Μέρος Η΄
Διαβάστε τα προηγούμενα (Μέρος Α΄, Μέρος Β΄, Μέρος Γ’, Μέρος Δ’, Μέρος Ε’, Μέρος ΣΤ’, Μέρος Ζ’)
Οι Βρετανοί προσπάθησαν να βάλουν στο χέρι την Κίνα από τον 17ο αιώνα και το κατάφεραν από τα μέσα περίπου του 19ου αι. Για 156 χρόνια κατείχαν κινεζικά εδάφη και μόλις το 1997 αναγκάστηκαν να παραδώσουν το τελευταίο κομμάτι που παρακρατούσαν, το Χονγκ Κονγκ. Κάθε προσπάθεια των Κινέζων να αποτινάξουν τον ξένο ζυγό καταπνιγόταν στο αίμα, πριν ακόμα εμφανιστεί το ΚΚ Κίνας. Οι Βρετανοί, εντωμεταξύ, διοχέτευαν στους Κινέζους όπιο, αφενός αποκομίζοντας μεγάλα κέρδη και αφετέρου κρατώντας τον κινέζικο λαό εξαρτημένο και παθητικό. Κάθε προσπάθεια εξέγερσης, όπως οι «πόλεμοι του οπίου» και ο «πόλεμος των Μπόξερ» κατά το πέρασμα από τον 19ο στον 20ό αιώνα, αντιμετωπίστηκε με βία και καταστολή. Αυτή την πολιτική ακολούθησε εκ πεποιθήσεως ο Τσόρτσιλ. Την ίδια άποψη είχε και για την Ινδία προσπαθώντας με κάθε τρόπο να αποτρέψει την παραχώρηση αυτοδιάθεσης στους λαούς. Θεωρούσε δε τη δημοκρατία ως ακατάλληλο και αποσταθεροποιητικό καθεστώς, δείχνοντας σαφή προτίμηση για τα δικτατορικά καθεστώτα τα οποία στήριζε και ορισμένα τα δημιούργησε με επεμβάσεις, καταστροφές, χρήματα και όπλα, όπως στο Ιράκ και την Ιορδανία.
Αντιθέτως, είχε θετική άποψη για τον Μουσολίνι, αλλά και για τον Χίτλερ, γράφοντας στο βιβλίο του «Οι μεγάλοι σύγχρονοι» ότι ελπίζει ότι ο δικτάτορας «θα ξαναχτίσει τη Γερμανία και θα την εντάξει στην παγκόσμια κοινότητα». Επίσης, καταφερόταν εναντίον της εκλεγμένης κυβέρνησης του «Λαϊκού Μετώπου» στην Ισπανία και το θεωρούσε χειρότερο από το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο. Εξίσου θετικός ήταν με το επίσης ούλτρα δικτατορικό καθεστώς του Χιροχίτο στην Ιαπωνία το οποίο έβλεπε σαν ανάχωμα στη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα! Βέβαια, η γνώμη του άλλαξε για τους Γερμανούς, τους Ιταλούς και τους Γιαπωνέζους όταν αυτοί άρχισαν να απειλούν τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Το πώς μεταχειρίζονταν οι δικτάτορες τους λαούς, πώς συμπεριφέρονταν στους Κινέζους, τους Εβραίους κ.λπ., δεν τον απασχολούσε καθόλου, αφού η συμπεριφορά των Βρετανών στις αποικίες τους ήταν το ίδιο φρικαλέα.
