Η σφαγή στη Νορβηγία, το κράτος, τα ΜΜΕ και το Ισραήλ
Του James Petras
Από το μανιφέστο του Anders Behring Breivik
Δήλωση του φρουρούμενου Anders Behring Breivik στο Reuters, 25/7/2011
Η βόμβα στο γραφείο του Νορβηγού πρωθυπουργού, ηγέτη του Εργατικού Κόμματος, Jen Stoltenberg, στις 22 Ιουλίου 2011, που άφησε πίσω της 8 πολίτες νεκρούς, και η πολιτική δολοφονία 68 άοπλων ακτιβιστών της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος που ακολούθησε στο νησί Utoeya, μόλις 20 λεπτά μακριά από το Όσλο, από έναν ένοπλο νεοφασίστα χριστιανο-σιωνιστή, εγείρουν θεμελιώδη ερωτήματα για τους αναπτυσσόμενους δεσμούς ανάμεσα στη νόμιμη άκρα Δεξιά, το «κυρίαρχο ρεύμα των ΜΜΕ», τη νορβηγική αστυνομία, το Ισραήλ και τη δεξιά τρομοκρατία.
Τα ΜΜΕ και η άνοδος της δεξιάς τρομοκρατίας
Οι βασικές αγγλόφωνες εφημερίδες New York Tines (NYT), Washington Post (WP), Wall Street Journal (ASJ) και Financial Times (FT), όπως επίσης και ο πρόεδρος Ομπάμα, κατηγόρησαν «ισλαμιστές εξτρεμιστές», σύμφωνα με τις πρώτες αστυνομικές εκθέσεις για τις δολοφονίες, δημοσιεύοντας μια σειρά εμπρηστικών (και ψευδών) τίτλων και αναφορών. Σε γενικές γραμμές χαρακτήρισαν το γεγονός ως «την 11/9 της Νορβηγίας», απηχώντας ιδεολογικά κίνητρα και αιτιάσεις βασισμένες στις ίδιες τις αναφορές του Νορβηγού χριστιανο-σιωνιστή πολιτικού δολοφόνου Anders Behring Breivik. Το πρωτοσέλιδο των Financial Times του Λονδίνου στις 23-24 Ιουλίου έγραφε: «Φόβοι ισλαμικού εξτρεμισμού: Το χειρότερο χτύπημα στην Ευρώπη από το 2005». Ο Ομπάμα έσπευσε να χρησιμοποιήσει την επίθεση στη Νορβηγία για να δικαιολογήσει καλύτερα τους υπερπόντιους πολέμους ενάντια σε μουσουλμανικές χώρες. Οι εφημερίδες FT, NYT, WP και WSJ παρουσίασαν με εντυπωσιακό τρόπο τους δήθεν «ειδικούς» τους να τοποθετούνται για το ποιοι Άραβες/Ισλαμιστές ηγέτες ή κινήματα ευθύνονταν για την επίθεση –παρά τις αναφορές του νορβηγικού Τύπου για «σύλληψη Νορβηγού ντυμένου με αστυνομική στολή».
Είναι σαφές πως τα ΜΜΕ και η πολιτική ελίτ των ΗΠΑ φάνηκαν πρόθυμα να χρησιμοποιήσουν την έκρηξη βόμβας και τις δολοφονίες για να δικαιολογήσουν τους συνεχιζόμενους υπερπόντιους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, «αγνοώντας» τις εξτρεμιστικές δεξιές οργανώσεις που φυτρώνουν στο εσωτερικό της χώρας και τα βίαια άτομα που αποτελούν –ως φυσική συνέπεια– προϊόν της επίσημης προπαγάνδας ισλαμοφοβικού μίσους.
Όταν ο Anders Breivik, ένας γνωστός νεοφασίστας εξτρεμιστής, παρέδωσε τα όπλα του στη νορβηγική αστυνομία χωρίς να φέρει αντίσταση και ανέλαβε με περηφάνια την ευθύνη για την έκρηξη και τη σφαγή, ξεκίνησε η δεύτερη φάση της επίσημης κάλυψης: Έσπευσαν να τον περιγράψουν ως «μοναχικό λύκο δολοφόνο», που «έδρασε μόνος» (BBC, 24/7/2011) ή ως διανοητικά διαταραγμένο άτομο, επιχειρώντας έτσι να μειώσουν τη σημασία των πολιτικών του δικτύων, των Αμερικανών, Ευρωπαίων και Ισραηλινών μεντόρων του, αλλά και των δεσμεύσεων που τον οδήγησαν σε αυτές τις τρομοκρατικές πράξεις. Ακόμα πιο σκανδαλώδες είναι το γεγονός ότι τα ΜΜΕ και οι επίσημοι αψήφησαν το γεγονός πως αυτή η σύνθετη, πολλών φάσεων τρομοκρατική επίθεση, ξεπερνούσε τις ικανότητες ενός «διαταραγμένου» ατόμου.
