Οι παρευρισκόμενοι τραγούδησαν πάνω από το φρέσκο μνήμα το «Άσπρο πουκάμισο φορώ και μαύρο θα το βάψω» του Βασίλη Τσιτσάνη, ακολουθώντας το σόλο του φανερά ταραγμένου Νίκου Τατασόπουλου. Ο Γιάννης Σταματίου, ο «Σπόρος», που μόλις είχε ενταφιαστεί, είχε παίξει μπουζούκι στην πρώτη εκτέλεση του κομματιού, το 1956.
Γύρω γύρω από τη Βούλα, που δεν τον άφησε ούτε στιγμή από τα μάτια της και τον στήριξε στα τελευταία πολύ δύσκολα χρόνια, συγγενείς, φίλοι από τα παλιά, θαυμαστές που ήρθαν ακόμα και από το εξωτερικό, συνεργάτες, μαγαζάτορες και γνωστοί και άγνωστοι λάτρεις της λαϊκής μουσικής. Ανάμεσά τους ο Μωϋσής Ασέρ που έβγαλε στον «Καθρέφτη» τρία CD του Σπόρου, ο Γιώργος Κοντογιάννης που εκδίδει το «Λαϊκό Τραγούδι» και η Ιωάννα Κλειάσιου που είχε ξεκινήσει να κάνει τη βιογραφία του Σπόρου. Και αρκετοί μουσικοί, κυρίως μπουζουξήδες. Δ. Χιονάς, Γ. Ρώτας, Γ. Δράμαλης, Π. Στεργίου, Χρ. Ολύμπιος, Χρ. Νικολόπουλος, Στ. Καρύδας, Ν. Οικονόμου, Δ. Καλαντζής, Γ. Μωραϊτης, Γ. Εμμανουηλίδης, Χρ. Παπαδόπουλος, Γ. Αλτής, Ν. Κατσίκης, Α. Κούκος κ.ά. Και ο μάγος του ακορντεόν Λάζαρος Κουλαξίζης, συνομήλικός του, παρέα του στα χρόνια της Αμερικής. Και ελάχιστοι τραγουδιστές. Δημήτρης Κοντογιάννης, Λίλυ, Μανώλης Τοπάλης, Βασίλης Καλούσης, Γιώργος Γιαννιώτης, Γιώργος Πολύζος… Φίρμα καμία. Άλλοι ήταν άρρωστοι, άλλοι απασχολημένοι και άλλοι αδιάφοροι. Εξάλλου, δεν υπήρχαν και τα μεγάλα κανάλια. Ούτε υπουργοί, βουλευτές, ηθοποιοί…
Ένας ακόμα μπουζουξής λιγότερος. Ένας μπουζουξής. Δεν είχε κλέψει, δεν είχε κοροϊδέψει, δεν είχε τηλέφωνα δημοσιογράφων, δεν έκανε δεξιώσεις στο σπίτι του, μόνο στη μουσική ήταν αφοσιωμένος. Ένας μπουζουξής. Που δεν άφησε τραύματα στο σώμα του τόπου, όπως τόσοι και τόσοι μεγάλοι, διάσημοι, δημοφιλείς, πλούσιοι. Μόνο άφησε ήχους αιθέριους που συνόδευσαν τους πατεράδες και τις μανάδες μας, εμάς τους ίδιους, κι απ’ ό,τι φαίνεται -ευτυχώς- συνοδεύουν και πολλούς απ’ τους επόμενους, στο ταξίδι της ζωής. Γιατί ο Σπόρος έπαιξε μπουζούκι, στο πάλκο και στο στούντιο, σε δεκάδες υπέροχα τραγούδια που είναι αθάνατα, συμβάλλοντας κι αυτός στην αθανασία τους. Με Τσιτσάνη, Χιώτη, Καπλάνη, Δερβενιώτη, Τατασόπουλο, Μπακάλη, Καζαντζίδη, Μπέλλου, Πόλυ Πάνου, Γκρέι, Βοσκόπουλο, με όλους. Σε πρώτη εκτέλεση, από το «Μακάρι να πεθάνω» του Μπάμπη Μπακάλη ώς το «Αγάπη πού ’γινες δίκοπο μαχαίρι» του Μάνου Χατζιδάκι. Πάνω από διακόσια τραγούδια μέχρι να κλείσει τα είκοσι τέσσερα(!), που μετανάστευσε στην Αμερική (1958-1980).
Φεύγοντας, περάσαμε κι απ’ τον Άκη. Ήταν φίλοι οι δυο τους, απ’ τα εφηβικά τους χρόνια, στην Καλλιθέα, τότε που, εφτά-νομά σ’ ένα δωμά-…
Στ. Ελλ.
Ένας ακόμα μπουζουξής λιγότερος. Ένας μπουζουξής. Δεν είχε κλέψει, δεν είχε κοροϊδέψει, δεν είχε τηλέφωνα δημοσιογράφων, δεν έκανε δεξιώσεις στο σπίτι του, μόνο στη μουσική ήταν αφοσιωμένος. Ένας μπουζουξής. Που δεν άφησε τραύματα στο σώμα του τόπου, όπως τόσοι και τόσοι μεγάλοι, διάσημοι, δημοφιλείς, πλούσιοι. Μόνο άφησε ήχους αιθέριους που συνόδευσαν τους πατεράδες και τις μανάδες μας, εμάς τους ίδιους, κι απ’ ό,τι φαίνεται -ευτυχώς- συνοδεύουν και πολλούς απ’ τους επόμενους, στο ταξίδι της ζωής. Γιατί ο Σπόρος έπαιξε μπουζούκι, στο πάλκο και στο στούντιο, σε δεκάδες υπέροχα τραγούδια που είναι αθάνατα, συμβάλλοντας κι αυτός στην αθανασία τους. Με Τσιτσάνη, Χιώτη, Καπλάνη, Δερβενιώτη, Τατασόπουλο, Μπακάλη, Καζαντζίδη, Μπέλλου, Πόλυ Πάνου, Γκρέι, Βοσκόπουλο, με όλους. Σε πρώτη εκτέλεση, από το «Μακάρι να πεθάνω» του Μπάμπη Μπακάλη ώς το «Αγάπη πού ’γινες δίκοπο μαχαίρι» του Μάνου Χατζιδάκι. Πάνω από διακόσια τραγούδια μέχρι να κλείσει τα είκοσι τέσσερα(!), που μετανάστευσε στην Αμερική (1958-1980).
Φεύγοντας, περάσαμε κι απ’ τον Άκη. Ήταν φίλοι οι δυο τους, απ’ τα εφηβικά τους χρόνια, στην Καλλιθέα, τότε που, εφτά-νομά σ’ ένα δωμά-…
Στ. Ελλ.
Σχόλια
