Ο θάνατος του Πάπα Φραγκίσκου την περασμένη Δευτέρα έδωσε το σύνθημα για μια ολόκληρη, καλά οργανωμένη επιχείρηση εξωραϊσμού και αγιοποίησής του από το ευρύτατο φάσμα του πολιτικού και μιντιακού συστήματος. Στο μεγαλύτερο τμήμα της Δύσης, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, και βέβαια από το εγχώριο κατεστημένο με όλη τη σπουδή του υποτελούς ακολουθητισμού που το χαρακτηρίζει. Παντού η ίδια μονότονα προβαλλόμενη μέχρι κορεσμού, εικόνα ενός «Πάπα των φτωχών», που έζησε βίο λιτό, απλό και ταπεινό, που υπήρξε κοντά στον κόσμο, που στάθηκε απέναντι στις ανισότητες και πολλά άλλα συναφή σε ανάλογο τόνο και ύφος. Σ’ ένα πρώτο επίπεδο δεν μπορεί κανείς να αποφύγει κάποιες συγκρίσεις. Με όλα όσα στην κυριολεξία θάβονται. Όλες εκείνες τις εκδηλώσεις μιας άγρυπνης, δοτικής και ενεργού κοινωνικής συνείδησης που εξορίζονται «αόρατες» στο περιθώριο μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούν εύκολα να «εξημερωθούν». Για να μην προσθέσουμε και τη χαρακτηριστική αντίστιξη ανάμεσα στην καθημερινή ρουτίνα εξοικείωσης με τον κυνισμό, τον ατομικισμό και τον «υπολογισμό του ιδιώτη» που είναι η «κανονικότητα» του εκπεμπόμενου συστημικού «μηνύματος», και στις διατεταγμένες καμπάνιες «ανθρωπισμού» (ακόμη και η «Νταϊάνα – θλιμμένη φιλάνθρωπος πριγκίπισσα» αξιοποιήθηκε μέχρις εσχάτων πριν κάποια χρόνια) που παρεμβάλλονται για να «επικοινωνήσουν» και να εκφορτίσουν συγκινησιακά τα πλήθη που ζουν τη δυσφορία της αφάνειας και της μη εκπροσώπησης που χαρακτηρίζει την εποχή μας.
Το Βατικανό ρίχνει πάντοτε τη βαριά σκιά του
Ανάγκη, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της σημερινής αποδιοργανωτικής για τη διαμόρφωση κριτηρίων και προσανατολισμού, συγκυρίας, να ξεκινήσουμε απ’ αυτό. Το Βατικανό σαν μοναδικής ιδιομορφίας κρατική-πολιτική έκφραση ενός ισχυρού θρησκευτικού δόγματος –του Καθολικισμού και της οργανωμένης Καθολικής Εκκλησίας‒ δεν είναι βέβαια μια κάποια δεύτερης σημασίας δομή. Η μακραίωνη ιστορική του διαδρομή του δίνει ανάμεσα σε πολλά άλλα, σημαντικές ευχέρειες ώστε να διαμορφώνει ανάλογα με την κάθε φορά ιστορική περίοδο την κατάλληλη «εικόνα» εκπροσώπησής του στο πρόσωπο του Πάπα που επιλέγεται.
Αυτή η πλευρά είναι ουσιαστική και αξίζει να τύχει προσοχής. Όμως δεν μπορεί να μας κρύβει το βασικό. Ότι ανεξάρτητα από το πρόσωπο του Πάπα και τις λεπτομέρειες της κάθε φορά ιδιοσυστασίας του, το Βατικανό παραμένει ένα αδυσώπητο κέντρο εξουσίας. Μια σημαντική οχύρωση μέσα στο συνολικό σύστημα της δυτικής επιβολής. Η οικονομική του επιφάνεια είναι διαβόητη ‒ οι απίστευτης σκοτεινότητας επιχειρήσεις ενός τεράστιου «ιστού της αράχνης» οργανωμένου γύρω από ιδρύματα όπως η πάλαι ποτέ Banco Ambrosiano (κατέρρευσε το 1982 ως κατάληξη μιας απίστευτης αλυσίδας σκανδάλων πολύ στενών σχέσεων με τη Μαφία και το πάσης φύσεως οργανωμένο έγκλημα σε διάφορες χώρες) είναι μόνο ένα μικρό μέρος αυτών των δραστηριοτήτων.