Ο Anders Behring Breivik ήταν τακτικό μέλος ενός ακροδεξιού πολιτικού κόμματος, του Κόμματος της Προόδου (Progress Party), και συνεργάτης και συντάκτης σε μια απροκάλυπτα νεοναζιστική ιστοσελίδα. Συχνά έστρεφε την έχθρα του εναντίον του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος εξαιτίας της ανοχής που αυτό επεδείκνυε στο θέμα των μεταναστών. Περιφρονούσε τους μετανάστες, ειδικά τους μουσουλμάνους, και ήταν φανατικός χριστιανο-σιωνιστής, υποστηρικτής της ισραηλινής καταστολής και τρομοκρατίας εις βάρος του παλαιστινιακού λαού. Η δολοφονική του πράξη ήταν πολιτική στην ουσία της, και ενσωματωμένη σε ένα πολύ ευρύτερο πολιτικό δίκτυο.
Η πολιτική ελίτ και τα ΜΜΕ πασχίζουν να αρνηθούν τους αλληλεπικαλυπτόμενους δεσμούς ανάμεσα σε «νόμιμους» ιδεολογικούς ισλαμοφοβικούς, όπως οι Αμερικανοί σιωνιστές Daniel Pipes, David Horowitz, Robert Spencer και Pamela Geller, το ολλανδικό ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας με ηγέτη τον έμπορο μίσους Geert Wilders και τους συνεργάτες τους στο Κόμμα της Προόδου της Νορβηγίας, που καταφέρονται εναντίον της «μουσουλμανικής απειλής». Οι τρομοκράτες «άμεσης δράσης» (direct action) αντλούν τα συνθήματά τους από εκλογικά κόμματα όπως το Κόμμα της Προόδου, τα οποία στρατολογούν και κατηχούν ακτιβιστές, όπως ο Behring Breivik, που στη συνέχεια παρεκκλίνουν του «εκλογικού δρόμου» για να εκτελέσουν τις αιματηρές σφαγές τους, επιτρέποντας στους «αξιοσέβαστους» εμπόρους μίσους να τους καταδικάσουν… μετά την επίθεση.
Ο «μοναχικός λύκος δολοφόνος»
Η αναφορές σε «μοναχικό λύκο τρομοκράτη» αψηφούν κάθε αξιοπιστία. Αποτελούν έναν ιστό ψεμάτων που χρησιμοποιούνται για να καλύψουν την κρατική συνενοχή, καταχρήσεις των μυστικών υπηρεσιών και την έντονη δεξιά στροφή στις εσωτερικές και εξωτερικές πολιτικές των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ.
Δεν υπάρχει καμιά βάση ώστε να γίνει δεκτός ο αρχικός ισχυρισμός του Breivik πως ενήργησε μόνος, για αρκετούς σημαντικούς λόγους:
Πρώτον, το παγιδευμένο αυτοκίνητο-βόμβα που κατέστρεψε το κέντρο του Όσλο ήταν ένα ιδιαίτερα σύνθετο όπλο που απαιτούσε εμπειρία και συντονισμό –του είδους που διαθέτουν κρατικές ή μυστικές υπηρεσίες όπως η Μοσάντ, η οποία ειδικεύεται στα καταστροφικά αυτοκίνητα – βόμβες. Οι ερασιτέχνες, όπως ο Breivik, χωρίς εκπαίδευση στα εκρηκτικά, συνήθως αυτοανατινάζονται ή στερούνται της ικανότητας που απαιτείται για να συνδεθούν οι ηλεκτρονικές συσκευές ή οι απομακρυσμένοι πυροκροτητές (όπως έχει αποδειχτεί από την αποτυχία των βομβιστών που ονομάστηκαν «shoe», «underpants» και «Times Square»).
