Απέναντι στη σαρωτική επέλαση η κοινωνία αναζητά απεγνωσμένα διέξοδο. Του Μιχάλη Σιάχου
Γιατί τα ξένα αφεντικά επιλέγουν όχι μόνο να σφίξουν τα λουριά στους εγχώριους εντολοδόχους τους, αλλά και να διακυβεύσουν έτσι, με μεγάλο ρίσκο ό,τι με επιμέλεια «έχτισαν» επί μήνες ως ελληνικό «success story»; Μια βιαστική ματιά στο σύνολο της πανευρωπαϊκής «ειδικής ζώνης» θα αρκούσε. Από το ιρλανδικό «πρότυπο» μέχρι την υπό «ανάκαμψη» Πορτογαλία, παντού ανακάμπτουν μόνο οι δείκτες που πιστοποιούν την ανακύκλωση της κρίσης μέσω των πανομοιότυπων συνταγών των Μνημονίων. Αποτελεί, άραγε, σύμπτωση ο συγχρονισμός ακόμη και των κύκλων της πολιτικής αστάθειας μεταξύ των κυβερνήσεων Σαμαρά, Κοέλιο και Ραχόι; Οι ειδικές συνθήκες δεν αναιρούν τη διαπίστωση πως ο μοχλός της αποσταθεροποίησης είναι κοινός. Τα συσσωρευμένα αδιέξοδα που αργά ή γρήγορα επαληθεύονται, επιδρούν καταλυτικά στο πολιτικό πεδίο, παρά τα μπαράζ των φαντασιώσεων και επαγγελιών περί δημοσιονομικής εξυγίανσης, ανάπτυξης, «εξόδου στις αγορές» και, και…
Στα δικά μας, το απόλυτο μπλοκάρισμα επιβεβαιώνεται πανηγυρικά: υστέρηση στα φορολογικά έσοδα, έλλειμμα και όχι πλεόνασμα, οι ιδιωτικοποιήσεις καρκινοβατούν, επιδείνωση της ύφεσης στο 5% το 2013, σχεδόν βεβαιότητα για ύφεση πάνω από 2% το 2014. Αυτό που αποκαλείται «χρηματοδοτικό κενό» για τη διετία ’15-’16, θεωρείται ανυπέρβλητο εμπόδιο, επιβάλλοντας στην… καλύτερη των περιπτώσεων νέο Μνημόνιο. Τίποτα από αυτά δεν παράγει καμία διαφορετική συνέπεια, παρά μόνο τον κλοιό που σφίγγει η τρόικα στην κυβέρνηση Σαμαρά, καταδικάζοντας σε «ξαφνικό θάνατο» ό,τι μόλις και μετά βίας ακόμη αναπνέει σε κάθε τομέα της δημόσιας, της οικονομικής και της κοινωνικής ζωής. Δήμοι, νοσοκομεία, σχολεία, αλλά και ελεύθεροι επαγγελματίες και ΕΟΠΥΥ και ο χώρος του εμπορίου, τίποτα δεν εξαιρείται από την ισοπεδωτική μανία της κυβέρνησης και τις προγραφές, που υπαγόρευσαν οι δανειστές μέχρι καταλόγου ονοματεπωνύμων των «μελλοθανάτων» ανέργων. Το νέο εφαρμοστικό Μνημόνιο που έρχεται στη Βουλή συνιστά, με έναν τίτλο, πρόγραμμα ολοσχερούς καταστροφής.
Κι αν κάτι μένει να απαντηθεί είναι το αν η κυβέρνηση Σαμαρά θα ολοκληρώσει. Γιατί, τηρουμένων των αναλογιών, η κυβέρνηση Παπανδρέου σε μία ανάλογη καμπή υποτροπής και εμπλοκής του προγράμματος μπήκε στη φάση της ραγδαίας φθοράς, που μέσω της λύσης Παπαδήμου κατέληξε στις διπλές περυσινές εκλογές. Μήπως θα ήταν η προσφυγή στις κάλπες η λύση; Ή έστω μια κάποια λύση; Οι αναταράξεις στις Κοινοβουλευτικές Ομάδες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, ενόψει της ψήφισης του νέου μίνι Μνημονίου, επιτείνουν την κυβερνητική ανασφάλεια. Όμως μοιάζει να έχει συνυπολογιστεί και αυτό το εκλογικό ρίσκο από το «βαθύ» σύστημα και το εντός και το εκτός, γι’ αυτό και επανέρχονται τα σενάρια του εκλογικού αιφνιδιασμού.
Είναι, λοιπόν, είναι αναγκασμένοι οι δανειστές να επιλέγουν τη διακινδύνευση του «βλέποντας και κάνοντας» διά των δόσεων. Δεν αξιολογείται εδώ μόνο το στοιχείο του εκβιασμού και του ελέγχου, αλλά θα πρέπει να δοθεί η κυριολεκτική σημασία και στο «βλέποντας» και στο «κάνοντας». Η έλευση Σόιμπλε στην Αθήνα, όπως και η πρόσκληση στον Α. Σαμαρά για επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ, στις 8 Αυγούστου, προδίδουν τη βαρύνουσα επιρροή στη φορά των εξελίξεων των επιλογών των κυρίαρχων γεωπολιτικών δυνάμεων. Δεν είμαστε αντιμέτωποι ούτε με μία οικονομική κρίση αμιγώς, ούτε με μία ταξική επίθεση και μόνο.
Γιατί, μπορεί να επαναλαμβάνεται εδώ και τρία χρόνια το ίδιο μαρτυρικό έργο από Μνημόνιο σε νέο Μνημόνιο και από δόση στην επόμενη δόση και πλέον στις επόμενες δόσεις της δόσης, όμως είναι επιτέλους η ώρα, έστω τώρα, να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα. Και να αναγνωριστεί σε όλο το βάθος και το εύρος η μηχανική της φρίκης, που δεν αφήνει τίποτε όρθιο, άρα παράγει καθημερινά τα τετελεσμένα της καταστροφής (η Νέα Ελλάδα του Σαμαρά;). Η κοινωνική απόγνωση που ξεχειλίζει στις πόλεις σε όλη την Ελλάδα είναι οργή, όμως ταυτόχρονα είναι και κραυγή για ζωή. Αύριο δεν υπάρχει, γιατί τελειώνει το τώρα. Το μαρτυρούν τα εκατομμύρια των απολυμένων και των ανέργων. Άραγε, σε ποιο μεταίχμιο πασχίζουν να κρατηθούν ζωντανοί όσοι εκπέμπουν από τους σταθμούς της ΕΡΤ σε όλη τη χώρα; Και σε ποιους δρόμους βαδίζουν οι χιλιάδες που οργώνουν τους δρόμους και καταλαμβάνουν τους δήμους, οι εκπαιδευτικοί που γαντζώνονται στα κάγκελα του υπ. Παιδείας;
Το πρόβλημα της διεξόδου της χώρας λαμβάνει πρωτότυπες και καθολικές διαστάσεις. Όσο η Αριστερά δεν το αντιλαμβάνεται και δεν καθορίζεται από τέτοιας ποιότητας ιεραρχήσεις, τόσο θα αδυνατεί να ωθήσει και να εμπνεύσει, περιχαρακωμένη στα όρια και στα περιθώρια που επιβάλλει με το νόμο και τον τρόμο η Ακροδεξιά σκλήρυνση του πρωθυπουργικού κέντρου.
