Έγραφε πριν ενάμιση χρόνο ο Δρόμος στον απόηχο της επικράτησης του Αζερμπαϊτζάν επί της Αρμενίας (που κατέστη δυνατή χάρη στην ενεργητική υποστήριξη του αζέρικου καθεστώτος από την Τουρκία και το Ισραήλ, και κατέληξε στην εθνοκάθαρση του Αρτσάχ): «Ως μεγάλη πλέον επεκτατική δύναμη, ικανή να διεισδύει σε τρεις ηπείρους και να διατηρεί ανοιχτά πολλά μέτωπα, η Τουρκία ονειρεύεται να ενωθεί με τους “Αζέρους αδελφούς” για να χωθεί βαθιά στην περιοχή του Καυκάσου και να φτάσει στην Κασπία. Αλλά εδώ εμφανίζεται ένα πεισματάρικο εμπόδιο: το Ιράν. Δεν είναι τυχαίο ότι η Τεχεράνη εδώ και πολλά χρόνια διακηρύσσει ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί οποιαδήποτε αλλαγή συνόρων στην περιοχή… Συνορεύοντας με την Αρμενία, το Ιράν κόβει κάθε δυνατότητα ενοποίησης του, κατά Ερντογάν, “ενός έθνους σε δύο κράτη”»[1].
Πράγματι, εάν κάποιος δει τον χάρτη θα διαπιστώσει ότι Αρμενία και Ιράν μοιράζονται 44 χιλιόμετρα συνόρων. Στην αρμενική πλευρά βρίσκεται η επαρχία Σιουνίκ, που ανακόπτει τη φιλοδοξία του Ερντογάν να ενώσει το έδαφος της Τουρκίας με αυτό του Αζερμπαϊτζάν. Το οποίο υποστήριξε η Άγκυρα με σύγχρονα όπλα, ενώ και το Ισραήλ έπραξε το ίδιο θέλοντας να απομονώσει το Ιράν. Εύλογα οι Αρμένιοι σήμερα απεύχονται την ήττα του Ιράν: γνωρίζουν ότι, δίχως ιρανική εγγύηση, το αρμενικό κράτος θα είναι η πρώτη παράπλευρη απώλεια αυτής της σύρραξης. Εάν εκλείψουν οι «κόκκινες γραμμές» της Τεχεράνης, θα καταληφθεί καταρχήν ο νότος της Αρμενίας από τουρκικά και αζέρικα στρατεύματα. Κι έπειτα ό,τι απομείνει από την Αρμενία θα υποστεί ασφυξία μέχρι να καταρρεύσει πλήρως.
Αυτό το καταλαβαίνει ακόμη και ο φιλοδυτικός Αρμένιος πρωθυπουργός Πασινιάν, που χθες επισκέφθηκε την Άγκυρα έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να «τα βρει» με τον Σουλτάνο, ενώ ταυτόχρονα επιδιώκει μια «ιστορική» συνδιαλλαγή με το Αζερμπαϊτζάν. Ίσως να ελπίζει ότι αν κάνει πρώτος παραχωρήσεις, η Δύση θα τον προστατεύσει από περαιτέρω εθνική ταπείνωση… Κατανοεί πάντως ότι, μετά την απώλεια και εθνοκάθαρση του Αρτσάχ, τυχόν νέος ακρωτηριασμός της Αρμενίας θα σημάνει το πολιτικό του τέλος – και πιθανά όχι μόνο το πολιτικό… Έτσι, παρόλο που μπατάρει ανοιχτά πια προς τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», η Αρμενία καταδίκασε χωρίς περιστροφές την ισραηλινή επίθεση εναντίον του Ιράν, και τώρα η ηγεσία της επιδίδεται σε ακροβασίες ώστε να μην την αλέσει ο μύλος των Δυτικών (και ισραηλινών) σχεδίων για την ευρύτερη περιοχή.
