Θα παραταθεί, δεν θα παραταθεί, θα αναδιαρθρωθεί, δεν θα αναδιαρθρωθεί, με ή χωρίς νέο Mνημόνιο, η όλη συζήτηση ντουμπλάρεται από το θόρυβο των «ανώνυμων» πρωθυπουργικών δηλώσεων περί διεφθαρμένης χώρας. O υπουργός Οικονομικών εμπλέκεται. Γενικώς, δύσκολα θα βγάλει κανείς συμπέρασμα.
Ένα είναι το σίγουρο. Γι’ άλλη μία φορά κυβέρνηση, η πραγματική από Βρυξέλλες και Ν. Υόρκη, «κυβέρνηση», η σκιώδης, πάλι από Βρυξέλλες και Ν. Υόρκη και τα πρόθυμα Μέσα Ενημέρωσης, αυτά ακόμα εκπέμπουν από και τυπώνονται στο εσωτερικό, μπουρδουκλώνουν σε έναν επικοινωνιακό γρίφο το ζοφερό μέλλον που προδιαγράφει με απόλυτη βεβαιότητα η απαρέγκλιτη εφαρμογή του Μνημονίου.
Όλοι οι δείκτες και τα δεδομένα που συνδυάζουν την ελληνική κατάσταση με τη διεθνή συγκυρία βρίσκονται στο κόκκινο. Και αυτή η διαπίστωση έχει ιδιαίτερη αξία σε αντιπαραβολή με το ακριβώς ανάποδο κλίμα που θέλουν να διαμορφώσουν τα τελευταία εικοσιτετράωρα υψηλόβαθμοι μανδαρίνοι, αλλά και ευυπόληπτοι οίκοι των αγορών. Γιατί, όσοι είχαν υποκριτικά και αποπροσανατολιστικά καταγγελθεί από τον πρωθυπουργό, ενώ εφάρμοσε μέχρι κεραίας τις απαιτήσεις τους, τώρα βαθμολογούν θετικά τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας; Η Moody’s επικροτεί την «πρόοδο» της χώρας και αυτό προκαλεί πανηγυρισμούς, όπως και η «υποχώρηση» των spreads. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα αυτά σφραγίζουν τη διαμόρφωση ενός νέου συμβολαίου αργού και βασανιστικού θανάτου της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας πολύ πέραν του 2011. Αυτό μασκαρεύουν με τα θετικά χρώματα μίας υποτιθέμενης ανακουφιστικής παράτασης αποπληρωμής του δανείου, διανθισμένης με την περίφημη πολυπόθητη ψήφο εμπιστοσύνης των αγορών, που και βέβαια πανηγυρίζουν όσο εξασφαλίζουν ληστρικά επιτόκια λεηλασίας μίας οικονομίας χωρίς καμία εργασιακή και κοινωνική προστασία.
