Την ώρα που η Πλατεία Συντάγματος δάκρυζε κι αντιστεκόταν σθεναρά στο χημικό πόλεμο και την κτηνώδη βαρβαρότητα των δυνάμεων καταστολής, λίγα μέτρα πιο πάνω, στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας, ο πρόεδρος του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος αφού -ως άλλος Πάγκαλος- διαπίστωνε ότι όλοι μαζί «τα… σκατώσαμε» παρουσίαζε τις μακέτες του μεγαλύτερου πολιτιστικού και εκπαιδευτικού έργου που πρόκειται να υλοποιηθεί στη σύγχρονη Ελλάδα. Αναφερόμαστε, ασφαλώς, στο κέντρο πολιτισμού που θα χτιστεί στο Φάληρο για να στεγάσει την νέα Εθνική Βιβλιοθήκη και την Εθνική Λυρική Σκηνή.
Το κόστος της οικοδόμησης το αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου το κοινωφελές Ίδρυμα και από κει και πέρα «είναι υποχρέωση της ελληνικής πολιτείας να στηρίξει την υποδομή του». «Αν μια χώρα δεν μπορεί να τρέξει μια όπερα και μια βιβλιοθήκη», τότε τι σκατά χώρα είναι… αναρωτήθηκε και πάλι (λίγο πιο κομψά, είναι η αλήθεια) ο πρόεδρος του Ιδρύματος κ. Δρακόπουλος. Με επίγνωση του κινδύνου ότι θα χαρακτηριστούμε γραφικοί, γκρινιάρηδες και μεμψίμοιροι από τους πρωταγωνιστές και τους κομπάρσους αυτής της ιστορίας, θα πούμε ευθαρσώς ότι κι αυτό το έργο που διαφημίζεται ως ελπίδα της νέας Ελλάδας χτίζεται με παλιά υλικά και αντεστραμμένη την αλήθεια.
Εξηγούμαστε: Είναι αλήθεια ότι το Ιδρυμα Σ. Νιάρχος αναλαμβάνει το κόστος της κατασκευής του έργου, «δωρίζοντας» 566 εκατομμύρια ευρώ. Αλλά είναι η μισή αλήθεια, καθώς αυτά τα 566 μάλλον στον εαυτό του τα δωρίζει αφού το Ελληνικό Κράτος παραχωρεί ως αντίδωρο μια έκταση-φιλέτο διακοσίων στρεμμάτων! Αλλά δεν είναι μόνο η παραχώρηση, είναι η εκμετάλλευση του έργου και τα εξ αυτής έσοδα που θα προκύψουν στη συνέχεια του χρόνου. Μπορεί κάποιος να μας εξηγήσει γιατί η ελληνική πολιτεία πρέπει να αναλάβει να «τρέξει» το έργο, όπως διατείνεται ο κ. Δρακόπουλος, που σημαίνει γιατί πρέπει να το χρηματοδοτεί εσαεί, όταν ιδιοκτήτης θα είναι μια εταιρία ιδιωτικού συμφέροντος, με άγνωστο ώς τώρα το νομικό της σχήμα; Διότι ας είμαστε ειλικρινείς: τώρα που ξεπουλιέται ολόκληρος ο δημόσιος πλούτος, είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι το συγκεκριμένο πολυδάπανο κέντρο θα ανήκει στο ελληνικό Δημόσιο.
Το σίγουρο είναι ότι στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος όλοι εμείς, οι πολλοί, θα αρμεγόμαστε στον αιώνα τον άπαντα για να χρηματοδοτούμε συμφέροντα που γνωρίζουν άριστα τις μεθόδους του συστημικού «επιχειρείν» και του εξ αυτού προκύπτοντος κέρδους. Όλα τα εμβληματικά υπόλοιπα που αφορούν στο σπουδαίο (παγκοσμιοποιημένο) αρχιτέκτονα Ρέντσο Πιάνο που προσεκλήθη για να σχεδιάσει το έργο, το πάρκο των 17 στρεμμάτων που θα προκύψει, τα δύο εκατομμύρια βιβλία της Βιβλιοθήκης, το ενάμισυ εκατομμύριο επισκεπτών -και πάει λέγοντας- που με σπατάλη λόγου και χώρου περιγράφονται στα «σαλόνια» των λαμπερών εντύπων, είναι η χρυσόσκονη στο αναγκαίο δίλημμα.
Ένα δίλημμα που στόχο έχει να γείρει την πλάστιγγα προς το μέρος του ψεύδους, παρουσιάζοντάς το ως… αλήθεια.
Εξηγούμαστε: Είναι αλήθεια ότι το Ιδρυμα Σ. Νιάρχος αναλαμβάνει το κόστος της κατασκευής του έργου, «δωρίζοντας» 566 εκατομμύρια ευρώ. Αλλά είναι η μισή αλήθεια, καθώς αυτά τα 566 μάλλον στον εαυτό του τα δωρίζει αφού το Ελληνικό Κράτος παραχωρεί ως αντίδωρο μια έκταση-φιλέτο διακοσίων στρεμμάτων! Αλλά δεν είναι μόνο η παραχώρηση, είναι η εκμετάλλευση του έργου και τα εξ αυτής έσοδα που θα προκύψουν στη συνέχεια του χρόνου. Μπορεί κάποιος να μας εξηγήσει γιατί η ελληνική πολιτεία πρέπει να αναλάβει να «τρέξει» το έργο, όπως διατείνεται ο κ. Δρακόπουλος, που σημαίνει γιατί πρέπει να το χρηματοδοτεί εσαεί, όταν ιδιοκτήτης θα είναι μια εταιρία ιδιωτικού συμφέροντος, με άγνωστο ώς τώρα το νομικό της σχήμα; Διότι ας είμαστε ειλικρινείς: τώρα που ξεπουλιέται ολόκληρος ο δημόσιος πλούτος, είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι το συγκεκριμένο πολυδάπανο κέντρο θα ανήκει στο ελληνικό Δημόσιο.
Το σίγουρο είναι ότι στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος όλοι εμείς, οι πολλοί, θα αρμεγόμαστε στον αιώνα τον άπαντα για να χρηματοδοτούμε συμφέροντα που γνωρίζουν άριστα τις μεθόδους του συστημικού «επιχειρείν» και του εξ αυτού προκύπτοντος κέρδους. Όλα τα εμβληματικά υπόλοιπα που αφορούν στο σπουδαίο (παγκοσμιοποιημένο) αρχιτέκτονα Ρέντσο Πιάνο που προσεκλήθη για να σχεδιάσει το έργο, το πάρκο των 17 στρεμμάτων που θα προκύψει, τα δύο εκατομμύρια βιβλία της Βιβλιοθήκης, το ενάμισυ εκατομμύριο επισκεπτών -και πάει λέγοντας- που με σπατάλη λόγου και χώρου περιγράφονται στα «σαλόνια» των λαμπερών εντύπων, είναι η χρυσόσκονη στο αναγκαίο δίλημμα.
Ένα δίλημμα που στόχο έχει να γείρει την πλάστιγγα προς το μέρος του ψεύδους, παρουσιάζοντάς το ως… αλήθεια.
Σ.Μ.
Σχόλια
