του Σωκράτη Μαντζουράνη.
Είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη, ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, αν και άλλοι υποστηρίζουν πως για τον άνθρωπο κι όλα τα βάσανά του, φταίει εκείνο το άτακτο πιθηκάκι που σηκώθηκε στα δύο για να πιάσει τη μπανάνα. Μπορεί να ήταν και μήλο. Προσωπικά προτιμώ την πρώτη άποψη, γιατί εκτός από γκλαμουριά έχει και το αβαντάζ να φορτώνεις κάθε ανθρώπινη ανοησία ή παλιανθρωπιά στο «θέλημα Θεού» και να ξεμπερδεύεις.
Στο πιθηκάκι τι να «φορτώσεις» για να εξιλεωθείς…
Ο Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τον Άνθρωπο κι ο άνθρωπος τους φτωχούς και άλλα σημαντικά και ασήμαντα. Οι φτωχοί -που αργότερα τους είπαν προλετάριους- με τη σειρά τους, δημιούργησαν την Αριστερά.
Ως εδώ τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολα και η διαδρομή, ανάλογα με τους συσχετισμούς, μάλλον δεδομένη.
Από ’δω και πέρα, η Αριστερά αρχίζει να δημιουργεί, κι εκείνη με τη σειρά της, πράγματα σπουδαία συχνά, δε, και ευτελή.
Άλλωστε, η δημιουργία είναι από μόνη της αντιφατική. Φτιάχνει, λοιπόν, η Αριστερά ελπίδες, οράματα, αγώνες, ήρωες, ψευδαισθήσεις, απογοητεύσεις, φτιάχνει ιδεολογία, κουλτούρα, διασπάσεις, κόμματα και συλλογικότητες και χίλια δύο χρήσιμα και βλαβερά και βέβαια δημιουργεί και τους αριστερούς.
Γιατί, βλέπεις, Αριστερά χωρίς αριστερούς δεν γίνεται κι αυτό ήταν και θα είναι πάντα ένα σοβαρό πρόβλημα. Κατά τη γνώμη μου -η οποία δεν είναι και η πλέον έγκυρη- δύο είναι τα σπουδαιότερα επιτεύγματα της αριστερής δημιουργίας.
Το πρώτο είναι οι «τάσεις» ή αλλιώς «ρεύματα», «συσπειρώσεις» ή και «πλατφόρμες».
Τάσεις δημιούργησε πλήθος η Αριστερά, από την πρώτη μέρα της γέννησής της.
Κάτι σαν εκ γενετής ίωση, σαν μια σύμφυτη με την Αριστερά παθογένεια, με σοβαρές αρνητικές παρενέργειες, κυρίως για τον κοσμάκη και θετικότατες για το σύστημα και τους κρατούντες.
Αρχικά η εμφάνιση τάσεων και ρευμάτων μέσα στην Αριστερά, αντιμετωπίστηκε ως «προδοσία» και «παρέκκλιση» και ασκήθηκε η ανάλογη…διορθωτική αγωγή.
Σήμερα θεωρείται «πλούτος» και ένδειξη της δημοκρατικής φύσης της.
Ό,τι όμως και να ‘ναι , το σίγουρο είναι πως οι «τάσεις» και τα «ρεύματα» -τέκνα της διαφορετικότητας- κατέληξαν σε όμοιους μηχανισμούς.
Δηλαδή, εκ των πραγμάτων, σε παράγοντες εξουσίας και συμφερόντων.
Θα παρακαλούσα σ’ αυτό το σημείο, να μην ενδώσετε στον προσφιλή αντίλογο περί ισοπέδωσης ή δογματικής γενίκευσης ή της θεωρίας «αφήστε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν», γιατί σε τίποτα δεν μας έφταιξαν τα λουλούδια.
Το δεύτερο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, απόκτημα της αριστερής δημιουργίας, είναι αυτό που αποκαλώ «μικρή εξουσία» ή «Εξουσία Περιορισμένης Ευθύνης», υποκατάστατο της λαϊκής εξουσίας η οποία συνήθως είναι παραχώρηση ή ευγενής προσφορά του συστήματος.
Μια σημαντική, κατά πως φαίνεται, «μικρή εξουσία», την οποία χειρίζονται και διαχειρίζονται οι ηγεσίες κομμάτων, συλλογικοτήτων, τάσεων και ρευμάτων της Αριστεράς και την οποία, όπως αποδεικνύεται, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να την εγκαταλείψει ή να την παραχωρήσει. Αντίθετα, οι πάντες θέλουν να τη διαφυλάξουν και να την αυγατίσουν, έστω και κατ’ ελάχιστο, με υποχωρήσεις συχνά μακράν της Αριστεράς και μακρύτερα των προλετάριων.
Όπως όλων των ειδών οι «εξουσίες», έτσι κι αυτή η μικρούλα εξουσία έχει τους υποστηρικτές και τους εχθρούς της, τους μηχανισμούς, τους υπαλλήλους της, τα οικονομικά της πάρε – δώσε και βέβαια την ανάλογη ιδεολογική τεκμηρίωση για την αναγκαιότητα της ύπαρξής της.
Όλα τούτα -κι άλλα πολλά- μου ήρθαν στο μυαλό μου έτσι απρόσμενα και ανάκατα, παρακολουθώντας τους τελευταίους μήνες τις προσπάθειες κομμάτων και κινήσεων της Αριστεράς, ώστε να καταφέρουν το λογικό και το αυτονόητο:
Να δράσουν μαζί, να συνεργαστούν και να έχουν κοινή εκλογική παρουσία.
Εντυπωσιάστηκα από τη δύναμη των συσχετισμών, των τάσεων και της «μικρής εξουσίας» από την απίθανη δυνατότητά τους με εντάσεις, ενστάσεις , τερτίπια και τεχνάσματα να εξοντώνουν ανθρώπους και ελπίδες.
Είναι άδικο, κυρίως γι’ αυτούς τους νέους κάτω από τα πανό, τους «πάντα γελαστούς και πάντα γελασμένους»
Τι να πεις…
Αν ξυπνήσουν, μονομιάς θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.
Μόνη ελπίδα μας -των προλετάριων εννοώ- να το επιχειρήσουν σύντομα.
Μπορεί και να πετύχει.
Ο Σωκράτης
Υ.Γ. Το κείμενο τούτο γράφτηκε τον Απρίλη του 2007, πριν από τις τότε εκλογές. Ειλικρινά λυπάμαι -και προβληματίζομαι- που συνεχίζει να είναι και σήμερα επίκαιρο.