Ποια είναι η πραγματικότητα που επιβάλλει αυτές τις εξελίξεις; Ο Κεν Ρογκόφ, υψηλόβαθμος αξιωματούχος του ΔΝΤ, τις ίδιες ημέρες των καθησυχαστικών δηλώσεων Στρος Καν, εξέφρασε τη βεβαιότητά του για τη χρεοκοπία της Ελλάδας, απορώντας για τη στάση των τραπεζών. Αν στο τέλος του παρόντος Μνημονίου το χρέος θα έχει εκτοξευθεί στο 140%, όπως προβλέπεται, αυτό σημαίνει από τώρα συναγερμό για τους δανειστές. Πώς μπορούν να θεωρούν με τη λήξη του μηχανισμού, εξασφαλισμένη έστω κατ’ ελάχιστο την ανακύκλωση των απαιτήσεών τους στο ελληνικό χρέος; Προσοχή, αυτά τα στοιχεία στηρίζονται στις πολύ εύθραυστες σε μεταβολές προς το χειρότερο προβλέψεις για τους ρυθμούς ανάπτυξης και τα έσοδα από το πρόγραμμα σταθερότητας. Ήδη, η αναθεώρηση του ελλείμματος τροποποιεί τα δεδομένα. Η παγκόσμια ύφεση, που δεν είναι καθόλου απίθανο να βαθύνει, θα επιδράσει καταλυτικά. Μία πιθανή πτώση της αύξησης του ΑΕΠ κατά 1%, σε σχέση με την πρόβλεψη, θα σημάνει εκτόξευση του χρέους πάνω από το αδιανόητο 150% του ΑΕΠ! Να, λοιπόν, πού το πάνε. Ας ξαναδούμε τις λέξεις που κυριαρχούν στην επικαιρότητα: παράταση, αναδιάρθρωση του χρέους, πιστή τήρηση του προγράμματος. Και πολλές διαψεύσεις. Δεν ζητήσαμε παράταση, δηλώνει ο Παπακωνσταντίνου, αλλά θα ήταν θετικό, δεν το συζητάμε τώρα, είναι κατηγορηματικοί οι Γερμανοί, δεν θέτει κανείς επισήμως, αλλά αναμοχλεύουν διαρκώς το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους. Μας θυμίζει κάτι αυτή η ιστορία; Έτσι, με μπλόφες και «απορρίψεις», καταλήξαμε στο Μνημόνιο. Μία επιβολή αναδιάρθρωσης του χρέους με τους όρους των δανειστών, θα είναι πλέον η χαριστική βολή. Για να εξασφαλίσουν τη μερίδα του λέοντος οι ληστές – πιστωτές, τα χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια, θα καταδικάσουν «διά βίου» σε αργό θάνατο την ελληνική κοινωνία. Αυτή η λεκτική αντίφαση αποδίδει το αδιέξοδο της αδυσώπητης νεοφιλελεύθερης ομοιοπαθητικής. Την εναλλακτική περιπόθητη αναπτυξιακή διάσταση στο μαγικό μείγμα που αναζητείται, αποδίδει ο ευτυχής υπουργός Οικονομικών, που ξεπουλάει τη χώρα του με τον υπεύθυνο του ΔΝΤ στο πλάι του: «πάρτε ΟΣΕ, ΔΕΗ, ΕΛΤΑ, λιμάνια, δάση, γη». Αν δε σπάσει ο ατέρμονος φαύλος κύκλος, μετά το Μνημόνιο υπάρχει μόνο περισσότερο Μνημόνιο, όπως κι αν το βαφτίσουνε, με όσα ταχυδακτυλουργικά κι αν το «εξαφανίσουνε».
Όλοι οι δείκτες και τα δεδομένα που συνδυάζουν την ελληνική κατάσταση με τη διεθνή συγκυρία βρίσκονται στο κόκκινο. Και αυτή η διαπίστωση έχει ιδιαίτερη αξία σε αντιπαραβολή με το ακριβώς ανάποδο κλίμα που θέλουν να διαμορφώσουν τα τελευταία εικοσιτετράωρα υψηλόβαθμοι μανδαρίνοι, αλλά και ευυπόληπτοι οίκοι των αγορών. Γιατί, όσοι είχαν υποκριτικά και αποπροσανατολιστικά καταγγελθεί από τον πρωθυπουργό, ενώ εφάρμοσε μέχρι κεραίας τις απαιτήσεις τους, τώρα βαθμολογούν θετικά τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας; Η Moody’s επικροτεί την «πρόοδο» της χώρας και αυτό προκαλεί πανηγυρισμούς, όπως και η «υποχώρηση» των spreads. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα αυτά σφραγίζουν τη διαμόρφωση ενός νέου συμβολαίου αργού και βασανιστικού θανάτου της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας πολύ πέραν του 2011. Αυτό μασκαρεύουν με τα θετικά χρώματα μίας υποτιθέμενης ανακουφιστικής παράτασης αποπληρωμής του δανείου, διανθισμένης με την περίφημη πολυπόθητη ψήφο εμπιστοσύνης των αγορών, που και βέβαια πανηγυρίζουν όσο εξασφαλίζουν ληστρικά επιτόκια λεηλασίας μίας οικονομίας χωρίς καμία εργασιακή και κοινωνική προστασία.