Δεύτερον, οι λεπτομέρειες: α) της κίνησης της βόμβας, β) της κλοπής του οχήματος, γ) της τοποθέτησης του εκρηκτικού μηχανισμού στο στρατηγικό σημείο, δ) της πετυχημένης πυροδότησης, και στη συνέχεια: ε) η επιμελημένη χρήση ειδικής αστυνομικής στολής, η κατοχή ενός οπλοστασίου εκατοντάδων δεσμίδων σφαιρών και η μετακίνηση στο νησί Utoeya με άλλο όχημα, στ) η υπομονετική αναμονή ενός –ως τα δόντια– ένοπλου για το φέρι της γραμμής, ζ) το πέρασμα στο νησί μαζί με τους άλλους επιβάτες φορώντας αστυνομική στολή, η) η συγκέντρωση των ακτιβιστών της νεολαίας των Εργατικών και η έναρξη της σφαγής πλήθους άοπλων νεαρών, και τέλος θ) η χαριστική βολή στους τραυματίες και η καταδίωξη εκείνων που προσπάθησαν να κρυφτούν ή να απομακρυνθούν κολυμπώντας –όλα αυτά δεν είναι ενέργειες ενός μοναχικού φανατικού. Ακόμα και ο συνδυασμός ενός Σούπερμαν, ενός Αϊνστάιν και ενός παγκοσμίου κλάσης σκοπευτή δεν θα μπορούσε να εκτελέσει ένα τέτοιο σχέδιο.
Αν τα ΜΜΕ και οι ηγέτες του ΝΑΤΟ περιμένουν πως θα γίνει πιστευτή η θεωρία του «ενός δράστη», θα πρέπει να θεωρούν πως η κοινή γνώμη αποτελείται από αξιολύπητους διανοητικά καθυστερημένους. Ο Breivik είναι πρόθυμος να υποστεί μια ποινή φυλάκισης 20 χρόνων, όπως αναμένεται για μια μαζική δολοφονία. Είναι ο σπινθήρας που πυροδοτεί τους συντρόφους του και προάγει την ατζέντα των βίαιων και εκτός νόμου ακροδεξιών κομμάτων. Ενώπιον του Νορβηγού δικαστή, στις 25 Ιουλίου, δημοσίως δήλωσε την ύπαρξη «δύο ακόμα πυρήνων» της οργάνωσής του. Σύμφωνα με καταθέσεις μαρτύρων οι πυροβολισμοί στο νησί Utoeya προέρχονταν από δύο διαφορετικά όπλα και ακούγονταν από διαφορετικές κατευθύνσεις κατά τη διάρκεια της σφαγής. Η αστυνομία ισχυρίζεται πως… «ερευνά». Δεν χρειάζεται να πούμε πως ακόμη δεν έχει βρει τίποτα. Αντίθετα, προκειμένου να καλύψει την απραξία της, έστησε μια παράσταση με την εισβολή σε δύο σπίτια μακριά από το χώρο της σφαγής – που ακολουθήθηκε από την ταχεία απελευθέρωση των υπόπτων.
Η σοβαρότερη πολιτική ενοχοποίηση της τρομοκρατικής αυτής δράσης, εντούτοις, αφορά την καταφανή συνενοχή κορυφαίων αξιωματικών της αστυνομίας. Η αστυνομία χρειάστηκε 90 λεπτά για να φτάσει στο νησί Utoeya, που απέχει λιγότερο από 20 χιλιόμετρα από το Όσλο, 2 λεπτά με ελικόπτερο και 25-30 λεπτά με πλοίο ή αυτοκίνητο. Η καθυστέρηση αυτή επέτρεψε στους ακροδεξιούς δολοφόνους να χρησιμοποιήσουν όλα τα πυρομαχικά τους, ανεβάζοντας τον αριθμό των θυμάτων μεταξύ των νεαρών αντιφασιστών και καταστρέφοντας το κίνημα νεολαίας των Εργατικών. Ο αρχηγός της αστυνομίας, Sveinung Sponheim, παρουσίασε την πιο ασθενική αιτιολόγηση και κάλυψη, ισχυριζόμενος «προβλήματα μετακίνησης». Υποστήριξε πως ένα ελικόπτερο «δεν ήταν σε εφεδρεία» και πως «δεν μπορούσαν να βρουν πλοίο» (Associated Press, 24/7/2011). Κι όμως, ένα ελικόπτερο ήταν διαθέσιμο. Κατάφερε να πετάξει στο νησί Utoeya και να κινηματογραφήσει τη σφαγή, ενώ περισσότεροι από τους μισούς Νορβηγούς, λαός της ναυτιλίας εδώ και χιλιετίες, κατέχουν ιδιόκτητη βάρκα ή έχουν πρόσβαση σε κάποιο πλεούμενο.
