Η αγανάκτηση παρούσα στις ΗΠΑ, κάνοντας ακόμη πιο αβέβαιη την έκβαση των επερχόμενων προεδρικών εκλογών
Του Ερρίκου Φινάλη
Προχθές τη νύχτα ολοκληρώθηκε στη Φιλαδέλφεια το συνέδριο των αντιπροσώπων του Δημοκρατικού Κόμματος, που ανακήρυξε και επίσημα τη Χίλαρι Κλίντον υποψήφια πρόεδρο των ΗΠΑ ενόψει των εκλογών του ερχόμενου Νοεμβρίου. Ένα συνέδριο διαφορετικό από τα αντίστοιχα των προηγούμενων τετραετιών, αφού η κοινωνική δυσαρέσκεια και διαμαρτυρία έδωσε για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες τόσο ηχηρό «παρών». Επί τέσσερις ημέρες οι δρόμοι της Φιλαδέλφεια αλλά η ίδια η αίθουσα του συνεδρίου έγιναν μάρτυρες αυτού του κύματος διαμαρτυριών και ριζοσπαστικών αιτημάτων που άλλαξαν το χρώμα μιας συνήθως φαντασμαγορικής φιέστας – ενδεικτική η στιγμή που κάποιος σύνεδρος ύψωσε μέσα στην αίθουσα τη σημαία της Παλαιστίνης, κάτι αδιανόητο μέχρι πρόσφατα!
Στην ίδια αίθουσα βρίσκονταν κατά κάποιο τρόπο όχι ένα, αλλά δύο κόμματα. Από τη μια το παραδοσιακό «βαθύ κράτος» των Δημοκρατικών, με ηγερία την Κλίντον: την προσωποποίηση ενός δήθεν μετριοπαθούς νεοφιλελευθερισμού, ισχυρά συνδεδεμένη με την χρηματιστική ολιγαρχία και με τα γεράκια του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που δύσκολα κρύβει την προτίμησή της σε ένα κοινωνικό μοντέλο «ελεγχόμενης» ανισότητας και «σοφτ» ρατσισμού. Κι από την άλλη, η στρατιά των υποστηρικτών του Μπέρνι Σάντερς, όχι ομογενοποιημένη αλλά θορυβώδης και οργισμένη με τη Γουόλ Στριτ, με «ακραία» αιτήματα και αποφασισμένη να κάνει παραπάνω από αισθητή την παρουσία της.
Το σκάνδαλο που ξέσπασε μετά την αποκάλυψη, από τα Wikileaks, 19.000(!) μηνυμάτων ηλεκτρονικής αλληλογραφίας που στέλνονταν από τον κομματικό μηχανισμό με στόχο την υπονόμευση της υποψηφιότητας του Σάντερς και την πάση θυσία επιβολή της Κλίντον, κάθε άλλο παρά βοήθησε να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Κι αυτό παρά τις προσπάθειες του Σάντερς να τονίσει τη σπουδαιότητα της «ενότητας για να αποκρουστεί η απειλή του Τραμπ». Για παράδειγμα, λίγα μόλις λεπτά μετά την επίσημη ανακήρυξη της Κλίντον, εκατοντάδες αντιπρόσωποι που υποστήριζαν τον Σάντερς κατέλαβαν το Κέντρο Τύπου του συνεδρίου διαμαρτυρόμενοι για το «στημένο παιχνίδι».
Και τις τέσσερις μέρες τον τόνο εντός της αίθουσας του συνεδρίου έδωσαν οι μαζικές αποδοκιμασίες ακόμη και προσωπικοτήτων όπως η σύζυγος του προέδρου Ομπάμα, και οι συνεχείς διακοπές των «νομιμοφρόνων» ομιλητών με την κραυγή «Μπέρνι-Μπέρνι» ή ακόμη και με υβριστικά συνθήματα – καταστάσεις πρωτοφανείς για μια διαδικασία που πάντα σχεδιαζόταν ως πανηγυρική τελετή. Δεν έλειψαν ακόμη και αντιπρόσωποι που αποχώρησαν επιδεικτικά, καταγγέλλοντας το «βαθύ κράτος» που αγνοεί ακόμη και σήμερα το ρεύμα του Σάντερς – χαρακτηριστική η επιλογή του άχρωμου, άοσμου και… λίαν μετριοπαθούς Τιμ Κέιν ως υποψήφιου αντιπροέδρου.
