Ούτε τα προσχήματα…
Για τους Σαρκοζί και Κάμερον η επίσκεψη, πέραν της επί τόπου διασφάλισης συμβολαίων, έχει και επικοινωνιακό χαρακτήρα, για το τμήμα εκείνο των λαών τους που μπορεί να χάφτει την επίκληση του ανθρωπισμού των στρατιωτικών επεμβάσεων. Για τους αρχηγούς του Μεταβατικού Συμβουλίου, απλώς, δεν υπάρχει ούτε τακτ. Χωρίς να έχουν καν επικρατήσει σε ολόκληρη τη χώρα υποδέχονται τους δύο ηγέτες με τρόπο που μόνο ένας τυφλός θα μπορούσε να μην βλέπει ότι πρόκειται για το καλωσόρισμα σε προστάτες. Προστάτες που ο λιβυκός λαός δεν είχε και απέκτησε.
Οι Σαρκοζί και Κάμερον κατέφθασαν με τις ευλογίες μεν του Ομπάμα αλλά χωρίς το Μπερλουσκόνι που, αν και αρχικά ανήκε στους πρωταγωνιστές της ξένης επέμβασης, πέρασε αργότερα σε δεύτερη μοίρα. Ο Ιταλός πρωθυπουργός δήλωνε πριν από μια εβδομάδα πως ο «λιβυκός λαός αγαπά τον Καντάφι», πως αυτό που συμβαίνει «δεν έχει καμιά σχέση με λαϊκή εξέγερση» αλλά με «πραξικόπημα», ενώ τον περασμένο Ιούλιο είχε καταφερθεί ενάντια στην επέμβαση του ΝΑΤΟ στην οποία «είχε αναγκαστεί» να συμμετέχει. Ανώμαλη προσγείωση και «ρίξιμο» από την πρωτοκαθεδρία που ονειρεύονταν οι Ιταλοί ιθύνοντες για την πετρελαϊκή ΕΝΙ και τις άλλες εταιρίες.
Ο Μουσταφά Αμπντούλ Τζαλίλ, ο μέχρι νεοτέρας αρχηγός του Μεταβατικού Συμβουλίου, επανέλαβε πως «ως πιστοί μουσουλμάνοι εκτιμούμε τις προσπάθειες αυτές (που κατέβαλαν Γαλλία και Βρετανία) που θα απολαμβάνουν προτεραιότητα στο πλαίσιο της διαφάνειας». Από την πλευρά του ο Σαρκοζί αφού δήλωσε πως η επέμβαση δεν έγινε για οποιαδήποτε κρυφή ατζέντα (πετρέλαια και τέτοια πράγματα) αλλά επειδή ήταν ηθικά επιβεβλημένο, κάλεσε τους νέους κυρίαρχους να μην αποδοθούν σε αντεκδικήσεις και προς επίρρωση διαβεβαίωσε από κοινού με τον Κάμερον πως θα συνεχιστούν οι προσπάθειες του ΝΑΤΟ και άλλων για τη σύλληψη και δίκη του Καντάφι και άλλων στελεχών του προηγούμενου καθεστώτος…
Ο Ρόμπερτ Ντάνιν, Αμερικανός αξιωματούχος και αναλυτής, έγραφε πρόσφατα πως αν το Μεταβατικό Συμβούλιο αποτύχει να επικρατήσει σε όλη την επικράτεια της Λιβύης, «αν συνεχίζουμε να βλέπουμε βία και αναταραχή, αν υπάρχουν ανθρωπιστικές κρίσεις, θα υπάρξουν και ισχυρές πιέσεις στο ΝΑΤΟ και τη διεθνή συμμαχία που υποστήριξε την επέμβαση να συνεχίσει να την υποστηρίζει και ίσως να αναμειχθεί πιο άμεσα. Ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για τη Λιβύη που όμως δεν είναι και το τέλος της ιστορίας αυτής και δεν πρόκειται να είναι το τέλος της ιστορίας της ανάμειξης της Διεθνούς Κοινότητας στη Λιβύη. Αυτό έχει σημαντικές συνέπειες και για την υπόλοιπη περιοχή».
Ας σημειωθεί πως η Αφρικανική Ένωση, με πρώτη τη Ν. Αφρική, αρνείται μέχρι σήμερα να αναγνωρίσει το Μεταβατικό Συμβούλιο στο οποίο οι δυτικές κυβερνήσεις έχουν ήδη αρχίσει να αποδίδουν μέρος από τα δεσμευμένα 170 δισ. δολάρια(!) περιουσιακών στοιχείων της κυβέρνησης Καντάφι. Είναι πολλά τα λεφτά, και αυτά και τα των νέων συμβολαίων για να αποφευχθεί ένας νέος κύκλος βίας, όταν και αν κλείσει ο παλιός…