Οι πολιτικές του διασυνδέσεις είναι το ίδιο πολυδαίδαλες και εκτεταμένες, οι διασυνδέσεις του με μασονικές στοές με μεγάλη ανάμειξη στα πολιτικά πράγματα της Ιταλίας (επιχείρηση Gladio, σκοτεινές υποθέσεις της Χριστιανοδημοκρατίας, δολοφονία του Ά. Μόρο και άλλα πολλά) και βεβαίως η επίσης περιβόητη «λαϊκή-κοσμική» καθολική οργάνωση Opus Dei, μασονικής έμπνευσης, με απροσδιόριστου βάθους θρυλούμενες επιρροές σε όλο τον κόσμο και με εργολαβικό ρόλο σε ανατροπές ανεπιθύμητων κυβερνήσεων και άλλα αντιδραστικά πρότζεκτ, ιδιαίτερα στη Λ. Αμερική.
Όλοι οι Πάπες των τελευταίων δεκαετιών, ανεξαρτήτως των αποχρώσεων της πολιτικής τους, υπήρξαν δηλωμένοι υποστηρικτές της Opus Dei. Ο εκλιπών Φραγκίσκος μάλιστα, όπως προκύπτει, έδειξε τη μεγαλύτερη ταύτιση μαζί της και ακόμη περισσότερο ως ο πρώτος Ιησουίτης Πάπας. (Ο Ιησουτισμός αποτελεί ο ίδιος μια εσωτερική δομή πολύ σκληρής εξουσιαστικότητας μέσα στον Καθολικισμό). Δεν είναι άλλωστε τυχαία η σύνδεση στην ευρεία κοινωνική συνείδηση των όρων «Βατικανό», «Κονκλάβιο» «Ιησουίτικοι τρόποι» με τις αδιαφανείς πολιτικές συμπεριφορές οργανωμένων εξουσιαστικών κέντρων και με σκηνικά ίντριγκας και πολιτικής συνωμοσίας.
Ο καθολικισμός μέσα στην τρέχουσα, μεταιχμιακή ιστορική φάση
Ο καθολικισμός είναι υπολογίσιμης μαζικότητας ρεύμα. Οι περιοδείες των Παπών τις τελευταίες δεκαετίες συγκέντρωσαν μεγάλα πλήθη σε κρίσιμες περιοχές του πλανήτη και ειδικότερα στην περιφέρεια (σε πολλές χώρες της Λ. Αμερικής με ισχυρές παπικές παρεμβάσεις στην πολιτικοκοινωνική τους ζωή, στις Φιλιππίνες και αλλού) αλλά και στην Πολωνία τη δεκαετία του ‘80 (ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος – Πολωνός Κ. Βοϊτίλα άφησε εποχή σε ρόλο εμβληματικού πολιτικού παράγοντα στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ εκείνη την περίοδο). Η εξακολουθητική αντιδραστική στάση της εκκλησιαστικής ιεραρχίας του Καθολικισμού (ανάμεσά τους η στήριξη όλων των δικτατοριών της Λ. Αμερικής) σε συνδυασμό με την ανάδυση μεγάλων κύκλων πολιτικοκοινωνικής αμφισβήτησης της αποικιοκρατίας και της δυτικής επιβολής, αλλά και με αλλαγές στους συσχετισμούς ισχύος μέσα στα δυτικά κέντρα εξουσίας (άνοδος των Ευαγγελικών εκκλησιών των ΗΠΑ και μετατοπίσεις των μεθόδων άσκησης πολιτικής επιρροής από μέρους τους), είχαν σαν αποτέλεσμα σημαντικές υποχωρήσεις της απήχησης του Καθολικισμού και έντονα στοιχεία μιας σοβούσας κρίσης στους κόλπους του. Οι δύο τελευταίοι Πάπες –ο Γερμανός Ράτζινγκερ / Βενέδικτος XVI και ο Αργεντινός Χ. Βεργκόλιο / Φραγκίσκος I– υπήρξαν, από άλλους δρόμους ο καθένας τους, επιλογές αντιμετώπισης αυτής της κρίσης. Ο πρώτος, σημαντικός θεολόγος, κινήθηκε με πυρήνα μια «στερέωση του δόγματος» που κατεύθυνσή της υπήρξε η προσπάθεια μιας στροφής στην παραδοσιοκρατία (η κίνηση δεν υπήρξε επιφανειακή αλλά αντίστοιχη με στρατηγικούς σχεδιασμούς που σήμερα μάλιστα αποκτούν εκ νέου μεγάλη επικαιρότητα).