Αστάθμητος παράγοντας οι υποστηρικτές του Σάντερς
Έτσι, η στάση του Μπέρνι Σάντερς, που τελικά πρόσφερε την πλήρη υποστήριξή του στη Χίλαρι Κλίντον μετά από μια σκληρή αντιπαράθεση μαζί της στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών, ήταν φυσιολογικά το μεγάλο θέμα συζήτησης όλων. Μέσα στο συνέδριο ο Σάντερς έτυχε αποθεωτικής υποδοχής από τους περισσότερους αντιπροσώπους, αλλά ταυτόχρονα έγινε και στόχος σκληρής κριτικής από μεγάλο τμήμα των υποστηρικτών του εξαιτίας της ύστερης ευθυγράμμισής του με τον κομματικό μηχανισμό των Δημοκρατικών.
Το βασικότερο επιχείρημα που προβάλλουν όσοι υποστηρίζουν την επιλογή του να στηρίξει την Κλίντον είναι ότι ακριβώς τώρα χρειάζεται η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα ώστε να αποτραπεί η αναρρίχηση του «επικίνδυνου ακροδεξιού Ντόναλντ Τραμπ» στο προεδρικό αξίωμα των ΗΠΑ – και έπεται η συγκρότηση ενός οργανωμένου κινήματος που θα επιδιώξει «βαθιές αλλαγές στις ΗΠΑ». Αυτό θα είναι εξάλλου, όπως φαίνεται, το βασικό επιχείρημα με το οποίο θα ζυμώνεται η δυσαρεστημένη κοινωνική βάση του Δημοκρατικού Κόμματος (και φυσικά πάνω απ’ όλα όσοι είχαν επενδύσει τις ελπίδες τους στον Σάντερς) ως τις προεδρικές εκλογές…
Η επερχόμενη αναμέτρηση δεν θα στηριχτεί, δηλαδή, σε οποιουδήποτε είδους «θετικά» μηνύματα, αλλά στο φόβο – στο φόβο της εκλογής του Τραμπ όσον αφορά τους προοδευτικούς ψηφοφόρους, και στο φόβο του «Άλλου» (του Μουσουλμάνου, του Λατίνου, του Μαύρου κ.λπ.) όσον αφορά το ρεπουμπλικανικό στρατόπεδο. Δεδομένου ότι ο Τραμπ παίζει πολύ καλά αυτό το χαρτί, ο μεγαλύτερος αστάθμητος παράγοντας παραμένουν οι οπαδοί του Σάντερς: Θα υπακούσουν στις εκκλήσεις του και στο φόβο του Τραμπ ψηφίζοντας έστω και με βαριά καρδιά την απεχθή σ’ αυτούς Κλίντον; Ή θα επιλέξουν μια διαφορετική στάση, που μπορεί να γείρει την πλάστιγγα υπέρ των Ρεπουμπλικανών; Είναι μια μάχη που δεν έχει κριθεί, καθώς οι περισσότερες δημοσκοπήσεις δείχνουν μέχρι στιγμής ότι πάνω από το ένα τρίτο των υποστηρικτών της καμπάνιας του Σάντερς δηλώνει ότι «σε καμία περίπτωση δεν θα ψηφίσει την Κλίντον»!
