Του Μάριου Διονέλλη
Κάτι γίνεται με τις διαδηλώσεις. Από τη μία οι οπαδοί του Άδωνι και του Τζήμερου, αυτοί που ψήφιζαν «ναι» στα μέτρα Γιούνκερ.
Από την άλλη, άνθρωποι απογοητευμένοι, που βρίσκονται μπροστά στους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, όχι με μεγάλη ευγένεια κάποιες φορές, και διαδηλώνουν το θυμό τους για τη μετάλλαξη αυτής της «Αριστεράς» και κυρίως για όσα επιφέρει η μετάλλαξη αυτή στη ζωή τους.
Η κυβέρνηση χύνει πολύ μελάνι και για τις δύο κατηγορίες, στοχεύοντας περίπου να τις παρουσιάσει ως τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Για τους νεοφιλελεύθερους με τα κολονάτα ποτήρια μάλλον έχει δίκιο, αλλά σίγουρα ασχολείται υπερβολικά μαζί τους.
Για τους άλλους, όμως, ακολουθεί πιο περίεργη τακτική. Ξαφνικά όσοι φωνάζουν λίγο παραπάνω, όσοι σπρώχνονται με την αστυνομία, όσοι πουν και μια κουβέντα έξω από τα όρια, ονομάζονται «τραμπούκοι», «φασίστες», «υποκινούμενοι από κέντρα ή παράκεντρα». Οι χαρακτηρισμοί προέρχονται από πρόσφατα περιστατικά επισκέψεων στην Κρήτη (Κατρούγκαλος – Πολάκης).
Αλήθεια, τίποτα δε θα λυθεί με τη βία, ούτε καν τη λεκτική. Το πολύ-πολύ να τα πεις να ξεθυμάνεις. Όμως, πολύ βολικό ακούγεται το σχήμα, έναντι των διαδηλώσεων. Σαν εκείνη τη θεωρία των δύο άκρων, που χρησιμοποιούσαν κάποτε οι άλλοι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Και τώρα είναι αυτός που ζητά να καταδικάσουν τα κόμματα τη βία «απ’ όπου κι αν προέρχεται» (και αυτό από Ηράκλειο). Ποια «βία» δηλαδή, δυο βρισιές και δυο σπρωξίματα και μια εκδήλωση που ματαιώθηκε από την οργή του κόσμου.
Μπορούμε, αν θέλετε, στο εξής να διαδηλώνουμε στοιχισμένοι σε τριάδες για να μας ελέγχετε καλύτερα. Να κοκκινίζουμε από ντροπή μόλις ακουστεί η πρώτη βρισιά και να παίρνουμε το πανό μας να φεύγουμε ήσυχα-ήσυχα μόλις μας κάνει χαιρετούρα ο υπουργός… Ακριβώς όπως παλιά, όπως όταν ματαιώναμε όλοι μαζί -κάποτε- την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου (πάλι στο Ηράκλειο).