Ποια είναι η πραγματικότητα που επιβάλλει αυτές τις εξελίξεις; Ο Κεν Ρογκόφ, υψηλόβαθμος αξιωματούχος του ΔΝΤ, τις ίδιες ημέρες των καθησυχαστικών δηλώσεων Στρος Καν, εξέφρασε τη βεβαιότητά του για τη χρεοκοπία της Ελλάδας, απορώντας για τη στάση των τραπεζών. Αν στο τέλος του παρόντος Μνημονίου το χρέος θα έχει εκτοξευθεί στο 140%, όπως προβλέπεται, αυτό σημαίνει από τώρα συναγερμό για τους δανειστές. Πώς μπορούν να θεωρούν με τη λήξη του μηχανισμού, εξασφαλισμένη έστω κατ’ ελάχιστο την ανακύκλωση των απαιτήσεών τους στο ελληνικό χρέος; Προσοχή, αυτά τα στοιχεία στηρίζονται στις πολύ εύθραυστες σε μεταβολές προς το χειρότερο προβλέψεις για τους ρυθμούς ανάπτυξης και τα έσοδα από το πρόγραμμα σταθερότητας. Ήδη, η αναθεώρηση του ελλείμματος τροποποιεί τα δεδομένα. Η παγκόσμια ύφεση, που δεν είναι καθόλου απίθανο να βαθύνει, θα επιδράσει καταλυτικά. Μία πιθανή πτώση της αύξησης του ΑΕΠ κατά 1%, σε σχέση με την πρόβλεψη, θα σημάνει εκτόξευση του χρέους πάνω από το αδιανόητο 150% του ΑΕΠ! Να, λοιπόν, πού το πάνε. Ας ξαναδούμε τις λέξεις που κυριαρχούν στην επικαιρότητα: παράταση, αναδιάρθρωση του χρέους, πιστή τήρηση του προγράμματος. Και πολλές διαψεύσεις. Δεν ζητήσαμε παράταση, δηλώνει ο Παπακωνσταντίνου, αλλά θα ήταν θετικό, δεν το συζητάμε τώρα, είναι κατηγορηματικοί οι Γερμανοί, δεν θέτει κανείς επισήμως, αλλά αναμοχλεύουν διαρκώς το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους. Μας θυμίζει κάτι αυτή η ιστορία; Έτσι, με μπλόφες και «απορρίψεις», καταλήξαμε στο Μνημόνιο. Μία επιβολή αναδιάρθρωσης του χρέους με τους όρους των δανειστών, θα είναι πλέον η χαριστική βολή. Για να εξασφαλίσουν τη μερίδα του λέοντος οι ληστές – πιστωτές, τα χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια, θα καταδικάσουν «διά βίου» σε αργό θάνατο την ελληνική κοινωνία. Αυτή η λεκτική αντίφαση αποδίδει το αδιέξοδο της αδυσώπητης νεοφιλελεύθερης ομοιοπαθητικής. Την εναλλακτική περιπόθητη αναπτυξιακή διάσταση στο μαγικό μείγμα που αναζητείται, αποδίδει ο ευτυχής υπουργός Οικονομικών, που ξεπουλάει τη χώρα του με τον υπεύθυνο του ΔΝΤ στο πλάι του: «πάρτε ΟΣΕ, ΔΕΗ, ΕΛΤΑ, λιμάνια, δάση, γη». Αν δε σπάσει ο ατέρμονος φαύλος κύκλος, μετά το Μνημόνιο υπάρχει μόνο περισσότερο Μνημόνιο, όπως κι αν το βαφτίσουνε, με όσα ταχυδακτυλουργικά κι αν το «εξαφανίσουνε».
Δ.Υ.
Σχόλια