Είναι πολύ χαρακτηριστική η κατηγορηματική εκδήλωση των πεποιθήσεών του από τα πρώτα χρόνια της μεγάλης πολιτικής και στρατιωτικής του σταδιοδρομίας. Μεταξύ άλλων, ως Άριος, έχοντας εκλεγεί βουλευτής για πρώτη φορά, κατατάσσει την Κίνα στα «μεγάλα βαρβαρικά έθνη» και «πιστεύει στον διαμελισμό της»! Αλλά και σε πλήρη ωριμότητα, οι απόψεις του αυτές έχουν εφαρμοστεί με μεγάλη αποφασιστικότητα και επιμονή στην πράξη.«Νομίζω ότι θα πρέπει να αναλάβουμε τους Κινέζους και να τους ρυθμίσουμε. Πιστεύω ότι καθώς τα πολιτισμένα έθνη γίνονται πιο δυνατά, θα γίνουν πιο αδίστακτα και θα έρθει ο καιρός που ο κόσμος δύσκολα θα ανέχεται την ύπαρξη μεγάλων βαρβαρικών εθνών τα οποία μπορεί ανά πάσα στιγμή να εξοπλιστούν και να απειλήσουν τα πολιτισμένα έθνη. Πιστεύω στον τελικό διαμελισμό της Κίνας – εννοώ τον τελικό. Ελπίζω ότι δεν θα χρειαστεί να το κάνουμε στις μέρες μας. Το απόθεμα των Αρίων είναι προορισμένο να θριαμβεύσει.» (Από ομιλία του Τσόρτσιλ στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν, ΗΠΑ, 1902)«Αν οι Κινέζοι υποφέρουν τώρα από τη σκληρή κακία και την καταπίεση των εχθρών τους, είναι από το λάθος της διεστραμμένης αντίληψης του ειρηνισμού που οι ηγέτες τους έχουν ριζώσει βαθιά για δύο ή τρεις χιλιάδες χρόνια στο λαό τους… Η Κίνα, καθώς περνούν τα χρόνια, τρώγεται από την Ιαπωνία σαν μια αγκινάρα, φύλλο-φύλλο.»(«Ο Τραυματισμένος Δράκος», Ουιν. Τσόρτσιλ, Evening Standard, 3 Σεπτ. 1937)
Σκοτώστε τους!
Ο Τσόρτσιλ έχοντας διατελέσει επί χρόνια υπουργός Πολέμου, υπουργός Ναυτικού, υπουργός για τις Αποικίες, πρωθυπουργός κ.λπ. και έχοντας υπηρετήσει σε πολλές περιοχές του κόσμου ως αξιωματικός (Ινδία, Νότια Αφρική, Αφγανιστάν, Ιράκ, Βέλγιο κ.λπ.) είχε δοκιμάσει και εφαρμόσει πολλές διαφορετικές μεθόδους επιβολής και καθυπόταξης των λαών. Έτσι, σε κάθε επόμενη «στάση» εφάρμοζε αυτές τις μεθόδους μαζί με άλλες νεότερες εξελιγμένες και προσαρμοσμένες στις τοπικές συνθήκες.«Ο Τσόρτσιλ είχε δει από πρώτο χέρι ποιο ήταν το βρετανικό αυτοκρατορικό σχέδιο όταν υπηρετούσε στην Ινδία και την Αφρική και πόσο πετυχημένη μπορούσε να είναι η τρομοκρατία ως όπλο ενάντια στους λαούς που εξεγείρονταν.» Η Ιρλανδία ήταν η πιο κοντινή στην Αγγλία αποικία και ο Τσόρτσιλ δυσανασχετούσε που οι Ιρλανδοί «αρνούνται να είναι Άγγλοι».«Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, οι μαχητές εθνικιστές Ιρλανδοί πραγματοποίησαν την εξέγερση του Πάσχα στο Δουβλίνο το 1916∙ μια προσπάθεια επανάστασης που καταπνίχτηκε πολύ βίαια από τους Βρετανούς. Όλοι οι ηγέτες εκτελέστηκαν και η εξέγερση συντρίφτηκε, αλλά η παλίρροια της κοινής γνώμης είχε μετατοπιστεί μαζικά ενάντια στη Βρετανία. Στο τέλος του πολέμου, το 1918, διεξάχθηκαν γενικές εκλογές και το ριζοσπαστικό εθνικιστικό κόμμα, το Sinn Fein, κέρδισε μια εκκωφαντική νίκη. Αρνήθηκαν να αναλάβουν τις θέσεις τους στη Βουλή των Κοινοτήτων και, αντίθετα, ανακήρυξαν την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας.