«Δεν γνώριζε πράγματα σημαντικά. Ας τον αφήσουμε, έχει ζητήσει συγγνώμη. Θα τον κρίνουμε εμείς οι βουλευτές της πλειοψηφίας πολύ σκληρότερα από εσάς», είπε ο Δημήτρης Μαρκόπουλος, αναφερόμενος στον Τσάφο μετά τις διαμαρτυρίες που ξεσηκώθηκαν ακόμα κι από μέρους της Κύπρου. Η αλήθεια είναι πως έναν φόβο τον έχω με το κυβερνών κόμμα μήπως εξαντλήσουν οι βουλευτές του την σκληρότητά τους στον «απολίτικο άνθρωπο», όπως συνέχισε να τον χαρακτηρίσει ο Μαρκόπουλος.
Κι έρχομαι να αναρωτηθώ η γυναίκα, τι απ’ όλα μπορεί με ανησυχεί περισσότερο: Το ανηλεές δούλεμά τους ή ότι τελικά ενδέχεται να πιστεύουν πως ένα «συγγνώμη» και «γράψε 100 φορές στο τετράδιό σου δεν θα ξαναμιλήσω, εάν δεν ξέρω» μπορεί να τουμπάρει την κατάσταση. Είναι συνηθισμένο το σύστημα να χειραγωγεί, να πείθει και να κοιμάται ήσυχο τα βράδια για τις πετυχημένες κινήσεις του – κι όχι μόνο γιατί έχει όλους τους μηχανισμούς με το μέρος του, αλλά γιατί η (αριστερή) αντιπολίτευση είναι ελλιπής και ανεπαρκής. Και δεν έχει άδικο, μεταξύ μας.
Από την άλλη, πολλοί αναρωτιούνται γιατί η Κωνσταντοπούλου χτυπάει κόκκινο στις προτιμήσεις, ειδικά των νέων ανθρώπων. Γιατί ένα πρωσοποπαγές κόμμα κ.λπ. κ.λπ. όπως η Πλεύση Ελευθερίας πηγαίνει… τρένο. Θα αντιστρέψω την απορία: Γιατί, παρακαλώ, τόοοοοσα χρόνια η «κλασική» Αριστερά δεν μπόρεσε να προσεγγίσει το λαό άμεσα, να μπει μπροστά και να τον κερδίσει – μη μου πείτε μόνο πως είναι διαφορετικές οι συγκυρίες, γιατί πάντα ήταν και θα είναι. Δεκάδες πανό στις τελευταίες διαδηλώσεις με αντίστοιχα δεκάδες σφυροδρέπανα και συνθήματα – αλλά ούτε μία αυτοκριτική. Ούτε μία πρακτική λύση, ούτε ένας καθημερινός, φρέσκος και καθάριος λόγος που να ακουμπάει τον κόσμο.
Αφήστε επιτέλους τους νέους να μιλήσουν, να μπουν μπροστά… Δώστε τους χώρο να πουν τα δικά τους συνθήματα, τα δικά τους αιτήματα. Έχουν δικαίωμα και λύσεις.
