρατεύονται διαθέσιμες εφεδρείες, ενώ υποβάλλονται ποικίλες υποψηφιότητες για κάθε χρήση. Ο ορυμαγδός «κριτικής» από μερίδα κυβερνητικών βουλευτών εκσυγχρονιστικής χροιάς προς τον υπουργό Οικονομικών, για το δημοσιονομικό Βατερλό του Μνημονίου, κατέληξε στην προβολή της «λύσης» της αναδιάρθρωσης. Ακολούθησε η παρέμβαση Σημίτη που εξέφρασε και γερμανικές θέσεις. Η παραπομπή του Τσοχατζόπουλου, πέραν του θεάτρου εξιλέωσης του δικομματισμού, με μία ανώδυνη καταδίκη ενός αποστρατευμένου αστέρα της διαπλοκής, φανέρωσε μέσω των δημοσιευμάτων του Spiegel, ότι οι Γερμανοί διαθέτουν αρκετούς μοχλούς εκβιασμού και πειθαναγκασμού του βουτηγμένου στη διαφθορά πολιτικού προσωπικού που και σήμερα πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις.
Το πρωθυπουργικό κέντρο δεν θα εγκαταλείψει εύκολα το τιμόνι της εκτέλεσης των πολιτικών τελεσιγράφων της τρόικας, πολύ περισσότερο όταν δεν υπάρχει μία διαμορφωμένη εναλλακτική λύση. Η ισορροπία στις αντιθέσεις Αμερικανών και Γερμανών και στις εντός της Ε.Ε. διαμάχες, αποδεικνύεται επικίνδυνη για μία πολιτική δεδομένης υποτέλειας. Οι πρωτοβουλίες Λοβέρδου και Διαμαντοπούλου αξιοποιήθηκαν, ώστε να μετατοπιστεί σε πιο ακραίο νεοφιλελεύθερο άξονα το κέντρο βάρους της κυβερνητικής πολιτικής και να στριμωχτούν -έως πολιτικής αφωνίας- οι ενδοκυβερνητικές πτέρυγες τύπου Κατσέλη και Ρέππα, που επιδιώκουν ένα φύλο συκής στη λαίλαπα. Τα πυρά στρέφονται σε όσους αμφισβητούν την ηγεμονία Παπανδρέου στις εξελίξεις, όπως ο Σημίτης και όσοι συνδέονται μαζί του, ενώ ο Βενιζέλος υποχρεώθηκε να συμμαζέψει την πλατφόρμα του εντός της πρωθυπουργικής γραμμής.
Οι στοχευμένες «αποκαλύψεις» των στρατοπέδων της διαπλοκής γίνονται μπούμερανγκ. Ο Καστανίδης παραιτήθηκε το 1996, χωρίς να καταγγείλει όσα αποκαλύπτει σήμερα, σχετικά με την ωμή παρέμβαση Σημίτη υπέρ των απευθείας αναθέσεων και των χαριστικών συμβάσεων. Επανήλθε στην κυβέρνηση… Σημίτη το 2003, για να «υπηρετήσει το κόμμα και τη χώρα», όπως απολογείται ο ίδιος σήμερα! Η Ν.Δ. ενθουσιάστηκε από τις αποκαλύψεις, ενώ είχε εφαρμόσει στη δική της θητεία κατά γράμμα την ίδια βρόμικη πολιτική. Είναι πολύ χοντρό το δούλεμα αλλά και πολύ βαθιά τα αδιέξοδα του πολιτικού κατεστημένου. Όλοι, μα όλοι, είναι βουτηγμένοι στο «μέλι». Άλλη υποδειγματική περίπτωση, χρυσή εφεδρεία, που ώς ώρας χαίρει ασυλίας: Ποιος υπουργός Υγείας θέσπισε τις εκτός διαγωνισμού προμήθειες σε αστρονομικές τιμές υλικών και μηχανημάτων, βυθίζοντας στα χρέη το ΕΣΥ; Ο σούπερ αδιάφθορος εκσυγχρονιστής, αυτός που «δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος», ο Αλ. Παπαδόπουλος! Ενδέχεται αύριο-μεθαύριο να μας το «αποκαλύψουν» και αυτό.
Αδίστακτες μηχανορραφίες, αγωνιώδεις ανθρωποθυσίες κι ένας λόγος πολτοποίησης της συνενοχής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το πολιτικό περιβάλλον θα σαπίζει
όλο και πιο γρήγορα.