Ο ιρλανδικός πόλεμος της ανεξαρτησίας ξεκίνησε στις αρχές του 1919 και η στρατιωτική πτέρυγα του ιρλανδικού εθνικιστικού κινήματος, ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (IRA) άρχισε να επιτίθεται σε βρετανικές μονάδες στρατού που στάθμευαν στην Ιρλανδία. Ο Τσόρτσιλ, ο οποίος ήταν τότε υπουργός Πολέμου, φρόντισε να δημιουργηθεί μια παραστρατιωτική δύναμη που θα μπορούσε να στηρίξει τον κανονικό στρατό, να γίνει στρατολογία από άνεργους βετεράνους από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Περίπου 10.000 άντρες προσήλθαν και εκπαιδεύτηκαν βιαστικά. Λόγω των στολών τους, οι οποίες δεν ήταν ομοιόχρωμες, ήταν χακί και σκούρο πράσινο, έγιναν γνωστοί ως Black and Tans. (Ένα σώμα ανάμεικτο από Εγγλέζους και Ιρλανδούς.) Παράλληλα δημιουργήθηκαν οι «Βοηθητικοί» (Auxiliaries), μια παραστρατιωτική πτέρυγα της Βασιλικής Ιρλανδικής Αστυνομίας, οι οποίοι προέρχονταν από πρώην αξιωματικούς του Βρετανικού Στρατού, υπό την καθοδήγηση του Τσώρτσιλ.Αυτοί προκάλεσαν χαμό στον τοπικό πληθυσμό. Καθώς ο IRA συνήθιζε να δρα με κινητές ομάδες και να επιτίθεται και να αποσύρεται γρήγορα, οι Black and Tans και οι Βοηθητικοί έπαιρναν την εκδίκησή τους σε βάρος του τοπικού άμαχου πληθυσμού.[…]»Ο Τσόρτσιλ σε καμία στιγμή δεν σεβάστηκε την εκφρασμένη ρητά και κατηγορηματικά μέσα από εκλογές βούληση των Ιρλανδών για αυτοδιάθεση εξαναγκάζοντας με πογκρόμ, αστυνομική καταστολή και στρατιωτικό νόμο τους Ιρλανδούς να καταφύγουν στην ένοπλη αντίσταση. Το μίσος του για τους δημοκρατικούς Ιρλανδούς εντάθηκε όταν βγήκαν τα αποτελέσματα από τις εκλογές του 1918 με το Sinn Fein να σαρώνει με 73%!
Σύμφωνα με τον Niall O’Dowd της εφημερίδας The Irish Times, ο Τσόρτσιλ ανέθεσε την καταστολή της εξέγερσης σε αποβράσματα και φανατικούς αγγλόφιλους. «Όλα τα σκουπίδια του βρετανικού συστήματος, πρώην στρατιωτικοί, πρώην φυλακισμένοι και διάφοροι ψυχοπαθείς, σχημάτισαν μια σατανική και δολοφονική πολιτοφυλακή». Ο Ιρλανδικός Εθνικός Στρατός βάλθηκε από τον Τσόρτσιλ να σκοτώνει Ιρλανδούς. Το σύστημα αυτό εφαρμοζόταν ήδη στις ανά τον κόσμο αποικίες της Βρετανίας.
Έχει καταγραφεί η ανατριχιαστική εντολή που έδινε ο συνταγματάρχης Gerald Smyth στους νεοσύλλεκτους Ιρλανδούς: «Εάν κάποιος δεν υπακούσει αμέσως στη διαταγή «Ψηλά τα χέρια!» πυροβολείστε και πυροβολείστε τον αποτελεσματικά. Μπορεί κάποιες φορές να κάνετε λάθος και να σκοτώνετε κάποιον αθώο, αλλά αυτό δεν μπορεί να αποφευχθεί. Όσο περισσότερο πυροβολείτε τόσο περισσότερο θα μου αρέσετε και σας διαβεβαιώνω ότι κανένας αστυνομικός δεν θα βρει τον μπελά του επειδή πυροβόλησε οποιονδήποτε. […] Ένα πλοίο έφυγε από ένα ιρλανδικό λιμάνι με πολλούς από το Sinn Fein και σας λέω με σιγουριά ότι αυτοί δεν θα ξαναπατήσουν ποτέ στο έδαφος.» (The Irish Times, 9 Ιαν. 2020)
Για την ιστορία, ο συνταγματάρχης παραήταν προκλητικός. Στις 17 Ιουλίου 1920, την ώρα που ανέμελα κάπνιζε στο Cork & County Club, έξι άντρες του IRA τον πλησίασαν και αφού του είπαν «συνταγματάρχα, εσύ δεν δίνεις εντολές να πυροβολούν μόλις δουν κάποιον; Λοιπόν, μόλις σε είδαμε!», τον γάζωσαν με σφαίρες.
