Lydia Davis, The Collected Stories of Lydia Davis. 752 σελίδες, Farrar, Straus and Giroux, 2009.
Το τεύχος Σεπτεμβρίου του αμερικανικού Playboy πρότεινε, σε μια κίνηση που προκάλεσε συζητήσεις, το μυθιστόρημα Μαντάμ Μποβαρί ως το πιο σκανδαλιστικό τής ιστορίας, δημοσιεύοντας απόσπασμα μιας νέας μετάφρασης του βιβλίου του Φλομπέρ από τη Λίντια Ντέιβις. Διακεκριμένη μεταφράστρια του Προυστ και του Φουκό, μεταξύ άλλων, η Ντέιβις είναι και ένα σπουδαίο -κάποιοι θα έλεγαν και υποτιμημένο- όνομα της βορειοαμερικανικής λογοτεχνίας, κυρίως για τα διηγήματά της, αν και έχει στο ενεργητικό της και ένα σημαντικό μυθιστόρημα (The End of the Story, 1995).
Ο τόμος αυτός συγκεντρώνει τα διηγήματά της από τις συλλογές Break It Down (1986), Almost No Memory (1997), Samuel Johnson Is Indignant (2001) και Varieties of Disturbance (2007). Πολλά από αυτά τα διηγήματα είναι, μαζί με τον τίτλο τους, μόλις δύο-τρεις γραμμές, ενώ άλλα απλώνονται σε μια-δυο παραγράφους· συχνά ο χαρακτηρισμός ποίηση ή φιλοσοφία μοιάζει να τους ταιριάζει περισσότερο. Ακόμα και τα πολυσέλιδα διηγήματα της Ντέιβις, όμως, απέχουν αρκετά από το να είναι συμβατικά.
Η συγγραφέας διακρίνεται από μεγάλη δύναμη παρατήρησης και εντυπωσιακή γλωσσική ακρίβεια· από τη γραφή της ό,τι περισσεύει απλώς αφαιρείται, δεν υπάρχει χώρος για μια λέξη παραπάνω. Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα εύστοχες καταγραφές σκέψεων και συναισθημάτων που είναι ταυτόχρονα κοινότοπα και μοναδικά, διανθισμένες με χιούμορ και αναζητήσεις πάνω στην ίδια τη φύση των λέξεων· στον κόσμο της Ντέιβις δεν μετράει τόσο το τι συμβαίνει, αλλά το πώς αυτό ερμηνεύεται και αποκρυσταλλώνεται στα μάτια των χαρακτήρων της. Η παράθεση, δε, διηγημάτων που απέχουν χρονικά μεταξύ τους, δείχνει μια συγγραφέα με κατακτημένα τα μέσα της, σχεδόν από την αρχή.
Ο τόμος αυτός συγκεντρώνει τα διηγήματά της από τις συλλογές Break It Down (1986), Almost No Memory (1997), Samuel Johnson Is Indignant (2001) και Varieties of Disturbance (2007). Πολλά από αυτά τα διηγήματα είναι, μαζί με τον τίτλο τους, μόλις δύο-τρεις γραμμές, ενώ άλλα απλώνονται σε μια-δυο παραγράφους· συχνά ο χαρακτηρισμός ποίηση ή φιλοσοφία μοιάζει να τους ταιριάζει περισσότερο. Ακόμα και τα πολυσέλιδα διηγήματα της Ντέιβις, όμως, απέχουν αρκετά από το να είναι συμβατικά.
Η συγγραφέας διακρίνεται από μεγάλη δύναμη παρατήρησης και εντυπωσιακή γλωσσική ακρίβεια· από τη γραφή της ό,τι περισσεύει απλώς αφαιρείται, δεν υπάρχει χώρος για μια λέξη παραπάνω. Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα εύστοχες καταγραφές σκέψεων και συναισθημάτων που είναι ταυτόχρονα κοινότοπα και μοναδικά, διανθισμένες με χιούμορ και αναζητήσεις πάνω στην ίδια τη φύση των λέξεων· στον κόσμο της Ντέιβις δεν μετράει τόσο το τι συμβαίνει, αλλά το πώς αυτό ερμηνεύεται και αποκρυσταλλώνεται στα μάτια των χαρακτήρων της. Η παράθεση, δε, διηγημάτων που απέχουν χρονικά μεταξύ τους, δείχνει μια συγγραφέα με κατακτημένα τα μέσα της, σχεδόν από την αρχή.
Μαρία Ξυλούρη
Σχόλια
