Το υπουργείο Εργασίας εργάζεται πυρετωδώς για την εξυπηρέτηση των επιχειρήσεων.
Του Γιώργου Κατερίνη.
Σιγά-σιγά ξετυλίγεται το πλήρες σχέδιο αποδόμησης κάθε συλλογικής σύμβασης εργασίας. Αφού νομοθετήθηκαν οι ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις για να υπερβούν οι επιχειρήσεις τον σκόπελο των κλαδικών, στη συνέχεια οδηγήθηκαν οι περισσότερες κλαδικές συμβάσεις σε αδιέξοδο: η αναγκαστική αδράνεια του ΟΜΕΔ, ο οποίος μετά το νομοθετικό κουτσούρεμά του παραμένει χωρίς σώμα μεσολαβητών – διαιτητών μέχρι να ορισθούν οι νέοι, έχει οδηγήσει σε πάγωμα τη διαδικασία υπογραφής όσων συμβάσεων έχουν λήξει. Έτσι, πολύ απλά, δεν χρειάζεται να υπογραφούν ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας, αφού σε λίγο θα λήξει η ισχύς πολλών από τις ισχύουσες κλαδικές.
Σε αυτή την περίπτωση, τι λέει το υπουργείο Εργασίας; Επισήμως τίποτα, ατύπως (όπως προτιμά να επικοινωνεί τελευταία η κυρία Κατσέλη) δείχνει προς τις ατομικές συμβάσεις, αφού δίνει διέξοδο «νόμιμης» καταβολής χαμηλότερων αποδοχών σε εργασιακούς χώρους που καλύπτονται από κλαδικές συμβάσεις που έχουν λήξει «και έχει παρέλθει η μετενέργεια των 6 μηνών» τη ρύθμιση με ατομική σύμβαση.
Η επίκληση της ακυρότητας των ατομικών συμβάσεων εφόσον περιέχουν όρους δυσμενέστερους για τους εργαζόμενους από τις ισχύουσες συλλογικές συμβάσεις, καταντά κενό γράμμα στις «μη ισχύουσες» ΣΣΕ. Οι λεονταρισμοί του υπουργείου Εργασίας που διοχετεύονται εντέχνως μέσω των άτυπων ενημερώσεων, δεν φαίνεται να ανησυχούν τους εργοδότες. Αντίθετα η πρακτική που εφαρμόζεται σε όλο και περισσότερους εργασιακούς χώρους (ο Τύπος είναι πρωτοπόρος) δείχνει ότι η ατομική σύμβαση επιλέγεται ως ο πιο πρόσφορος τρόπος υπέρβασης κάθε είδους δεσμεύσεων, τόσο σε αμοιβές, όσο και σε όρους εργασίας. Kαι εδώ η ευθύνη του υπουργείου, το οποίο έρχεται με μεγάλη καθυστέρηση –και εφόσον σε δεκάδες ή και εκατοντάδες επιχειρήσεις οι εργαζόμενοι έχουν πιεστεί να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις μείωσης αποδοχών- να μιλήσει για δήθεν διοικητικές και ποινικές κυρώσεις, είναι τεράστια.
Η διεκδίκηση υπογραφής Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας είναι η μόνη λύση για να αποτραπεί η ραγδαία επιδείνωση αμοιβών και εργασιακών σχέσεων. Η μάχη που (καθυστερημένα) ξεκινούν κάποιοι κλάδοι για την υπογραφή συμβάσεων εργασίας (π.χ. τρόφιμα – ποτά) είναι μια μάχη ενάντια στο Μνημόνιο που πρέπει να δοθεί παράλληλα με όλους τους αγώνες που αυτό τον καιρό ξετυλίγονται με αιχμή τις υπό πώληση ΔΕΚΟ. Η πρόσκληση της ΠΟΕ-ΟΤΑ προς σωματεία και ομοσπονδίες για συντονισμό, είναι μια πρώτη θετική εξέλιξη. Μένουν να γίνουν άλματα συντονισμού και υπέρβασης των όποιων διαχωριστικών λογικών, αν το συνδικαλιστικό κίνημα θέλει να δώσει νικηφόρους αγώνες.
Και ασφάλιση σε ιδιωτικά επαγγελματικά ταμεία
Κι ενώ στο θεσμικό πεδίο η κυβέρνηση έχει… καθαρίσει για τους εργοδότες, στο μέτωπο της κοινωνικής ασφάλισης και της κοινωνικής πολιτικής, τα μέτρα που ετοιμάζει το υπουργείο Εργασίας έχουν ένα και μόνο στόχο. Τις περικοπές, τις οποίες, βέβαια, βαφτίζει εξοικονόμηση.
Στις περικοπές κατά 1,5 δισ. ευρώ που είχαν ήδη αποφασιστεί, προστέθηκαν άλλα 1,230 δισ. από το πρόσφατο υπουργικό συμβούλιο, ενώ άλλα 6,7 δισ. ευρώ αποτιμούνται τα μέτρα του μεσοπρόθεσμου προγράμματος 2012 – 2015, που αφορούν τις δαπάνες του υπουργείου Εργασίας. Η γκάμα των άμεσων μέτρων περιλαμβάνει από έκτακτο χαράτσι στις επικουρικές συντάξεις άνω των 300 ευρώ και μείωση των εφάπαξ, έως ειδική εισφορά 1% επί των αποδοχών στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα για να καλυφθούν ανάγκες του ΟΑΕΔ. Η μείωση των ιατροφαρμακευτικών παροχών, το κόψιμο επιδομάτων, αναπηρικών συντάξεων κ.λπ. ολοκληρώνει το εφιαλτικό τοπίο.
Κι ενώ η δημόσια ασφάλιση καταρρέει η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, οι οποίες ενδιαφέρονται να βάλουν χέρι στην κοινωνική ασφάλιση, αναλαμβάνοντας ενεργό ρόλο. Μια λιτή ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας στις 26/5, ενημερώνει ότι σε συνάντηση με την Ένωση Ασφαλιστικών Εταιριών «συζητήθηκαν ζητήματα που σχετίζονται με το θεσμό των Ταμείων Επαγγελματικής Ασφάλισης ως δεύτερος πυλώνας στο χώρο της ασφάλισης».
Είναι τα ταμεία που είχε φροντίσει να νομοθετήσει το 2002 ως υφυπουργός, τότε, Εργασίας ο σημερινός πρόεδρος του ΙΚΑ Ροβ. Σπυρόπουλος και έκτοτε παραμένουν ένας ανοικτός στόχος επιχειρηματικής δραστηριοποίησης για το ιδιωτικό κεφάλαιο. Να που ήρθε πλέον η ώρα να πατήσουν επάνω στο… πτώμα της κοινωνικής ασφάλισης.