Αντιδημοφιλής η Κλίντον
Ακούγεται ίσως παρατραβηγμένο, αλλά η Κλίντον θα είναι η χειρότερη δυνατή υποψηφιότητα των Δημοκρατικών απέναντι στον Τραμπ. Καταρχήν είναι… απλά αχώνευτη: το 70% των εκλογέων εκφράστηκε αρνητικά γι’ αυτήν στην τελευταία εθνική δημοσκόπηση. Και υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό: Είναι η εκλεκτή της ολιγαρχίας της Γουόλ Στριτ και του λεγόμενου στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, που την ενισχύει με μεγάλη γενναιοδωρία. Αυτό το είχε καταγγείλει ο Σάντερς, υπογραμμίζοντας ότι η Κλίντον είναι «υποχείριο του 1%» και «γεράκι» (ακόμη και οι υποστηρικτές της φοβούνται ότι υπό την προεδρία της θα πολλαπλασιαστούν οι πολεμικές συγκρούσεις σε όλη την υφήλιο), αλλά τώρα το ξέχασε ενόψει του μπαμπούλα Τραμπ.
Είναι επίσης η εκλεκτή της κομματικής γραφειοκρατίας των Δημοκρατικών, που φρόντιζαν με κάθε τρόπο να κατασυκοφαντούν τον Σάντερς ως «επικίνδυνο ριζοσπάστη σοσιαλιστή» (ριζοσπάστης και σοσιαλιστής είναι όροι που στα μυαλά τους αποτελούν την πιο βαριά κατηγορία…) και να φιλοδωρήσουν την ασθμαίνουσα Χίλαρι με περίπου 600(!) μη εκλεγμένους «σούπερ-αντιπροσώπους» ώστε να σιγουρέψει το χρίσμα. Κι αυτό το είχε καταγγείλει ο Σάντερς, ζητώντας την κατάργηση των μη εκλεγμένων, αλλά τώρα αρκέστηκε σε έναν εσωκομματικό συμβιβασμό που στο μέλλον (αν ισχύσει…) θα μειώνει εν μέρει την ασυδοσία των «σούπερ-αντιπροσώπων».
Η Κλίντον είναι, ακόμη, η κλασική φιγούρα του πολιτικάντη που μπορεί να πει τα μεγαλύτερα ψέματα και να υποστηρίξει αντιφατικές πολιτικές προκειμένου να κερδίσει ψήφους. Ακριβώς δηλαδή η φιγούρα την οποία απεχθάνεται πλέον η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος: «Η Χίλαρι είναι ικανή να παλεύει ενάντια στους γάμους ομοφυλοφίλων τη μια μέρα, και την άλλη πραγματοποιεί η ίδια γάμο μεταξύ γκέι», όπως παραδέχεται ο… υποστηρικτής της Μάικλ Μουρ. Γι’ αυτό και ο δείκτης εμπιστοσύνης που αποσπά στις έρευνες είναι ο χαμηλότερος μεταξύ των πιο γνωστών πολιτικών της βορειοαμερικανικής υπερδύναμης. Πρόκειται για άλλο ένα χαρακτηριστικό της Κλίντον το οποίο σφυροκοπούσε ο Σάντερς…
Έτσι εμφανίζεται το παράδοξο, ικανός αριθμός των απογοητευμένων υποστηρικτών του Σάντερς (πέρα από αυτούς που θα απέχουν ή θα ψηφίσουν την υποψήφια των Πράσινων) να φαίνονται διατεθειμένοι να ψηφίσουν ακόμη και τον… Τραμπ – μόνο και μόνο για να τιμωρήσουν ένα σύστημα που δεν επιτρέπει να ακουστούν τα αιτήματά τους! Εάν αυτή η τάση εξακολουθεί να υπάρχει το φθινόπωρο, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα για τους Δημοκρατικούς. Κι ακόμη δυσκολότερα για τον υπόλοιπο κόσμο, βέβαια, αν εκλεγεί επικεφαλής των ΗΠΑ ένας ακροδεξιός