Του Ηρόστρατου
Οι εργαζόμενοι απλήρωτοι και ο Δήμος Ηρακλείου (Αττικής) πίνει… μπύρες!
Κάποιοι ενοχλήθηκαν με την αποστροφή του Αλέξη Τσίπρα περί «βλαχοδημάρχων», αλλά ο χαρακτηρισμός, σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι παραπάνω από εύστοχος: Διότι τι να πει κανείς για το δήμαρχο Ηρακλείου Αττικής που βρίσκει λεφτά για… μπίρες, αλλά όχι για να πληρώσει τα δεδουλευμένα δέκα μηνών που χρωστά στους εργαζόμενους του πάλαι ποτέ κραταιού Ράδιο Επικοινωνία;
Οι -απλήρωτοι- εργαζόμενοι σημειώνουν:
«Πολιτιστικός Σεπτέμβρης αλλά για άλλη μια φορά οι εργαζόμενοι στον Δημοτικό Ρ/Σ του Ηρακλείου Αττικής Ράδιο Επικοινωνία καλούνται να στηρίξουν και να προβάλλουν τις προτάσεις για ψυχαγωγία στην πόλη, ενώ οι ίδιοι είναι -επί μήνες- απλήρωτοι. Φαίνεται ότι στον προϋπολογισμό του δήμου λεφτά υπάρχουν για ποικιλία εκδηλώσεων, αλλά δεν υπάρχουν αρκετά για να εξασφαλίζουν σε όλους τους εργαζόμενους το δικαίωμά τους στην ποιότητα ζωής. Οι εργαζόμενοι την Κυριακή, 8/9, πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας στη “Γιορτή Μπίρας” που διοργανώνει ο δήμος, ζητώντας να τους καταβάλλει άμεσα τους δεδουλευμένους μισθούς τους 10 μηνών!».
Ωστόσο, ο Δήμος τηρεί σιγήν ιχθύος περί του θέματος και υπόσχεται στους δημότες «θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, παιδικό πρόγραμμα και παιδότοπο, δίπλα στα καταστήματα εστίασης» που θα «συνθέσουν ένα σκηνικό πολιτιστικής έκφρασης και διασκέδασης που θα ικανοποιήσει όλα τα γούστα» μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου.
Πέρα από την πρόκληση αυτή καθεαυτή αξίζει να πούμε και δυο λόγια γι’ αυτή τη σαλάτα που παρουσιάζουν κάθε καλοκαίρι οι δήμοι ως «πολιτισμό», ξοδεύοντας συνήθως εκατομμύρια ευρώ με απολύτως αδιαφανείς διαδικασίες. Πολιτισμό χωρίς κριτήρια -για «όλα τα γούστα»- ό,τι κι αν σημαίνει αυτό… Είναι οι περίφημες «αρπαχτές» που λένε και κάποιοι καλλιτέχνες. Μια ευκαιρία για προβολή των δημάρχων και λοιπών αρμοδίων του πολιτισμού που βρίσκουν ευκαιρία να εκφωνήσουν δεκάρικους. Μάλιστα, καθώς πλησιάζουμε προς τις εκλογές, μπορεί να γίνονται περικοπές παντού, αλλά όχι στους πολιτιστικούς αχταρμάδες του καλοκαιριού. Όλα αυτά καμία σχέση δεν έχουν με την παραγωγή πολιτισμού, με το σχεδιασμό, με τη στήριξη πρωτοβουλιών.
Ο Δήμος Ηρακλείου Αττικής είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση, όπου αφού απαξίωσε έναν από τους καλύτερος ενημερωτικούς σταθμούς της Αττικής, τώρα δίνει στο λαό μπίρες. Υποθέτω ότι ποντάρει σε… μεθυσμένους ψηφοφόρους.
Αν χαρακτηρίζαμε «βλαχοδήμαρχο» τον πρώην συνδικαλιστή της ΟΤΟΕ- δήμαρχο του Ηρακλείου, θα είχαμε μεγάλο άδικο;
Σκοτεινή εποχή στον κινηματογράφο;
Πριν από λίγες μέρες πηγαίνοντας αν δω τη Blue Jasmin του Γούντι Άλεν, πήρα μια γεύση από δυο ελληνικές ταινίες που θα προβληθούν προσεχώς: Ο εχθρός μου του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και το September της Πέννυς Παναγιωτοπούλου. Δυο σημαντικοί σκηνοθέτες που έχουν ακολουθήσει διαφορετικούς δρόμους αλλά συναντιούνται, καθώς φαίνεται, σε ένα κοινό θέμα που έχει αν κάνει με τη βία που απειλεί ή εισβάλλει σε μια οικογένεια. Παρόμοια θεματολογία και στο βραβευμένο Miss Violence του Αλέξανδρου Αβρανά.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι σημαντικοί κινηματογραφιστές συλλαμβάνουν με τις κεραίες τους αυτό που κρύβεται πίσω από θολά success stories. Ωστόσο, αυτό το κλίμα του φόβου, η απειλή προς την οικογένεια μπορεί να οδηγήσει σε λογικές αυτοδικίας, αποδοχής της βίας ή του φόβου που παραλύει. Η εποχή θα είχε ανάγκη από έναν βαθιά στρατευμένο κινηματογράφο, αλλά δεν ξέρω ποιος παραγωγός θα επένδυε στην… ανατροπή.
Φυσικά, περιμένω να δω τις ταινίες -αυτές είναι απλώς κάποιες πρώτες σκέψεις. Περισσότερα προσεχώς!
Η νέα ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου…
…όπου εμφανίζεται στον τελευταίο του ρόλο και ο Λευτέρης Βογιατζής…
Θυμίζει έντονα το Παρίσι του Γούντι Άλεν αν και το σενάριο βασίζεται στη συλλογή διηγημάτων του Ζάχου Ε. Παπαζαχαρίου Περιπέτειες στην Ευρώπη (Εκδόσεις Φαρφουλάς) και διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’60, εποχή που ο Νίκος Παναγιωτόπουλος σπούδαζε κινηματογράφο μαζί με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στην Πόλη του Φωτός.
Στην ταινία ο Μάρκος, η Κολέτ και ο Μαξ ξεκινούν ένα παράξενο ταξίδι από το Παρίσι της δεκαετίας του ’60 στην Ελλάδα του σήμερα, με έντονο το φανταστικό στοιχείο, αφού υπάρχει ένα παιχνίδι με το χρόνο.
Την Πέμπτη, 20 Σεπτεμβρίου, στην πρεμιέρα της ταινίας στον Δαναό ο σκηνοθέτης θα τιμηθεί με το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλης των Αθηνών, υποθέτουμε από τον… λάτρη των τεχνών, δήμαρχο Καμίνη. Ωραία τα μετάλλια, αλλά πρέπει να προσέχουμε ποιος είναι αυτός που μας τα προσφέρει και γιατί. Ελπίζουμε να σκεφτεί να πει κάτι ο μεγάλος μας σκηνοθέτης για τις δεκάδες θεατρικές σκηνές στις οποίες θέλει να βάλει λουκέτο ο δήμαρχος του Μνημονίου.
