Του Κώστα Γκιώνη
Όσοι έχουμε μια κάποια ηλικία περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια έχοντας ως ήρωες κάποιες καρτουνίστικες φυσιογνωμίες.
Τα παιδιά μέσα στην αγνότητα τους, τότε, δεν έβαζαν στην ψυχή τους αυτούς που κατείχαν εξουσία και χρήμα, ήταν ωραίοι-ες, ήταν σκληροί ή έκαναν εντυπωσιακές φιγούρες. Η γενιά μου συγκινούνταν με τον Ντόναλντ, τον κακομοίρη το Σεραφίνο, ή ακόμα με αυτόν τον άδολο τον Πινόκιο, που όταν έλεγε ψέματα (αθώα) η μύτη του μεγάλωνε και τον πρόδιδε. Ειδικά αυτόν τον τελευταίο παιδικό ήρωα είναι πολύ άδικο να τον ταυτίζουμε με τους πολιτικούς, και ειδικά με τους επικεφαλής της αστυνομίας, κάθε φορά που γίνεται μια αυθαιρεσία και καλούνται να την καλύψουν.
Θυμόμαστε το Εφετείο με τις 150 αόρατες μολότοφ, έχουμε ακούσει για αναρχικούς που περικυκλωμένοι κτυπάνε τα κεφάλια τους στο οδόστρωμα για να ενοχοποιήσουν τους αστυνομικούς, μάθαμε για την επίθεση 30-40 αόρατων διαδηλωτών στη Ν. Σμύρνη, για τις δεκάδες συλλήψεις στο σωρό που τους φορτώνουν δεκάδες αδικήματα, μέχρι τον μαϊμού τραυματισμό 7 αστυνομικών στη δολοφονία με καταιγισμό σφαιρών του νεαρού Ρομά στο Πέραμα – από αστυνομικούς που είχαν επανειλημμένα διαταχθεί να σταματήσουν την καταδίωξη του κλεμμένου αυτοκινήτου., αλλά κατά παράβαση των εντολών συνέχισαν, λες κι έπαιζαν παιχνίδι θανάτου σε τηλεκονσόλα.
Το κάθε τσαμπουκαλεμένο αγοράκι, που τρελαίνεται και μόνο στην όψη ενός όπλου, που θεωρεί απόλυτη εξουσία τη στολή και τα μάσκουλα, έχοντας σε πολλές περιπτώσεις ακραίες πολιτικές θέσεις, ως μοναδικό στόχο του έχει να μπει στην αστυνομία, να νοιώσει σερίφης που στο πέρασμα του θα ακούει επιφωνήματα θαυμασμού…
Σε αυτό λοιπόν το τόσο «προικισμένο» άτομο η πολιτεία δίνει ένα γεμάτο όπλο και το πετάει στους δρόμους να διαχειριστεί κάποιες δύσκολες καταστάσεις και να πάρει αποφάσεις σε δευτερόλεπτα,.
Αυτοί που κάνουν τις επιλογές ξέρουν πολύ καλά ποιους προσλαμβάνουν, τι δυνατότητες έχουν, μέχρι πού είναι ικανοί να φτάσουν. Έχουν τα κατάλληλα χαρακτηριστικά για να γίνουν οι πραιτωριανοί της εκάστοτε εξουσίας. Τα στραβά μάτια και το ακαταδίωκτο είναι το δωράκι τους.
Ο Νίκος Καζαντζάκης έλεγε: «Το ψέμα είναι ανανδρία». Δεν μπορεί να το παίζεις το σούπερ αρσενικό με 100 κιλά καρύδια (αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα πώς τα κουβαλάνε! δεν σέρνονται; δεν ματώνουν στην άσφαλτο;) και μόλις γίνει η στραβή να γίνεσαι κότα και να λες «συγγνώμη κυρία, αυτός με χτύπησε πρώτος, και τι να έκανα, αμύνθηκα».
Όσοι πιστεύουν (και είναι πολλοί) ότι με αυτές τις πρακτικές θα μειωθεί το έγκλημα, θα πρέπει να κοιτάξουν προς Αμερική μεριά, όπου μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Επίσης, όσοι επιζητούν καουμπόηδες αστυνομικούς, να ξέρουν ότι οι σφαίρες τους δεν κάνουν διακρίσεις.
