Ο πόλεμος απλώνεται, εξαπλώνεται, βαθαίνει, γίνεται κύρια τάση για τις ελίτ και τα διάφορα κέντρα. Γίνεται συνειδητή επιλογή σε βάρος λαών, χωρών, εργαζομένων, δικαιωμάτων προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια κρίση που βαθαίνει, προκειμένου να καταγραφεί ένας νέος συσχετισμός ανάμεσα σε βασικές δυνάμεις. Η ανάμιξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ολόκληρης της Δυτικής συμμαχίας, στον πόλεμο της Ουκρανίας είναι ένα γεγονός. Αλλά ο πόλεμος παίρνει κι άλλες μορφές, όπως η ενεργειακή κρίση, η ανατίναξη αγωγών, η δοκιμή νέων οπλικών συστημάτων και η απειλή για χρησιμοποίηση πυρηνικών όπλων. Απλώνεται όμως και γεωγραφικά. Γεγονότα που μοιάζουν ξεκομμένα, όπως η ενεργοποίηση της κουρδικής διάστασης ενάντια στο Ιράν, οι πολεμικές συρράξεις σε Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Κιργιστάν, Τατζικιστάν κ.λπ., δείχνουν ότι έχουν ενεργοποιηθεί κι άλλες εστίες σαν αντιπερισπασμός ή φθορά του αναδυόμενου ευρασιατικού μπλοκ.
Ακόμα, σε αυτό το πλαίσιο περιφερειακές μεγάλες δυνάμεις, όπως η Ινδία και η Τουρκία, επιδιώκουν να δυναμώσουν τη θέση τους. Ιδιαίτερα η δεύτερη μετέχει ενεργά σε πολεμικές επιχειρήσεις (Συρία, Λιβύη, Ιράκ κ.λπ.), ενισχύει την κατοχή και διχοτόμηση της Κύπρου και απειλεί με στρατιωτικές επεμβάσεις ενάντια στην Ελλάδα, με στόχο την ηγεμονία στη Ν.Α. Μεσόγειο. Η πιθανότητα πολέμου ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία αυξάνεται, με τον τουρκικό επεκτατισμό να προκαλεί και να ετοιμάζει τις επόμενες κινήσεις του. Η σχέση Τουρκίας-Δύσης, και πιο συγκεκριμένα η σχέση της Τουρκίας με ΗΠΑ και Γερμανία, όπως και η σχέση Τουρκίας-Ρωσίας, θα επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό την πορεία και των ελληνοτουρκικών εμπλοκών.
Η Ευρώπη λοιπόν είναι ο πρώτος μεγάλος χαμένος του πολέμου που εκβίασαν οι ΗΠΑ, μετατρεπόμενη σε πεδίο βολής του αμερικανορωσικού ανταγωνισμού. Αν δοκιμαστούν πυρηνικά όπλα ή αν υπάρξουν πυρηνικά ατυχήματα, το πιθανότερο είναι αυτά να συμβούν επί ευρωπαϊκού εδάφους…
Όλα αυτά θα έπρεπε να τροφοδοτούν ήδη ένα μεγάλο ρεύμα-κίνημα των λαών όλου του κόσμου –και ειδικά της Ευρώπης– ενάντια στον πόλεμο (που λίγο θέλει να μετατραπεί σε παγκόσμιο) και τις καταστροφές που αυτός επιφέρει. Ο αγώνας για την ειρήνη περνά μέσα από το αντιπολεμικό κίνημα, μέσα από το «Όχι στον πόλεμο». Πριν είναι πολύ αργά.
Σε αυτό το πλαίσιο, έχουν τεράστια σημασία για τη χώρα μας: α) η μη εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας, β) η ανάκτηση βαθμών κυριαρχίας σε πολλούς τομείς, και γ) ο στόχος της Ουδετερότητας της Ελλάδας, οι φιλικές σχέσεις με όλες τις χώρες. Παράλληλα, έχει τεράστια σημασία η σθεναρή στάση απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό, που προχωρά στην υλοποίηση σχεδίων ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία της Ελλάδας.
Οι φλόγες του πολέμου πλησιάζουν και αγκαλιάζουν ήδη πολλές περιοχές. Οι λαοί και οι φιλειρηνικές χώρες οφείλουν να πάρουν τον λόγο!