«Το βασίλειο του τρόμου κυριάρχησε με εντολή του Ουίνστον Τσόρτσιλ», καταλήγει ο δημοσιογράφος. Τελικά, ο Τσόρτσιλ απέτυχε να γονατίσει τους Ιρλανδούς και άφησε μια πελώρια πληγή ανοιχτή στα πλευρά της Βρετανίας. Το φιάσκο ήταν πολύ μεγάλο και έφθειρε κι άλλο το λούστρο του Τσόρτσιλ, μετά την συντριπτική ήττα των Βρετανών στην Καλλίπολη, αλλά ο ίδιος αξιοποίησε την ιρλανδική εμπειρία με πολλές συμπληρώσεις και προσαρμογές, αλλά και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και αγριότητα, δύο δεκαετίες αργότερα στην Ελλάδα.
Μακελειό στα Δαρδανέλια
Το πολυδιαφημισμένο στρατηγικό μυαλό του Τσόρτσιλ αμφισβητείται από πολλούς ειδικούς αναλυτές, επιστήμονες και ιστορικούς. Όλες οι «επιτυχίες» που τον έφεραν να είναι επικεφαλής των βρετανικών δυνάμεων στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν εναντίον λαών που ήταν υπό την μπότα της βρετανικής αυτοκρατορίας επί αιώνες, σε καθεστώς δουλοπαροικίας, φτώχειας και εξαθλίωσης, από την Ινδία ως την Αφρική. Ο Τσόρτσιλ θεωρήθηκε, και ακόμα θεωρείται σπουδαίος από τους περισσότερους Άγγλους, γιατί δεν άφησε κανένα λαό να σηκώσει κεφάλι, να αποκτήσει την ανεξαρτησία του, να αποκτήσει δημοκρατία, να αναπτυχθεί. Οι λαοί πάνω στους οποίους εφάρμοζε την πιο σκληρή βία ήταν καθηλωμένοι, αδύναμοι, άοπλοι και τρομοκρατημένοι. Τους θεωρούσε όλους κατώτερους, απολίτιστους, υποδεέστερους και ανίκανους να διαχειριστούν τις τύχες τους. Είχε εκφράσει το θαυμασμό του για τον Μουσολίνι και πίστευε στην ανωτερότητα της άριας φυλής, των λευκών χριστιανών με τους προτεστάντες στην κορυφή.
Όταν αποφάσισε να εισβάλει στην Κωνσταντινούπολη, το 1915, ήταν πεπεισμένος ότι οι Οθωμανοί που ανήκαν σε μία φυλή στον πάτο της κλίμακάς του, θα ήταν εύκολο θήραμα. Μέχρι τότε, στήριζε κι αυτός την Οθωμανική Αυτοκρατορία στη φάση της αργής αλλά σταθερής αποδυνάμωσής της, ακολουθώντας την πάγια πολιτική της Βρετανικής Αυτοκρατορίας που θεωρούσε τους Οθωμανούς εμπόδιο στην κάθοδο των Ρώσων και την κατάληψη της Πόλης από τους σλάβους ορθόδοξους χριστιανούς. Με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε εξέλιξη και τη Ρωσία σύμμαχο κατά των Γερμανών, ο Τσόρτσιλ υπολόγιζε ότι με 50.000 στρατιώτες θα έκανε περίπατο στην Ανατολική Θράκη. Παρ’ όλο που πολλοί στη διοίκηση της αυτοκρατορίας είχαν άλλη εκτίμηση, ο Τσόρτσιλ επέμενε και πέρασε την άποψή του για απόβαση στα Δαρδανέλια.
Μόνο μέσα στον πρώτο μήνα των εχθροπραξιών, οι Βρετανοί και οι σύμμαχοί τους, Γάλλοι, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί, Καναδοί, Ιρλανδοί, Ινδοί, Νεπαλέζοι, Αφρικανοί κ.λπ. είχαν χάσει 45.000 άντρες χωρίς να έχουν κερδίσει έδαφος! Έξι μήνες αργότερα, με απώλειες 500.000 αντρών, οι επιδρομείς και οι αμυνόμενοι σταμάτησαν τις εχθροπραξίες. Ο Τσόρτσιλ δεν ήταν ούτε νεκρός ούτε ανάπηρος όπως εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι από τον πόλεμο που θεωρούσε περίπατο, απλά εκπαραθυρώθηκε από το υπουργικό συμβούλιο. Βέβαια, η Βρετανική Αυτοκρατορία δεν επρόκειτο να στερηθεί οριστικά των υπηρεσιών του.
