Ακόμη και τώρα, που με τραγικό τρόπο αναδεικνύονται τα αδιέξοδα της διαχείρισης για το μεταναστευτικό/προσφυγικό, συνεχίζουν να λειτουργούν διάφορα σχήματα που επηρεάζουν την κοινωνία διαιωνίζοντας τους ψευδεπίγραφους διπολισμούς και το τέλμα που αυτοί δημιουργούν.
Πρόβλημα η ξενοφοβία, όχι η μετανάστευση: Στο όνομα ενός κάποιου δικαιωματισμού, υποστηρίζεται συχνά ότι το πρόβλημα δεν είναι η μετανάστευση αλλά η ξενοφοβία. Η μετανάστευση παρουσιάζεται σαν φυσικό φαινόμενο. Κάπως έτσι χρησιμοποιείται σαν επιχείρημα ότι δεν είναι και τίποτα για την ανεπτυγμένη Δύση να φιλοξενήσει ένα πληθυσμό που δεν ξεπερνά το 2 ή 3% του πληθυσμού της. Κάπως έτσι υποστηρίζεται ότι είναι ξενοφοβία να ισχυριστεί κανείς ότι η Ελλάδα δεν αντέχει να σηκώσει όλο αυτό το φορτίο. Κάπως έτσι διαχέεται η συλλογική ευθύνη: έχουν την ίδια ευθύνη αυτοί που ισοπέδωσαν τη Μέση Ανατολή, την ίδια ευθύνη οι διακινητές και οι δουλέμποροι, την ίδια ευθύνη οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες που αποφασίζουν από τις Βρυξέλες για το μέλλον των ανθρώπων και των κοινωνιών, την ίδια ευθύνη όσοι κερδοσκοπούν από την μπίζνα των ΜΚΟ, την ίδια ευθύνη και οι κάτοικοι στις περιοχές που σήκωσαν το βάρος διαχείρισης της κρίσης και δεν αντέχουν άλλο να ζουν σε μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Frontex, ΝΑΤΟ και στρατός: Είναι αναφαίρετο δικαίωμα και υποχρέωση μιας χώρας να προστατεύει και να ελέγχει τα σύνορά της. Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε διάφορα τραγελαφικά σχετικά μ’ αυτό, με τον πρώην πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα να δηλώνει ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο. Έτσι ο έλεγχος του Αιγαίου παραδιδόταν στη Frontex και το ΝΑΤΟ, την ίδια στιγμή που οι Ευρωπαίοι εταίροι «σφράγιζαν» τα χερσαία και βόρεια σύνορα μας, καθιστώντας μας χώρα-φράχτη της Ε.Ε.
Ειδικά όταν η Τουρκία χρησιμοποιεί το προσφυγικό/μεταναστευτικό ως γεωπολιτικό όπλο, η πτυχή των συνόρων αποκτά στοιχειώδη όρο εθνικής κυριαρχίας. Όμως είναι ψέμα ότι αυτό είναι η λύση. Ότι αρκεί να μετατραπεί η χώρα σε φρούριο για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Ειδικά όταν η ρητορική αυτή προωθείτε από την κυβέρνηση της Ν.Δ. που ουδέποτε έχει αμφισβητήσει την πολιτική της Ε.Ε. για το μεταναστευτικό. Πρόκειται για ξεκάθαρο μηχανισμό εξαπάτησης που προσπαθεί να κρύψει, πίσω απ’ την ρητορική σκόνη, την έλλειψη στρατηγικής.
Η «πολυπόθητη» ενσωμάτωση: Για ορισμένους από τους διαχειριστές του ζητήματος, ο βασικός στόχος θα πρέπει να είναι η ενσωμάτωση όσων έχουν εγκλωβιστεί στη χώρα μας, στο όνομα του οράματος της ανοιχτής κοινωνίας. Τι κι αν οι ίδιοι οι πρόσφυγες και μετανάστες δηλώνουν καθαρά ότι δεν θέλουν να μείνουν στη χώρα μας και ο προορισμός τους είναι οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Επιχειρήματα όπως ότι «η ενσωμάτωση των μεταναστών θα λύσει το δημογραφικό» ή ότι «το πολυπολιτισμικό σχολείο θα ανοίξει τον δρόμο για την πολυπολιτισμική κοινωνία του μέλλοντος» ρίχνονται στο δημόσιο διάλογο, συνέδρια και ερευνητικά προγράμματα τρέχουν, ΜΚΟ υπηρετούν αυτό το στόχο κι η ευαισθησία ενός κομματιού της κοινωνίας ενσωματώνεται σε αλλότριους σκοπούς.
Για οικονομία χώρου ας ξεπεράσουμε τις διάφορες πτυχές που αποτελούν τον πυρήνα του ζητήματος, όπως το μεγάλο πολιτισμικό χάσμα, το γεωπολιτικό κόστος της μόνιμης εγκατάστασης μουσουλμανικών πληθυσμών, τις αντοχές και τις δυνατότητες της χώρας ως σύνολο αλλά και των τοπικών κοινωνιών ξεχωριστά και ας πάμε στην ωμή πραγματικότητα. Ακόμη και αν, για ένα μικρό κομμάτι των ξεριζωμένων δοθούν κάποιες διέξοδοι για να χτίσουν μια αξιοπρεπή ζωή στον τόπο μας, η μεγάλη πλειοψηφία θα συνεχίσει να ζει την εξαθλίωση των hot-spot. Αυτή είναι η «ενσωμάτωση» που σχεδιάζουν. Η επέκταση και η μετατροπή της κρίσης σε κανονικότητα.