Μετά την πρωτοφανή σύγκρουση – κρίση ‒ αποτυχία που οδήγησε στην υποχρεωτική παραίτηση του Βενέδικτου, ο Φραγκίσκος κινήθηκε μ’ ένα διαφορετικό «ρεπερτόριο». Με στοιχεία απεύθυνσης στην περιφέρεια, στα υφιστάμενα τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες ευρύτατα κοινωνικά στρώματα, με αναφορές στα παγκόσμια οικολογικά και άλλα μεγάλης κλίμακας προβλήματα, και στα ατομικά δικαιώματα με έμφαση στις έμφυλες διαστάσεις τους, όπου θέλησε να οικοδομήσει ένα προφίλ προώθησης τολμηρών ανοιγμάτων. Το Βατικανό δεν ενεργεί απλώς σαν εφαρμοστής πολιτικών σχεδιασμών τρίτων. Μέσα στο πλαίσιο των στρατηγικών επιλογών των κυρίαρχων διεθνών κύκλων προσαρμόζεται και αναδεικνύει τις δικές του ατζέντες, και «μηνύματα». Είναι άξια προσοχής ως προς αυτό, η διαμόρφωση του «λόγου» του Φραγκίσκου σε «επικοινωνία» και «διάλογο» με τα βασικά μοτίβα της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης και της woke ατζέντας. Το ίδιο και οι σχέσεις με τον Κλίντον, τον κύκλο του Σόρος έστω και κατά το ελάχιστο εκείνο μέρος τους που είδαν το φως της δημοσιότητας. Οι εντάσεις και τα αδιέξοδα δεν υπήρξαν και λίγα. Ειδικά ως προς τις δυνατότητες συγκερασμού μιας φιλειρηνικής στάσης μέσα σ’ ένα πλαίσιο που να μην ενοχλεί επί της ουσίας την αμερικανική και την ισραηλινή-σιωνιστική ιδιαίτερα επιθετικότητα. Αλλά και τη συνύπαρξη των επιθετικών, δογματικών επιταγών της woke κουλτούρας με τις ανελαστικότητες του θρησκευτικού δόγματος.
Η γεωπολιτική του Βατικανού, η ορθόδοξη Ανατολή και στη μέση εμείς
Το Βατικανό, και ο Πάπας Φραγκίσκος υπήρξε αξιοσημείωτα ενεργητικός σ’ αυτόν τον τομέα, προωθεί, εντός του πλαισίου των ιμπεριαλιστικών εκστρατειών της Δύσης, συγκεκριμένους πολιτικοθρησκευτικούς στόχους ως προς τον Ορθόδοξο χώρο. Πρωτίστως τον ρωσικό και τις μεγάλες πολυεπίπεδες εκκλησιαστικές συγκρούσεις που διαπερνούν την Ουκρανία, διχασμένη ανάμεσα σε Ορθοδοξία και Καθολικισμό αλλά και με μεθοδευμένο σχίσμα εντός Ορθοδοξίας, αλλά και τα Βαλκάνια, τα πατριαρχεία της Μ. Ανατολής, την Ελλάδα και την Κύπρο ειδικότερα.
Ως προς αυτή τη διάσταση δεν επιτρέπονται αφέλειες. Ιδιαίτερα αυτές που συστηματικά (και με σκοπιμότητα) καλλιεργούνται από τις εγχώριες δυνάμεις της αριστεράς, που σήμερα σπεύδουν μάλιστα να πλειοδοτήσουν ως προς την εξιδανίκευση των πεπραγμένων του Φραγκίσκου: τις επισκέψεις του σε νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και «τις χειρονομίες του υπέρ των προσφύγων» αλλά και τα πολυεπίπεδα «βήματα προσέγγισης» με τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (πάντοτε υπό αμερικανική επίνευση και με αντιρωσική αιχμή). Τίποτα το «αγαθό» δεν υπάρχει σε όλα αυτά. Μόνο προώθηση μεγάλων γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων, επαχθών και για τον ελληνικό χώρο, και σκληρό πολιτικό παίγνιο με το πρόδηλα στρατηγικότατο θέμα των χειρισμών των μεταναστευτικών ροών.