Επιδρομή στη Ρωσία
Ήταν υπουργός Εξοπλισμού όταν πραγματοποιήθηκε η Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917 και έγινε υπουργός Πολέμου το 1919 με την ξένη επέμβαση και την αντεπανάσταση των «Λευκών» σε πλήρη εξέλιξη. Χωρίς η Ρωσία να απειλεί σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου και χωρίς να έχει εκδηλωθεί οποιαδήποτε πρόθεση τέτοιας απειλής για τις βρετανικές κτήσεις, οι βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις είχαν αποβιβαστεί και εισχωρήσει στα ρωσικά εδάφη και εξόπλιζαν τους τσαρικούς στα διάφορα μέτωπα. Ο Τσόρτσιλ μισούσε τους κομμουνιστές και διατυμπάνιζε ότι «από όλες τις τυραννίες στην Ιστορία, η τυραννία των Μπολσεβίκων είναι η χειρότερη» αν και η επανάσταση το μόνο που είχε προλάβει να κάνει ήταν να σταματήσει τη συμμετοχή της Ρωσίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά κι αυτό για την άρχουσα τάξη της Βρετανίας, όπως και της Γαλλίας, ήταν ασυγχώρητο. Και ο Τσόρτσιλ υποστήριζε ότι «οι Μπολσεβίκοι έπρεπε να στραγγαλιστούν στην κούνια»! Εννοείται ότι προτιμούσε το απολυταρχικό καθεστώς του ελέω θεού Τσάρου.
Προσπάθησε, σε συνεργασία με τον τσαρικό ναύαρχο Αλεξάντρ Κολτσάκ να εμπεδώσει μια βρετανο-σλαβική στρατιωτική δύναμη για να ανατρέψει τους Μπολσεβίκους. Κι όταν η συμμαχία τους διαλύθηκε αφού οι «Λευκοί» είχαν παντού τραπεί σε άτακτη φυγή, αποσύροντας τα βρετανικά στρατεύματα από τα εδάφη της Ρωσίας έστελνε όπλα στους Πολωνούς που βρήκαν ευκαιρία να εισβάλουν στην Ουκρανία!
Η επέμβαση των Δυτικών δυνάμεων με τα προηγμένα οπλικά συστήματα και την οικονομική ισχύ στη Ρωσία, έδωσε παράταση στον εμφύλιο πόλεμο και προκάλεσε εκατόμβες θυμάτων και τεράστιες απώλειες σε υλικά και υποδομές, βάζοντας τεράστια εμπόδια στην ανασυγκρότηση της αχανούς χώρας που ήταν στην κυριολεξία διαλυμένη και χρειαζόταν μακρά ειρήνη μετά από τις καταστροφές που υπέστη συμμετέχοντας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ικανός και αδίστακτος ο Τσόρτσιλ θεωρούσε δικαίωμα και υποχρέωση των Αρίων της Μεγάλης Βρετανίας να επιβάλλουν τη δική τους τάξη σε όλους τους λαούς του κόσμου, τον «ανώτερο» πολιτισμό των λευκών χριστιανών σε βάρος όλων των επί γης «βαρβάρων»! Ο Τσόρτσιλ ήταν ο κορυφαίος ιδεολόγος του ρατσισμού που ακόμα διαπερνάει τις δυτικές άρχουσες τάξεις, αλλά και μεγάλα κομμάτια των λαών της Δύσης που έχουν συστηματικά δηλητηριαστεί από τη ρατσιστική προπαγάνδα του Τσόρτσιλ και των ομοίων του.
Έγκλημα πολέμου στη Δρέσδη
Ένα άλλο «δείγμα» του ιδιαζόντως βάρβαρου και απάνθρωπου χαρακτήρα του Τσόρτσιλ, που εξέφραζε με τον πιο σαφή και έντονο τρόπο τη φύση και τις επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας οι οποίες μέχρι το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν επικεφαλής και αιχμή τη Βρετανική Αυτοκρατορία, είναι η σχεδιασμένη εν ψυχρώ καταστροφή της Δρέσδης με τον ανελέητο βομβαρδισμό μη στρατιωτικών στόχων, ούτε καν υποδομών, αλλά συνοικιών κατάμεστων από άμαχους κατοίκους και δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες που είχαν καταφύγει εκεί από άλλες ισοπεδωμένες πόλεις και χωριά.
