Του Σταμάτη Μαυροειδή. Ένας ακόμη θάνατος με χρονική απόσταση ασφαλείας, ώστε να έχει σχεδόν ξεχαστεί ο προηγούμενος.
Ένα επιπλέον φρικτό, προαναγγελθέν έγκλημα που έχει στόχο τον αργόσυρτο κοινωνικό εθισμό στο αίμα. Έχουν προηγηθεί πάρα πολλά -γραμμένα, μα κυρίως άγραφα- δολοφονικά χτυπήματα: O θάνατος 24χρονου Πακιστανού στην Πατησίων, ενός ακόμη νέου συμπατριώτη του στα Πετράλωνα, που έκανε το λάθος να κλείσει το δρόμο με το… ποδήλατο στο νταή φονιά του, ο θάνατος του μικροπωλητή στις γραμμές του τρένου στο Θησείο, ο δεκατετράχρονος Αφγανός που χαρακώθηκε στο πρόσωπο, οι Πακιστανοί στους Μολάους της Λακωνίας και στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, οι Αιγύπτιοι ψαράδες στο Πέραμα, η δολοφονική επίθεση στα μέλη του ΚΚΕ στην ίδια περιοχή και, προχθές, η εντελώς αναίτια, μα κορυφαία -ως προς τον συμβολισμό της- μαχαιριά στην καρδιά του 34χρονου μουσικού, Παύλου Φύσσα, στην Αμφιάλη.
Aς προσέξουμε! Όταν η κοινωνική εξοικείωση με το έγκλημα θα έχει… ολοκληρωθεί, τότε θα ξεκινήσει ο πραγματικός πόλεμος, που σημαίνει ότι ο ατομικός θάνατος δεν θα προσμετράται πλέον ως σημαντικός, καθώς θα είναι ένα απλό νούμερο στο μακρύ κατάλογο των αδικοχαμένων. Η στήλη δεν είναι πολιτική, που σημαίνει, δεν έχει πρόταση για το πώς θα αντιμετωπιστεί το συνεχώς διογκούμενο φαινόμενο του φασισμού. Της επιτρέπεται όμως ο ισχυρισμός: πρώτον ότι τα συνθήματα και οι αφορισμοί δεν φτάνουν για την αναχαίτισή του, κι ακόμη ότι είναι ο «πολιτισμός» το φυτώριο όπου γεννήθηκε το κτήνος, καθώς υπήρξε το εκτροφείο όπου εκκολάφθηκε και συνεχίζει να τροφοδοτείται δυναμικά. Από εκεί κατά συνέπεια πρέπει να ξεκινήσει και η αναστροφή της αποτρόπαιης συνέχειάς του.
Και για να μη παρεξηγηθούμε, όταν λέμε πολιτισμός, εννοούμε το εκπορνευμένο μοντέλο που κυριαρχεί στην κοινωνία του μαζικού θεάματος, αυτό που αποκοιμίζει σα ναρκωτικό και στη συνέχεια λεηλατεί τις συνειδήσεις. Τα Mέσα Eνημέρωσης, τα ηλεκτρονικά κυρίως, που τώρα κραυγάζουν υποκριτικά έχουν τεράστια ευθύνη για τη δράση των μαχαιροβγαλτών. Η οικονομική κρίση, η συνακόλουθη φτώχεια και η απελπισία του κοινωνικού σώματος, επιτάχυναν απλώς την εμφάνιση και τη γιγάντωση του φαινομένου. Το να αναζητούμε, λοιπόν, τρόπους νομικούς, ποινικούς ή συνταγματικούς ώστε να σταματήσουμε το υπόγειο «ρεύμα» του ναζιστικού μορφώματος είναι σίγουρα πρόσκαιρο αν όχι και μάταιο.
Η φωλιά της… «αντισυστημικής» χρυσαυγίτικης συμμορίας βρίσκεται στην καρδιά του συστήματος. Είναι απόρροια ενός γενικότερου διάχυτου εκφασισμού, που προκύπτει από τη λατρεία της δύναμης, του ατομισμού, από την επιτυχία, την προβολή εννοείται, αλλά και από το μίσος των οπαδών της για τον αποκλεισμό από όλα αυτά. Οι αγέλες των χρυσαυγιτών πέραν των άλλων, μισούν -χωρίς να το ομολογούν,- ίσως και χωρίς να το αντιλαμβάνονται- κι εκείνους στους οποίους θέλουν διακαώς να προσομοιάσουν. Ας αφήσουμε τα λόγια λοιπόν. Ο κίνδυνος είναι άμεσος όπως και η ανάγκη της αφύπνισης του κόσμου. Οι άνθρωποι της πραγματικής τέχνης, τώρα όσο ποτέ στο πρόσφατο παρελθόν πρέπει να αναλάβουν τη βαριά ευθύνη «να συνδιαλλαγούν με το παράλογο στη γλώσσα της αντίστασης». Το οφείλουν στο συνάδελφό τους, Παύλο Φύσσα.
