του Βασίλη Κεχαγιά
Αποτελεί προσωπική μου θεώρηση στα πράγματα, γι’ αυτό και σπεύδω να την καταθέσω στα γρήγορα, δίχως απαίτηση ασπασμού της από κανέναν: οι δύο μεγαλύτερες αντιπαραγωγικές «φαμίλιες» (ναι, με τη μαφιόζικη έννοια φορτισμένες) είναι οι πανεπιστημιακοί και οι παπάδες. Για κακή μας τύχη, πρόκειται γι’ αυτούς που μας συνδέουν με τα ιερότερα των ανθρωπίνων ενεργημάτων, τη μελέτη των φυσικών και των μεταφυσικών. Σα να λέμε τα πόδια της ύπαρξης μας, με τα οποία πατάμε στέρεα στη γη και ό,τι μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε τα μυστήρια της ύπαρξής μας, την αγωνία του τέλους μας κι έναν κόσμο πέρα από τις φτωχές μας αισθήσεις.
Κυριολεκτικά ιερός ο σκοπός τους, αντίστοιχα ανίερος ο τρόπος τους. Και σαν προς επαλήθευση του αναναντίστοιχου αυτού διδύμου, ο ένας πόλος (το πανεπιστήμιο) αποφάσισε να τιμήσει τον άλλον, αναγορεύοντας τον εκπρόσωπό του Άνθιμο σε επίτιμο διδάκτορα του ΑΠΘ. Έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν, λοιπόν, ώστε δια του «γάμου» να πιστοποιηθεί η παράταιρη υπηρεσία των δύο ανώτατων θεσμών πνευματικής καθοδήγησής μας. Έχει εδώ και κάποια χρόνια που η μόδα της αναγόρευσης επίτιμων διδακτόρων ανέλαβε τη διαφήμιση των ανεπαρκέστατων, κατά τα άλλα, πανεπιστημιακών σχολών. Ας πάρουμε για παράδειγμα εκείνη την έρμη τη Σχολή Κινηματογράφου, με Μπενίνι, Βούλγαρη, Γαβρά, στο ρόλο των «επιτίμων» , να αναλαμβάνουν το ρόλο του διαφημιστικού σαμπουάν προς ξέπλυμα του απόντος έργου. Από ‘κει και πέρα, το Αριστοτέλειο μας, τίμησε αναλόγως τον «φιλέλληνα» Γιουγκέρ και τον μη αποφοιτήσαντα, αλλά επιτίμως διδακτορεύοντα Νιόνιο. Στη σειρά αναμένουν, κατά τα φαινόμενα, ο Βόλφγκαγκ Σόιμπλε και η μεταθανάτιος αναγόρευση του Στέλιου Καζαντζίδη.
Ούτως ή άλλως, οι αναγορεύσεις αντί να προτείνουν εξορύξεις στο χώρο του πνευματικού υπεδάφους, προς ανακάλυψη κρυμμένων παραγωγικών κοιτασμάτων ή πολιτιστικών αδαμάντων, εκτείνονται σε μια στέρφα επιφάνεια, την οποία αποπειρώνται να μας επιδείξουν ως γόνιμη. Ακόμη κι αυτό το «εμπορικό» βραβείο Νόμπελ, επιτελεί το έργο της υπόδειξης ποιητών και συγγραφέων, από παντού της γης, ώστε να συστηθούν στο παγκόσμιο χωριό πένες άγνωστες, ανεξερεύνητες, αμετάφραστες και να κοινωνηθούν, στο διψασμένο για πνευματική μεταλαβιά κοινό.
Προφανώς, στο Αριστοτέλειο τα πράγματα μπερδεύτηκαν και κάλεσαν τον Άνθιμο για την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, προς το ποίμνιο, το αναθρεμμένο με τον περίεργο και μάλλον πολιτικό και όχι θεόπνευστο λόγο του. Έτσι η Θεολογική Σχολή θα προκαλέσει, θα διαφημιστεί, θα ακουστεί στο ιδιαίτερα παραγωγικό για τη διανόηση τηλεοπτικό πεδίο και η Ελλάδα θα ξαναθυμηθεί ποιοί αποτελούν τον ευγενή χώρο των πνευματικών ταγών της, πανεπιστημιακών και θρησκευτικών. Κάποια στιγμή, ας βραβευθεί και η Θεολογική Σχολή για το ρεκόρ των συγγενικών δεσμών μεταξύ διδασκόντων, γραμματειακών και λοιπών υπαλλήλων, το οποίο φημολογείται ότι κατέχει. Το Βιβλίο Γκίνες θα αναλάβει την τελετή, προκαλώντας τον επιζητούμενο όγκο διαφήμισης και επιδεικνύοντας τον ανάλογο όγκο γελοιότητας.