«Πρέπει να αναθεωρήσουμε την πολιτική μας για το βομβαρδισμό γερμανικών πόλεων προκειμένου να αυξήσουμε την τρομοκρατία», έλεγε ο Τσόρτσιλ. Αλλά ο σκοπός του δεν ήταν μόνο να αυξήσει το φόβο στο γερμανικό λαό που ήταν ήδη σακατεμένος και έφευγε σαν χαμένος για να σωθεί. Τον Φεβρουάριο του 1945, τα σοβιετικά στρατεύματα προέλαυναν ήδη σε γερμανικό έδαφος και απείχαν μόλις 100 χιλιόμετρα από το Βερολίνο. Ο Τσόρτσιλ ήθελε να στείλει μήνυμα στους Σοβιετικούς, αλλά και στους Αμερικάνους που είχαν μπει φρέσκοι και ατσαλάκωτοι στον πόλεμο, για να εξασφαλίσει τη θέση που διεκδικούσε η Μεγάλη Βρετανία στο μεταπολεμικό σκηνικό. Κι όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο στη φάση που η κυριαρχία της Αυτοκρατορίας κλονιζόταν παγκοσμίως. Έπρεπε και οι άλλοι λαοί, οι υποτελείς και εξεγερθέντες, να διαπιστώσουν την αποφασιστικότητα της Βρετανίας να παραμείνει ηγέτιδα κι ας ήταν πλέον το έδαφος σαθρό κάτω από τα πέλματά της.
«Η Δρέσδη υπήρξε κάποτε πόλη σημαντική για την πολεμική προσπάθεια των Ναζί, αλλά πλέον ήταν γεμάτη με πολίτες που διαφεύγανε από την Ανατολή. Η επίθεση σχεδιάστηκε για να πλήξει σκόπιμα αυτούς τους ανθρώπους, ενώ τα βιομηχανικά προάστια που στέγαζαν τα εργοστάσια παρέμειναν άθικτα. Οι Βρετανοί θα μπορούσαν “να δείξουν στους Ρώσους τι μπορεί να κάνει η Command Bomber”. Η Δρέσδη μπορεί να θεωρηθεί μια πρώιμη μάχη του Ψυχρού Πολέμου. Όταν έφτασαν τα βομβαρδιστικά, ήταν ανελέητα. Το σύνολο του ιστορικού κέντρου της πόλης καταστράφηκε και υπολογίζεται ότι 25.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των 3 νυχτών, εν μέρει από βόμβες και εν μέρει από την πυρκαγιά που ακολούθησε. Υπήρχαν περίπου 300.000 πρόσφυγες στο κέντρο της πόλης η οποία είχε μικρή στρατιωτική σημασία και η τακτική της πυρκαγιάς, την οποία οι σύμμαχοι γνώριζαν ότι δεν πρόσφερε σχεδόν κανένα στρατηγικό αποτέλεσμα προκαλώντας το μέγιστο αριθμό θυμάτων, ήταν καταστροφική. Οι πράξεις του Τσόρτσιλ επανέλαβαν εκείνες των Ναζί.»
Ο βομβαρδισμός του ιστορικού κέντρου μιας πόλης με σπουδαία πολιτιστικά μνημεία και η εξόντωση άμαχου πληθυσμού, και δη προσφύγων, αναμφίβολα αποτελεί πρώτου βαθμού έγκλημα πολέμου με χαρακτηριστικά γενοκτονίας. Αλλά όταν είσαι ο νικητής, όταν είσαι ο εκπρόσωπος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, όταν είσαι ο Τσόρτσιλ, ποιο δικαστήριο θα σε δικάσει;
Συνεχίζεται
Πηγές
(Χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία και αποσπάσματα με ή χωρίς εισαγωγικά)
Wikipedia
The Irish Times
Crimes of Churchill.com
Robert Rhodes James, Churchill: a Study in Failure 1900–1939
Christopher Catherwood, Churchill’s Folly: How Winston Churchill Created Iraq John Lukas, Winston Churchill’s Role In The Middle East And Iraq
Winston Churchill, Great Contemporaries
John Charmley, Churchill, The End of Glory: A Political Biography
Roy Jenkins, Churchill: A Biography
