Ο εκφοβισμός, η κακοποίηση απέναντι σε όποιον «τολμά» ή συμβαίνει να είναι διαφορετικός, κοινώς το bullying, έχουν καταλάβει σημαντικό χώρο στην ψυχοπαθολογία μιας κοινωνίας που βιώνει κάθε είδους και μορφής βία και συνακόλουθα εκπαιδεύεται να την θεωρεί δραστική και αποτελεσματική απάντηση σε οτιδήποτε. Από το σχολείο, όπου το bullying τείνει να πάρει διαστάσεις μάστιγας, μέχρι την πολιτική σκηνή. Αφορμή για το συσχετισμό πήρα από τα όσα έρχονται στο φως σχετικά με την περίπτωση του 20χρονου σπουδαστή στα Γιάννινα, που οι «φίλοι» ανέλαβαν να τον… σκληραγωγήσουν για να συμπεριφέρεται σαν γνήσιος Κρητικός. Αλλά και από την εκστρατεία απειλών και ύβρεων που βλέπει κανείς καθημερινά στα Social Media, όπου οι «φίλοι» ανέλαβαν εσχάτως να συμμορφώσουν (προσβάλουν, κοροϊδέψουν, τραμπουκίσουν λεκτικά) όποιον ΣΥΡΙΖαίο (από τον Μανώλη Γλέζο μέχρι τον τελευταίο follower στο Τwitter) τολμήσει να αμφισβητήσει τα δείγματα γραφής μιας κυβέρνησης η οποία μετατοπίζεται επικίνδυνα.
Ανίερος συσχετισμός; Ίσως, ναι. Παρ’ όλα αυτά, το bullying και στις δύο περιπτώσεις έχει κοινές αφετηρίες και επιδιώξεις. Κι έχει επίσης αυτουργούς που έχουν μάθει να δρουν σαν συμμορία.
Γραμμένο για την περίπτωση του 20χρονου σπουδαστή που εξαφανίστηκε μετά από όσα υπέφερε από τους «φίλους», το κείμενο της Κρυσταλίας Πατούλη (afigisizois.wordpress.com) θα μπορούσε να ταιριάξει και στην περίπτωση της κακοποίησης που υφίστανται από το «σύστημα ΣΥΡΙΖΑ» όσοι ΣΥΡΙΖαίοι επιμένουν αντιμνημονιακά.
Τα θύματα, λέει η Κρυσταλία Πατούλη, συνήθως δεν είναι βίαια, γι’ αυτό και δύσκολα θα αμυνθούν στη βία με βία. «Αυτό οι θύτες ενίοτε το καταλαβαίνουν και την μη αντίδρασή τους την εκλαμβάνουν συνήθως ως αδυναμία. Τα όριά τους τότε σα να μεγεθύνονται, και μπορεί να προχωρήσουν (συνειδητά ή ασυνείδητα) πιο εύκολα στη συνέχεια ακόμα και σε μεγαλύτερη κακοποίηση.
Οι μάρτυρες σκηνών βίας από την άλλη μεριά, δύσκολα αντιδρούν σε περιστατικά βίας γιατί, όπως ήδη ειπώθηκε, τους είναι δύσκολο να πάρουν τη μεριά του θύματος (υπάρχει και ο φόβος μήπως και οι ίδιοι θυματοποιηθούν ανάλογα σαν να πρόκειται για κολλητικό ιό). Τους είναι πιο εύκολο να παίρνουν το μέρος του θύτη, ή να υποτιμούν τα γεγονότα, γιατί έτσι θα απολαύσουν ήσυχοι το βράδυ τον ύπνο του δικαίου, ή ακόμα και να βυθίζονται στην απάθεια ως ψυχικά διαταραγμένοι όπως και οι θύτες (αφού και η απάθεια είναι ψυχική διαταραχή).
[…] Σε ανάλογες περιπτώσεις το θύμα το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να απομακρυνθεί άμεσα από τον θύτη ή τους θύτες, και να ζητήσει την επέμβαση και την βοήθεια των ειδικών, των υπευθύνων και της δικαιοσύνης, να αναλάβουν τους άρρωστους, διότι βρίσκεται εν μέσω μίας άκρως παθολογικής όσο και επικίνδυνης για τον ίδιο κατάστασης, όπου: α) ένα άρρωστο άτομο ασκεί βία, παίρνει το ρόλο του θύτη και διαπράττει έγκλημα (ανεξαρτήτως βαθμού), β) οι απαθείς και γι’ αυτό συνένοχοι μάρτυρες των εγκλημάτων του επίσης φιλοξενούν ψυχολογική διαταραχή […], γ) το θύμα σε αυτές τις νοσηρές συνθήκες είναι το μόνο που δεν φιλοξενεί κάποια ψυχολογική διαταραχή, αλλά γι’ αυτό ακριβώς κινδυνεύει και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις θανάσιμα».
Θητεία τυμβωρύχου εκτελεί ο Ιοβόλος