Ιρανική προειδοποίηση
Το Ιράν υποστηρίζει τη χριστιανική Αρμενία και προειδοποιεί τόσο το Αζερμπαϊτζάν (αν και σιιτικό) όσο και την Τουρκία να μην επιχειρήσουν τον ακρωτηριασμό της. Αυτό είναι ένα δεδομένο που αποσιωπάται από τα Δυτικά (φυσικά και τα ελλαδικά) ΜΜΕ, αφού δεν ταιριάζει με το αφήγημα τόσο της Δύσης όσο και της εθελόδουλης ελλαδικής ελίτ – που με θράσος υποστηρίζει ότι το γενοκτονικό Ισραήλ είναι… ο φυσικός μας σύμμαχος, αφού τάχα είναι ανειρήνευτος εχθρός της Τουρκίας. Μια χαρά συνεργάστηκαν οι «ανειρήνευτοι εχθροί» σε πολλές περιπτώσεις. Μία μόνο από αυτές ήταν ο πρόσφατος πόλεμος κατά της Αρμενίας. Ενδεικτικό του πώς διαβάζει η Τεχεράνη την κατάσταση και τι προθέσεις έχει είναι το παρακάτω απόσπασμα από προχθεσινή συνέντευξη του Εσάμ Μοχαμπεντιάν, Ιρανού αναλυτή διεθνών σχέσεων ο οποίος απηχεί τις απόψεις της ιρανικής ηγεσίας:
«Η Τουρκία και το Μπακού πρέπει να γνωρίζουν ότι εάν αποπειραθούν μια τέτοια τυχοδιωκτική ενέργεια [κατάληψη της νότιας αρμενικής επαρχίας του Σιουνίκ, που συνορεύει με το Ιράν] η κατάσταση θα ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Φυσικά η αρμενική κυβέρνηση έχει την πρώτη ευθύνη για τη διατήρηση της ασφάλειας στην επαρχία Σιουνίκ. Οφείλει να ενισχύσει τις στρατιωτικές ικανότητές της για να αποκρούσει μια τέτοια επίθεση, και ενδεχομένως θα ήταν χρήσιμο να προχωρήσει εκεί σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το Ιράν. Η Αρμενία πρέπει να γνωρίζει ότι τυχόν κατάληψη και κατοχή της επαρχίας Σιουνίκ από την Τουρκία και το Μπακού θα σημάνει το τέλος της ίδιας της Αρμενίας. Γι’ αυτό η Αρμενία οφείλει να υπερασπιστεί καταρχήν η ίδια τα εδάφη της και, αν χρειαστεί, να ζητήσει βοήθεια από το Ιράν. Τότε οι ιρανικές δυνάμεις θα προστρέξουν, ώστε να αυξήσουν την αποτρεπτική ισχύ της Αρμενίας. Τυχόν επίθεση της Τουρκίας και του Μπακού εναντίον της επαρχίας Σιουνίκ οπωσδήποτε θα υποχρεώσει το Ιράν, αλλά και άλλες χώρες, να παρέμβουν κάπως για την υπεράσπιση της Αρμενίας. Νομίζω ότι η Τουρκία και το Μπακού θα λάβουν υπόψη αυτήν την προειδοποίηση, και θα αποφύγουν να επιτεθούν στην επαρχία Σιουνίκ».
Αυτά τα σαφή λένε οι Ιρανοί. Η Αρμενία από την πλευρά της οφείλει να θυμάται το ομηρικό γνωμικό «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Κι όχι μόνο η Αρμενία, εδώ που τα λέμε…
[1] Delete στους Αρμένιους, υπό διεθνή εποπτεία (φύλλο 653).
Η κραυγή
της Μαρί Ροζ Αμπουσεφιάν*
Όλοι έχουμε δει πώς, για πολλά χρόνια, η Δύση και η Ευρώπη, ευθυγραμμισμένες με την καθημερινή αμείλικτη προπαγάνδα του Ισραήλ, επιχειρούν διαρκώς να δυσφημίσουν την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν στα μάτια του κόσμου. Έχουν επιβάλει κάθε είδους περιορισμούς και κυρώσεις… Τελικά αποκάλυψαν τον πραγματικό εαυτό τους, εξαπολύοντας επίθεση χωρίς να κηρύξουν πόλεμο: πρώτα δολοφονώντας στρατιωτικούς διοικητές και επιστήμονες, και στη συνέχεια προσπαθώντας να καταστρέψουν ένα έθνος που είχε μείνει χωρίς στρατιωτική ηγεσία.
Ωστόσο, προς έκπληξή τους, το Ιράν παρέμεινε ακλόνητο. Αντέχει κάθε δυσκολία και ταπείνωση που του επιβάλλεται. Σφίγγοντας τα δόντια, έγινε πιο δυνατό στη σιωπή. Και τώρα, σπάζοντας τη σιωπή του, διακήρυξε ότι δεν είναι πάντα τα όπλα που επικρατούν. Όταν η συλλογική δύναμη ενός λαού υψώνεται σαν βουνό, τα ίδια τα όπλα γίνονται πιο ευάλωτα, γιατί μέσα σε αυτή τη δύναμη συγκεντρώνονται ο πόνος, η καταπίεση, η απώλεια και η δύναμη των σφιγμένων δοντιών και των γροθιών.
Αυτός δεν είναι ένας συνηθισμένος πόλεμος. Είναι η κραυγή που έχει φουσκώσει στις καρδιές δύο γενεών που έχουν υποστεί τα βάσανα και την ταπείνωση στα χέρια του Ισραήλ και της Δύσης. Είναι η κραυγή των ειρηνικών πολιτών στη Γάζα και τη Βηρυτό, θαμμένων κάτω από τα ερείπια των κατεστραμμένων σπιτιών τους. Είναι η αγωνιώδης, αβοήθητη κραυγή των πεινασμένων παιδιών, των εκατομμυρίων Παλαιστινίων, του λαού της Υεμένης, που έχουν οδηγηθεί στα πρόθυρα του θανάτου, αγωνιζόμενοι μάταια να κάνουν τον κόσμο να ακούσει τις ραγισμένες καρδιές τους.
Ας ελπίσουμε ότι οι υποτιθέμενοι κυρίαρχοι του κόσμου θα συνειδητοποιήσουν επιτέλους την εκρηκτική δύναμη των σιωπηλών και περιφρονημένων εθνών. Και όμως, στην Αρμενία μένουμε σιωπηλοί την ώρα της δοκιμασίας μιας χώρας που στάθηκε στο πλευρό μας, ακόμη και σε θέματα όπως η οριοθέτηση των συνόρων… Θα ανακαλύψει ο αρμενικός λαός, εν μέσω όλων αυτών που συμβαίνουν, την ικανότητά του να αναστοχάζεται, να αναγνωρίζει και να διορθώνει τα μοιραία λάθη του;
* Η Μαρί Ροζ Αμπουσεφιάν είναι Αρμένια ηθοποιός, ποιήτρια και δημοσιογράφος. Αποσπάσματα άρθρου που δημοσίευσε στις 17/6/2025.
