του Α.Σ.
Τους Prodigy τους πρωτάκουσα το ’92, με το πρώτο τραγούδι τους που παίχτηκε ευρέως (δηλαδή από Μεγάλα Μέσα) στην Ελλάδα να είναι το Out Of Space. Ο Keith Flint ακόμα δεν υπήρχε στο προσκήνιο. Εμφανιζόταν μόνο σε συναυλίες, σαν χορευτής και σαν μια φιγούρα που ξεσήκωνε το κοινό.
Είναι μια εποχή που η pop (η δημοφιλής μουσική δηλαδή, αυτή που ακούει ο πολύς κόσμος) έχει αρχίσει να πολιορκείται από ακούσματα ακραία, δεν έχει πολλή σχέση με την pop που ακουγόταν πέντε χρόνια πριν. Στα μουσικά ραδιόφωνα ακόμα και της Αθήνας, ακούγονται πλέον Nirvana, η νέα βρετανική εισβολή έχει Blur και Supergrass, με το ερώτημα να είναι αν πρόκειται για pop λύκους ή punk αρνάκια, μέχρι και hip hop ακούγεται και οι Cypress Hill κάνουν τον κόσμο να χοροπηδάει σε μπαρ του κέντρου. Είναι εποχή σημαντικής ανάπτυξης πολλών διαφορετικών μουσικών ειδών, η pop του Bryan Ferry δεν μπορεί να πείσει πια. Είναι και η εποχή του «Τέλους της Ιστορίας», η πρώτη φορά που λέγεται ότι «Δεν Υπάρχει Άλλος Δρόμος» και ο πολιτισμός που κερδίζει χώρο από αυτή την ψευδαίσθηση είναι έντονη, ακραία (για τα τότε δεδομένα) μουσική. Είναι σαν την έκρηξη της πανκ που απάνταγε στην ελεύθερη αγορά και τον θατσερισμό, αλλά σε πιο διευρυμένο επίπεδο. Δυνατές κιθάρες, έντονα μπιτ, μουσική του γκέτο που ξαφνικά παγκοσμιοποιείται. Η απάντηση που έρχεται γρήγορα είναι εκπομπές ριάλιτι στην τηλεόραση και μουσική τσιχλόφουσκα, αλλά αυτή είναι μια μάχη που δίνεται ακόμα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν εμφανίζονται οι Prodigy στο προσκήνιο. Έχουν τις βάσεις τους στην υπόγεια ηλεκτρονική σκηνή της Βρετανίας, ξεκινάνε από rave αλλά γρήγορα αποδεικνύουν ότι δεν μπορούν να ενταχθούν σε ένα μουσικό είδος. Στον δίσκο Music For The Jilted Generation (Μουσική για την εγκαταλειμμένη, παρατημένη γενιά, το πιάσατε το υπονοούμενο, ε;) του ’94 εντάσσουν στα τραγούδια τους δυνατές κιθάρες με παραμορφώσεις, ντραμς σε ρυθμούς ροκ, όλα συνδεδεμένα άψογα από τον εγκέφαλο του συγκροτήματος, τον Liam Howlett αλλά κάτι λείπει ακόμα για να αποκτήσουν πιο ευρύ κοινό. Έτσι, το 1996, με το single Firestarter, αποκτά επιτέλους φωνή η punk περσόνα του Keith Flint. Με εμφάνιση και φωνητικά που παραπέμπουν πιο πολύ σε Sex Pistols παρά στο στερεότυπο της ηλεκτρονικής μουσικής, χορεύει, τραγουδάει (πάντα με punk στυλ) και χτυπιέται αναπαράγοντας σε βίντεο κλιπ ότι είχανε καταλάβει από τις ζωντανές τους εμφανίσεις ότι ξεσηκώνει το κοινό. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά για να κατακτήσουν πλέον την κορυφή. Η σύνδεση βαριάς ηλεκτρονικής μουσικής με το σκληρό ροκ κοινό έχει γίνει. Τραγούδια ορόσημα για την δεκαετία, ενώ ακολουθούν και άλλοι δίσκοι που συνολικά πουλάνε δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο επιτυχημένοι, με τον Keith να συμμετέχει ή και όχι στα φωνητικά. Εκεί που είναι απαραίτητος όμως πάντα, είναι στις ζωντανές συναυλίες τους, όπου ενώ ο Liam είναι κρυμμένος πίσω από τα αμέτρητα ράφια με συσκευές που παράγουν τα μπλιμπλίκια τους, ο Keith είναι μπροστά να κάνει τον κόσμο να χορεύει στους ρυθμούς τους.
Όλα αυτά μέχρι τις 4 Φλεβάρη, όπου μέσω Instagram, ο Liam ανακοινώνει ότι ο Keith αυτοκτόνησε προκαλώντας θλίψη στους μουσικόφιλους όλου του πλανήτη.
