Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Μια είδηση πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων, στα ακόμη πιο ψιλά των τηλεοπτικών δελτίων.
«Αθώες κρίθηκαν τρεις από τις οροθετικές γυναίκες που έμειναν 8,5 μήνες στη φυλακή», κατηγορούμενες για «βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη», μετά την περσινή γιγάντια κρατική επιχείρηση με την πλήρη κάλυψη των ΜΜΕ. Μετά βίας μπορεί να θυμηθεί ο αναγνώστης και τηλεθεατής σε ποιο ακριβώς γεγονός αναφέρεται η «είδηση». Κι όπως γρήγορα πέρασε το τηλεοπτικό δελτίο από τη 45η είδηση στη 46η σε ενάμιση-δύο δεύτερα του λεπτού, έτσι και η μνήμη του τηλεθεατή έκλεισε ταχύτατα την είσοδο ενεργοποίησής της. Η είδηση εξαφανίστηκε στο σωρό των τρεχουσών σημαντικών, σαρωτικών εξελίξεων.
Με αυτό το συνήθη για τη λειτουργία των Μέσων Ενημέρωσης τρόπο τα τηλεοπτικά κανάλια αλλά και οι κυρίαρχες εφημερίδες έκρυψαν «το πτώμα της δολοφονίας» στην οποία εκουσίως και ευχαρίστως συμμετείχαν την άνοιξη του 2012. Μια περίοδο που η τότε κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου βρισκόταν υπό πίεση σφοδρών κοινωνικών αντιδράσεων ενάντια στην πολιτική ΔΝΤ και τρόικας, που δεν μπορούσε να διαχειριστεί. Οι πιο ψυλλιασμένοι, όμως, ξέρουν πού να ψάξουν. Αποκάλυψη.
Η είδηση-μονόστηλο αναφέρεται στις οροθετικές γυναίκες που συνελήφθησαν κατά δεκάδες το Μάιο του 2012 σε μια καλά προετοιμασμένη επιχείρηση-σκούπα. Μαντρώθηκαν, τους έγιναν ιατρικά τεστ χωρίς της συναίνεσή τους, τα αποτελέσματα των τεστ διαβιβάστηκαν στην Αστυνομία και στο αρμόδιο υπουργείο, χωρίς να ρωτηθούν οι φωτογραφίες και τα ονόματα τους έγιναν δελτίο Τύπου και δημοσιεύθηκαν σχεδόν σε όλες τις εφημερίδες. Στο αχανές σύμπαν του Διαδικτύου αναπαρήχθησαν και στα κοινωνικά δίκτυα πολλαπλασιάστηκαν. Πρωτοσέλιδα επί πρωτοσέλιδων κυκλοφόρησαν για τους «πελάτες τους» που ανησυχούσαν αν κόλλησαν τον ιό…
Οι οροθετικές γυναίκες ως πολίτες κακοποιήθηκαν πολλαπλώς από την κρατική πολιτική, κατηγορήθηκαν για κακούργημα, συνελήφθησαν και φυλακίσθηκαν. Ως προσωπικότητες δολοφονήθηκαν. Αρκεί να διαβάσει κάποιος τις επιπτώσεις στις ζωές των γυναικών που φυλακίσθηκαν. Έχασαν τα παιδιά τους, τις οικογένειές τους.
Φυσικός αυτουργός της «δολοφονίας» τους η κυβέρνηση, ο τότε υπουργός Υγείας Αν. Λοβέρδος που προετοίμαζε ιδεολογικά για το γεγονός μιλώντας στα τηλεοπτικά παράθυρα για «υγειονομική βόμβα» και ο τότε υπουργός δημόσιας τάξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Το υπουργικό δίδυμο χρησιμοποίησε τα ΜΜΕ ως φονικό όπλο, κι αυτά το αποδέχθηκαν χωρίς καμία απολύτως αντίρρηση. Τουναντίον, το ευχαριστήθηκαν. Ήταν μια «καλή είδηση» για αυτά.
Οχτώμισι μήνες μετά, η κρατική σκευωρία κατέρρευσε. Την πόρτα εξόδου των Φυλακών Κορυδαλλού θα δουν σύντομα και οι υπόλοιπες από τις συνολικά 15 κρατούμενες. Τα κυρίαρχα Μedia, όμως, δεν είναι εκεί. Να καλύψουν το γεγονός, να μιλήσουν με τις πρωταγωνίστριες, να ρωτήσουν πώς σκοπεύουν να ζητήσουν ευθύνες από το κράτος, να καλύψουν τις πιθανές νομικές ενέργειές τους.
Θα επιρρίπταμε τις συνήθεις ευθύνες μνήμης χρυσόψαρου και άρνησης αποδοχής ευθύνης γι’ αυτό το «έγκλημα» στα ΜΜΕ, αν είχαν την ίδια τακτική κάλυψης και μετάδοσης σε παρόμοια γεγονότα, με άλλους πρωταγωνιστές. Παιδεραστές που συλλαμβάνονται, για παράδειγμα. Αστυνομικούς εγκεφάλους σε κυκλώματα ναρκωτικών και μαφίας. Χρυσαυγίτες-δολοφόνους που κυκλοφορούν με μαχαίρια και σφάζουν ελεύθερα ανθρώπους στο δρόμο. Φασίστες σε τάγματα εφόδου εναντίον μεταναστών και επιχειρήσεων που απασχολούν μετανάστες.
Μια ματιά στη σημερινή κάλυψη της πραγματικότητας από τα ΜΜΕ δείχνει πως δεν φταίει η δημοσιογραφική λειτουργία γι’ αυτή την κατάντια τους. Είναι πολιτική τους επιλογή που δεν έχει καμία σχέση με τη δημοσιογραφία, ό,τι κι αν λένε. Η δικαιολογία ότι δεν έχουν φωτογραφίες ή δελτία Τύπου από την αστυνομία για όλα τα παραπάνω παραδείγματα, απλά πιστοποιεί πως εκτός από την απόκρυψη της πραγματικότητας, συμμετέχουν εκούσια και στη δολοφονία της δημοσιογραφίας.