Μια αστυνομική δύναμη που, αντιμέτωπη με αυτό που ο πρωθυπουργός περιέγραψε ως «τη χειρότερη αγριότητα από την εποχή της ναζιστικής κατοχής», κινείται με ρυθμούς χελώνας η οποία πάσχει από αρθριτικά, εγείρει την υποψία κάποιου επιπέδου συνενοχής. Το προφανές ερώτημα προκύπτει για το βαθμό στον οποίο η ιδεολογία του δεξιού εξτρεμισμού-νεοφασισμού έχει διαπεράσει τις γραμμές της αστυνομίας και των δυνάμεων ασφαλείας, ειδικά στα ανώτερα κλιμάκια. Αυτό το επίπεδο «αδράνειας» εγείρει περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις. Αυτό που υποδηλώνεται είναι πως οι σοσιαλδημοκράτες ελέγχουν μόνο ένα μέρος της κυβέρνησης – το νομοθετικό, ενώ οι νεοφασίστες επηρεάζουν τον κρατικό μηχανισμό.
Το ξεκάθαρο γεγονός είναι πως η αστυνομία δεν έσωσε ούτε μία ζωή. Όταν τελικά έφτασαν, ο Anders Behring Breivik είχε χρησιμοποιήσει όλα τα πυρομαχικά του και, αφού τον περικύκλωσαν, παραδόθηκε. Η αστυνομία, κυριολεκτικά, δεν έριξε ούτε έναν πυροβολισμό. Δεν αναγκάστηκαν καν να κυνηγήσουν ή να συλλάβουν το δολοφόνο. Πρόκειται για ένα σχεδόν χορογραφημένο σενάριο: Εκατοντάδες τραυματίες, 68 άοπλοι ειρηνικοί ακτιβιστές δολοφονημένοι, και η νεολαία των Εργατικών αποδεκατισμένη.
Η αστυνομία μπορεί να ισχυριστεί πως το «έγκλημα διαλευκάνθηκε» ενώ τα ΜΜΕ φλυαρούν για ένα «μοναχικό δολοφόνο». Η άκρα Δεξιά έχει έναν «μάρτυρα» για να καλύψει την εξέλιξη της αντιμουσουλμανικής, φιλοϊσραηλινής σταυροφορίας. (Η περίπτωση θυμίζει το διάσημο Ισραηλινοαμερικανό φασίστα δράστη μαζικής δολοφονίας δρ Baruch Goldstein, που κατέσφαξε δεκάδες άοπλους Παλαιστίνιους –άντρες και αγόρια– κατά τη διάρκεια προσευχής το 1994).
Δύο μόλις ημέρες πριν τις πολιτικές δολοφονίες, ο επικεφαλής του Κινήματος Νεολαίας του Εργατικού Κόμματος, Eskil Pederson, σε συνέντευξή του στην Dagbladet, τη δεύτερη μεγαλύτερη καθημερινή εφημερίδα της Νορβηγίας, ανήγγειλε «μονομερές οικονομικό εμπάργκο στο Ισραήλ, από την πλευρά της Νορβηγίας» (Gilad Atzmon, 24/7/2011)
Είναι αντικειμενικό γεγονός ότι ο νορβηγικός στρατός δεν έχει κανένα πρόβλημα να στέλνει πρόθυμα 500 στρατιώτες στο Αφγανιστάν, στην άλλη άκρη του κόσμου, και να διαθέτει 6 αεροπλάνα και πιλότους της Νορβηγικής Αεροπορίας για τους βομβαρδισμούς και την τρομοκράτηση στην Λιβύη. Κι όμως, δεν μπορούν να βρουν ένα ελικόπτερο ή ένα πλοίο της γραμμής για να μεταφέρει την αστυνομία μερικές εκατοντάδες μέτρα, ώστε να σταματήσει έναν ντόπιο δεξιό τρομοκράτη, του οποίου η έξαλλη δολοφονική συμπεριφορά περιγραφόταν, λεπτό το λεπτό, από τα τρομοκρατημένα νεαρά θύματά του μέσω τηλεφωνημάτων στους αλλόφρονες γονείς τους…
Οι ιμπεριαλιστικές ρίζες του εσωτερικού φασισμού