τυχοδιώκτης σαν τον Τραμπ… «Τουλάχιστον με τη Χίλαρι θα κρατιούνται τα προσχήματα», αυτό είναι το… βαρύ πυροβολικό των επιχειρημάτων των Δημοκρατικών. Το «μικρότερο κακό» ήταν ανέκαθεν ένα ισχυρό επιχείρημα, αλλά έχει δύο μειονεκτήματα: πρώτον, ατονεί σε περιόδους γενικευμένης κρίσης και δυσαρέσκειας και, δεύτερον, δύσκολα ξεσηκώνει την κινητοποίηση που χρειάζονται οι Δημοκρατικοί για να αντιμετωπίσουν τη θύελλα του Τραμπ…
Μουμία Αμπού Τζαμάλ: «Από τον πίνακα λείπει το 99%»
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην Έιμι Γκούντμαν (Democracy Now!) ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ, πρώην Μαύρος Πάνθηρας και ο γνωστότερος ίσως πολιτικός κρατούμενος στις ΗΠΑ, αναφέρθηκε και στο συνέδριο των Δημοκρατικών που διεξαγόταν στη γενέτειρά του, τη Φιλαδέλφεια:
«Πρόκειται για ένα κανονικό σόου με σεναριογράφους, διευθυντές και σκηνοθέτες, μην το ξεχνάμε αυτό. Αλλά το εξαιρετικό είναι αυτό που συμβαίνει έξω, με τις χιλιάδες των διαδηλωτών. Έξω συμβαίνει η πραγματική δράση, στους δρόμους γράφεται η πραγματική ιστορία. Αυτές τις φωνές δεν θα τις ακούσετε στις αλλεπάλληλες επίσημες δεξιώσεις, όπου οι πλούσιοι και οι ισχυροί αγνοούν τον πόνο του λαού, τις αγωνίες του, την απελπισία του. Μπείτε μέσα στο μηχανισμό του συνεδρίου. Τι θα δείτε εκεί; Τους ισχυρούς. Τους εκατομμυριούχους. Έχουμε πλέον ένα απίστευτο σύστημα: οι εκατομμυριούχοι του Δημοκρατικού Κόμματος κοντράρονται με τους δισεκατομμυριούχους του Ρεπουμπλικανικού. Και ποιος λείπει από τον πίνακα; Το 99%, οι υπόλοιποι από εμάς…»
Στη συνέχεια της συνέντευξής του ο Μουμία, στον οποίο οι αρχές των ΗΠΑ εξακολουθούν να αρνούνται την αναγκαία θεραπεία για την ασθένειά του, μίλησε και για τον προεδρικό υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών:
«Όταν πρωτάκουσα ότι ο Τραμπ θα διεκδικήσει το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών, γέλασα. Λέω, πώς είναι δυνατόν να διεκδικεί το χρίσμα ένας τύπος ηλίθιος και ανίκανος να κάνει οτιδήποτε άλλο πέρα από το να βγάζει λεφτά; Ή μάλλον, σωστότερα, να βουτάει λεφτά; Σύντομα έπαψα να γελάω όμως. Θυμήθηκα τον Ρόναλντ Ρίγκαν, αυτόν τον ηθοποιό Β΄ διαλογής – γελούσα όταν έβαλε υποψηφιότητα για πρόεδρος, αλλά σύντομα μου κόπηκαν τα γέλια. Δες τώρα αυτόν τον τύπο, τον Τραμπ: μοιάζει με τον Φρανκ Ρίτζο*, μόνο που έχει και μερικά δισεκατομμύρια δολάρια στις τσέπες του. Σβήσε την οθόνη, και θα ακούσεις από τον Τραμπ το ίδιο μήνυμα που εξέπεμπε και ο Ρίτζο: Φόβος. Φόβος για το διαφορετικό. Φόβος για τους μαύρους. Και μετά: “Μόνο εγώ μπορώ να σας σώσω από αυτούς”. Ο Τραμπ είναι κάτι σαν υβρίδιο του Φρανκ Ρίτζο, του Σπύρου Άγκνιου, του Ντικ Τσέινι και του Χίτλερ».
