Ενώ όλοι παζαρεύουν με όλους για το πώς θα μοιραστεί ο πλούτος της Μεσογείου (μοναδική εξαίρεση η ελληνική κυβέρνηση, που δεν παζαρεύει, χαρίζει), υπάρχουν και δύο χώρες που κανείς δεν ρωτά τη γνώμη τους και κανείς δεν τις υπολογίζει. Η μία είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, τυπικά αναγνωρισμένη από όλους –πλην Τουρκίας– ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, αλλά πρακτικά υποβαθμισμένη ως «ελληνοκυπριακή οντότητα», όπως ακριβώς καταδέχεται να την αποκαλεί και ο Ερντογάν. Η άλλη είναι η Παλαιστίνη, την οποία πάλι τυπικά όλοι –πλην Ισραήλ αυτή τη φορά– αναγνωρίζουν ως κατεχόμενο έδαφος που «θα» πρέπει να γίνει κράτος στα πλαίσια μιας «λύσης δύο κρατών» (από το 1948 καλά κρατεί το «θα»), αλλά στην πράξη τη θεωρούν ενοχλητικό αγκάθι που καλά θα έκανε να πάψει να τους ταλαιπωρεί. Της πρώτης την ΑΟΖ την έχει κάνει σουρωτήρι η Τουρκία. Της δεύτερης την ΑΟΖ… ποια δεύτερη, ποια ΑΟΖ; Απλά δεν υπάρχει. Ή μάλλον, υπάρχει και είναι ισραηλινή. Ολόκληρη – εδώ δεν χωρούν «λύσεις δύο κρατών» και «συνεκμεταλλεύσεις»…
Οι δύο χώρες έχουν αρκετές ομοιότητες: υπέστησαν εισβολή, διαμελισμό και κατοχή, οι πολίτες τους διώχθηκαν από τα πατρογονικά τους και έγιναν πρόσφυγες ή υπήκοοι Γ΄ κατηγορίας, οι πόλεις και τα χωριά τους ισοπεδώθηκαν ή εποικίστηκαν από ξένους, και το αίτημά τους για ελευθερία και επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια τους προκαλεί ακατάσχετους γέλωτες σε πρώην και νυν αποικιοκράτες και στις δυνάμεις κατοχής. Βέβαια η λεγόμενη διεθνής κοινότητα έβγαλε δεκάδες ψηφίσματα στον ΟΗΕ για το πόσο άδικα είναι όλα αυτά, πρότεινε και «λύσεις» δικοινοτικές, διζωνικές, δικρατικές κ.ο.κ. (να μοιραστούν δηλαδή θύματα και θύτες τα εδάφη και την κυριαρχία των πρώτων, δίκαια πράγματα!), και τα καδράρισε, να τα βλέπουν οι αδικημένοι και να παρηγοριούνται. Και τώρα η ίδια διεθνής κοινότητα παρακολουθεί απαθής τα τουρκικά σκάφη να τρυπάνε κυπριακή υφαλοκρηπίδα και τους ισραηλινούς να ετοιμάζονται να καταπιούν τα φιλέτα των εναπομεινόντων παλαιστινιακών μπαντουστάν.
Η λεγόμενη διεθνής κοινότητα έβγαλε δεκάδες ψηφίσματα στον ΟΗΕ για το πόσο άδικα είναι όλα αυτά, πρότεινε και «λύσεις» δικοινοτικές, διζωνικές, δικρατικές κ.ο.κ. (να μοιραστούν δηλαδή θύματα και θύτες τα εδάφη και την κυριαρχία των πρώτων, δίκαια πράγματα!), και τα καδράρισε, να τα βλέπουν οι αδικημένοι και να παρηγοριούνται
Διεθνές Δίκαιο, καπούτ
Η επικείμενη προσάρτηση από το κράτος του Ισραήλ (το μοναδικό κράτος στον κόσμο που δηλώνει περήφανο για τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό του και το ρατσιστικό DNA του) μεγάλου μέρους των εδαφών της Δυτικής Όχθης που είχαν απομείνει υπό δοτή παλαιστινιακή διοίκηση, η διαρκής επέκταση των παράνομων ισραηλινών εποικισμών και η ακάματη προσπάθεια των κατοχικών αρχών να αλλάξουν την πληθυσμιακή σύνθεση της Ιερουσαλήμ (ανατινάζοντας παλαιστινιακά σπίτια ή απλά διώχνοντας βίαια τους ιδιοκτήτες τους και εγκαθιστώντας εκεί εποίκους) το πολύ-πολύ συναντούν φραστικές καταδίκες από ένα όλο και ισχνότερο τμήμα της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας. Ντε φάκτο επιτρέπονται, όταν δεν αναγνωρίζονται και επίσημα (π.χ. από τις ΗΠΑ και τους πιστότερους συμμάχους τους). Οι Παλαιστίνιοι ας στριμωχτούν σε στρατόπεδα προσφύγων ή στην κόλαση της Γάζας. Κι αν εξακολουθήσουν να είναι… μη συνεργάσιμοι, η λεγόμενη διεθνής κοινότητα έχει τη λύση: τους βαφτίζει τρομοκράτες και αντισημίτες. Έτσι εκλείπει και η υποχρέωση να αντιμετωπίζονται, θεωρητικά τουλάχιστον, ως άνθρωποι.
Προχθές η ισραηλινή «δικαιοσύνη» (η ίδια που δεν ενοχλείται να πρωθυπουργεύει του κατοχικού κράτους ένας αποδεδειγμένα εγκληματίας όχι μόνο πολέμου αλλά και του κοινού ποινικού δικαίου) απέρριψε προσφυγή του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου της Ιερουσαλήμ εναντίον της ακροδεξιάς-σιωνιστικής οργάνωσης εποίκων Ατερέτ Κοανίμ («Κορόνα των Ιερέων»). Η Ατερέτ Κοανίμ έχει υφαρπάξει περιουσία του Πατριαρχείου στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ προκειμένου να εγκαταστήσει εκεί εποίκους. Η εν λόγω οργάνωση έχει διακηρυγμένο στόχο την αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης της πόλης, ώστε να μην είναι δυνατή η ανακήρυξή της σε πρωτεύουσα ενός μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους. Κανέναν –περιλαμβανομένης της ελληνικής κυβέρνησης, που προφανώς θεωρεί ότι η σημασία του Πατριαρχείου εξαντλείται στην αποστολή του Αγίου Φωτός κάθε Πάσχα– δεν ενδιαφέρει το γεγονός ότι αυτό είναι παράνομο βάσει του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και συγκεκριμένων αποφάσεων του ΟΗΕ που αναγνωρίζουν ότι η Ιερουσαλήμ είναι κατεχόμενη πόλη στην οποία απαγορεύεται η εγκατάσταση εποίκων. Το Διεθνές Δίκαιο είναι έτσι κι αλλιώς κουρελόχαρτο, ενώ ίσως βρεθούν και προοδευτικοί που θα τους αρέσει μια Ιερουσαλήμ πιο… πολυεθνική. Για τις καθημερινές εν ψυχρώ δολοφονίες αμάχων Παλαιστινίων από στρατό κατοχής και εποίκους δεν χρειάζεται να γράψουμε: πρόκειται για μια αιματηρή μεν, ρουτίνα δε, που στο τέλος-τέλος μπορεί να είναι και αναγκαίο κακό… Πώς αλλιώς να αντιμετωπίσει κανείς τους μελλοντικούς τρομοκράτες;