Σαφώς, οι αποφάσεις της Νορβηγίας και των άλλων σκανδιναβικών εθνών να συμμετέχουν στις ιμπεριαλιστικές σταυροφορίες των ΗΠΑ ενάντια στους μουσουλμάνους και ειδικά ενάντια στον αραβικό λαό, στη Μέση Ανατολή, έχουν ξυπνήσει και ενεργοποιήσει τη νεοφασιστική δεξιά. Θέλουν τώρα να «φέρουν τον πόλεμο στο σπίτι», θέλουν η Νορβηγία να προχωρήσει παραπέρα, στην «εκκαθάριση του έθνους» διώχνοντας τους μουσουλμάνους. Θέλουν να «στείλουν ένα μήνυμα» στο Εργατικό Κόμμα πως θα πρέπει να αποδεχτεί μια πλήρη νεοφασιστική, φιλοϊσραηλινή ατζέντα, αλλιώς να περιμένει περισσότερες σφαγές, περισσότερους εκλεγμένους φασίστες, περισσότερους μιμητές του Anders Behring Breivik.
To «Κόμμα της Προόδου» είναι τώρα το δεύτερο μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα στη Νορβηγία. Εάν ένας «συντηρητικός» συνασπισμός νικήσει τους Εργατικούς, οι νεοφασίστες πιθανόν θα μπουν στην κυβέρνηση. Ποιος ξέρει, μετά από λίγα χρόνια καλής συμπεριφοράς, ίσως βρουν μια δικαιολογία για να μετατρέψουν την ποινή του πρώην συντρόφου τους… ή να τον πιστοποιήσουν ως αποκατεστημένο διανοητικά και να τον αποφυλακίσουν.
Αυτό που σαφώς είναι απαραίτητο είναι η άμεση απόσυρση όλων των στρατευμάτων από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και μια συστηματική, συνεπής και οργανωμένη πάλη ενάντια στους εσωτερικούς δεξιούς τρομοκράτες και τους ιδεολογικούς αναδόχους τους στις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Ευρώπη. Η νεολαία των Εργατικών πρέπει να συνεχίσει να πιέζει για το αίτημά της να αναγνωρίσει η κυβέρνηση των Εργατικών του Jen Stoltenberg το παλαιστινιακό κράτος και να επιβάλει συνολικό μποϊκοτάζ στα ισραηλινά προϊόντα και υπηρεσίες. Πρέπει να οργανωθεί μια εθνική και διεθνής πολιτική εκπαιδευτική εκστρατεία, που θα αποκαλύψει τους δεσμούς ανάμεσα σε «αξιοσέβαστους» εκλεγμένους φασίστες και σε βίαιους τρομοκράτες.
Η μνήμη των μαρτύρων της νεολαίας των Εργατικών που έπεσαν στο νησί Utoeya πρέπει να διατηρηθεί, να τιμηθεί και οι ιδέες τους να διδάσκονται στα σχολεία. Οι ακροδεξιοί εχθροί τους και οι υποστηρικτές τους, είτε απροκάλυπτοι είτε συγκαλυμμένοι είτε άμεσα συνεργοί, πρέπει να αποκαλυφθούν και να καταδικαστούν.
Το καλύτερο όπλο ενάντια στην ανανεωμένη επίθεση των νεοφασιστών είναι μια πολιτική και εκπαιδευτική επίθεση, που να πιάνει το νήμα των αντιφασιστικών, αντι-Κουίσλινγκ(1) αγωνιστικών παραδόσεων της εποχής των παππούδων των σημερινών μαρτύρων.
Δεν είναι πολύ αργά – αρκεί το Εργατικό Κόμμα, τα νορβηγικά συνδικάτα και η αντιφασιστική νεολαία να δράσουν τώρα, πριν την πλημμυρίδα του αναζωπυρωμένου φασισμού.
(1) Κουίσλινγκ: διαβόητος Νορβηγός συνεργάτης των ναζί.
* Ο James Petras είναι ομότιμος Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο State University της Νέας Υόρκης.
Μετάφραση: Ρούλα Μουτσέλου
