Επειδή έχουμε πήξει στη γκρίνια που αναπόφευκτα προκαλεί η πολυδιάσπαση και η αναποτελεσματικότητα της Αριστεράς, δεν πρέπει να μας διαφεύγουν κάποια από τα λιγοστά, αλλά χειροπιαστά παραδείγματα θετικής δράσης που πάνε κόντρα στην αφλογιστία. Για το εγχείρημα του «Δρόμου» θα μιλήσουμε στο επόμενο φύλλο, το 52ο, που κλείνει τον πρώτο χρόνο έκδοσης της εφημερίδας. Για το εγχείρημα του ραδιοσταθμού «Στο Κόκκινο 105,5» ελάχιστα πράγματα έχουν γραφτεί στον τύπο, αριστερό και μη. Κι όμως, ο σταθμός κλείνει πέντε χρόνια λειτουργίας. Κι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο επίτευγμα αν λάβει κανείς υπόψη του τις αρνητικές -ιδίως τις εσωτερικές- συγκυρίες, όπως είναι οι διασπάσεις στο ΣΥΝ και η άνοδος και πτώση του ΣΥΡΙΖΑ.
Όντας στο σταθμό από την αρχή, επικοινωνώ, κάθε Κυριακή μεσημέρι, με πολίτες ευαίσθητους που δεν έχουν παραιτηθεί από την απαίτηση για μια καλύτερη κοινωνία, με ισότητα, δημοκρατία και ελευθερία. Είμαι πολύ τυχερός γιατί μ’ αυτούς τους πολίτες έχω μια διαρκή επαφή, αμφίδρομη. Γιατί δεν ακούν μόνο, αλλά παρεμβαίνουν κιόλας. Ούτε, όμως, θα ισχυριστώ ότι έχουν όλοι τα ίδια ανακλαστικά. Η παθητικότητα δεν ανιχνεύεται μόνο στους αδιάφορους. Η απογοήτευση και η διάψευση έχουν δημιουργήσει μία αισθητή κόπωση ακόμα και στους πιο ευαίσθητους πολίτες. Πάντως, όποιο σχόλιο κι αν κάνω, ο σταθμός -μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει- προσφέρει μια διέξοδο στους αριστερούς πολίτες που ασφυκτιούν μέσα στο ραδιοτηλεοπτικό ναρκοπέδιο το οποίο έχει μπλοκάρει τη διακίνηση των ιδεών και των ειδήσεων. Με αδυναμίες ορατές και αόρατες, αλλά και προσόντα λόγου και μουσικής δυσεύρετα στα ερτζιανά.
Τελικά, ο «105.5 Στο Κόκκινο», δημιούργημα του ΣΥΝ, δείχνει ότι ακόμα και σ’ αυτές τις ανώμαλες καταστάσεις, μπορεί να λειτουργεί μία (έστω ανολοκλήρωτη) συλλογικότητα, με έργο, γούστο και απήχηση σε χιλιάδες ανθρώπους. Που θα έπρεπε να ανοίγει το δρόμο και για το επόμενο βήμα, την τηλεόραση της Αριστεράς, που είναι απαραίτητη για την παραπέρα απεξάρτηση του κινήματος από το βρόχο των καθεστωτικών ΜΜΕ.
Εμπρός!
Τελικά, ο «105.5 Στο Κόκκινο», δημιούργημα του ΣΥΝ, δείχνει ότι ακόμα και σ’ αυτές τις ανώμαλες καταστάσεις, μπορεί να λειτουργεί μία (έστω ανολοκλήρωτη) συλλογικότητα, με έργο, γούστο και απήχηση σε χιλιάδες ανθρώπους. Που θα έπρεπε να ανοίγει το δρόμο και για το επόμενο βήμα, την τηλεόραση της Αριστεράς, που είναι απαραίτητη για την παραπέρα απεξάρτηση του κινήματος από το βρόχο των καθεστωτικών ΜΜΕ.
Εμπρός!
Στ. Ελλ.
Σχόλια