* ΣτΜ: Ο ακροδεξιός Φρανκ Ρίτζο δεν είχε ολοκληρώσει ούτε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ξεκίνησε την καριέρα του από χαμηλόβαθμος αστυνομικός, ώσπου έγινε αρχηγός της Αστυνομίας και, τελικά, εκλέχθηκε δήμαρχος της Φιλαδέλφεια…
Η γραμμή της Χίλαρι Κλίντον: Για χάρη του Ισραήλ, ας καεί όλη η Μέση Ανατολή!
«Εάν εκλεγώ, οι σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ισραήλ θα περάσουν σε νέο, υψηλότερο επίπεδο». Αυτή τη σαφή υπόσχεση έδωσε σε ομιλία της στο Ίδρυμα Μπρούκινγκς η προεδρική υποψήφια των Δημοκρατικών. Και, για μια φορά τουλάχιστον, τα στοιχεία βεβαιώνουν ότι το εννοεί. Αναφερόμαστε στην πρόσφατη διαρροή, πάλι από τα τρισκατάρατα Wikileaks, ενός ηλεκτρονικού μηνύματος της Χίλαρι Κλίντον όπου περιγράφει τη στρατηγική της σχετικά με το ζήτημα1. Υπενθυμίζεται ότι ένα από τα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκεται η Κλίντον αφορούσε ακριβώς το γεγονός ότι, στο διάστημα που ήταν ΥΠΕΞ του Ομπάμα (2009-2013), κρατούσε στο… σπίτι της τον σέρβερ του ΥΠΕΞ – και η διαρροή αποδεικνύει τους λόγους!
Στο μήνυμά της, που στάλθηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2013, η Κλίντον ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζει ότι «ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσουμε το Ισραήλ να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη πυρηνική ισχύ του Ιράν2 είναι να βοηθήσουμε το λαό της Συρίας να ανατρέψει τον Άσαντ»! Με πρωτοφανή κυνισμό δηλώνει ότι ο αιματηρός συριακός εμφύλιος πρέπει να υποστηριχθεί όχι βέβαια για να μετατραπεί η Συρία σε «δημοκρατικό κράτος», αλλά επειδή αυτό εξυπηρετεί το Ισραήλ. Είναι σαφής: «Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και ο εμφύλιος στη Συρία μοιάζουν ασύνδετα, αλλά δεν είναι. Η ισραηλινή στρατιωτική ηγεσία ανησυχεί, αν και δεν μπορεί να το πει δημόσια, ότι θα χάσει το πυρηνικό μονοπώλιο στην περιοχή»…
Και συνεχίζει η υποψήφια, αυτή που θα αντισταθεί στις… τυχοδιωκτικές πολιτικές του ακροδεξιού Τραμπ, σχεδιάζοντας ακόμη και πόλεμο των ΗΠΑ και του Ισραήλ εναντίον του Ιράν! Γράφει στο μήνυμά της: «Το τέλος του καθεστώτος Άσαντ θα τερματίσει αυτήν την επικίνδυνη συμμαχία [ΣτΜ: μεταξύ Ιράν και Συρίας]. Η ανατροπή του Άσαντ όχι μόνο θα ενισχύσει αποφασιστικά την ασφάλεια του Ισραήλ, αλλά θα καθησυχάσει και τους φόβους του ότι μπορεί να απολέσει το πυρηνικό μονοπώλιο. Τότε το Ισραήλ και οι ΗΠΑ θα μπορέσουν να συνδιαμορφώσουν μια κοινή αντίληψη για το σε ποια στιγμή το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα καθίσταται τόσο επικίνδυνο ώστε να δικαιολογήσει τη στρατιωτική δράση»…
1 Πηγή: wikileaks.org/clinton-emails/emailid/18328#efmADMAFf
2 Η Κλίντον επιμένει στον όρο «αυξανόμενη πυρηνική ισχύς», ενώ ο Διεθνής Οργανισμός Ατομικής Ενέργειας (ακόμη και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ!) διαβεβαίωναν, ήδη από τότε, ότι το Ιράν δεν διαθέτει πυρηνικά όπλα…
