Έκπληκτοι οι εργαζόμενοι στην εταιρία καλλυντικών Γερολυμάτος, που είχε εξαγοραστεί από τον Όμιλο Λαυρεντιάδη, άκουγαν στις αρχές Δεκεμβρίου από κάποιον εμφανιζόμενο ως υπεύθυνο της επιχείρησης, ότι θα μπουν σε ένα καθεστώς διαλείπουσας εργασίας μιας ημέρας την εβδομάδα, δηλαδή, σε εργασία χωρίς μισθό και κατά συνέπεια χωρίς δικαίωμα αποζημίωσης.
Μέσα από μια ύποπτη αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος, ουσιαστικά μια μεγάλη και σύγχρονη επιχείρηση εγκαταλείφθηκε, μαζί με τους εργαζόμενούς της. Ο Όμιλος Λαυρεντιάδη, αφού συγκέντρωσε πλειάδα επιχειρήσεων από τον κλάδο του φαρμάκου και των καλλυντικών, εγκαταλείπει σταδιακά υποδομές και επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Τις ίδιες μέρες, οι εργαζόμενοι σε μια σύγχρονη εκτυπωτική μονάδα -την 3Ε Εκτυπωτική- αποφασίζουν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους. Ο ιδιοκτήτης κηρύσσει λοκ-άουτ κι εγκαταλείπει το ιδιόκτητο εργοστάσιο, με τον εξοπλισμό του και μισοτελειωμένες εργασίες για να μην πληρώσει λίγες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.
Μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω, οι εργαζόμενοι της Αφοί Λουκίσα Α.Ε. βρίσκονται «στρατοπεδευμένοι» έξω από τις ιδιόκτητες εγκαταστάσεις της εταιρίας, αφού παραμένουν απλήρωτοι επί μήνες, από μια επιχείρηση που δεν σταμάτησε στιγμή να εγκαθιστά αλουμινοκατασκευές σε σειρά μεγάλα και μικρά έργα. Μια επιχείρηση με 40χρονη παρουσία μοιάζει να έχει ερημώσει, αφού αρνείται να πληρώσει μερικές χιλιάδες ευρώ στους εργαζόμενούς της.
Εικόνες της σύγχρονης ελληνικής επιχειρηματικής πραγματικότητας. Επιχειρηματίες που ροκάνισαν κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια, ανδρώθηκαν μέσα από τα μεγάλα έργα, τις προμήθειες, τις ιδιωτικοποιήσεις. Επιχειρηματίες που δεν διστάζουν να εγκαταλείψουν εργοστάσια, εξοπλισμό, επιχειρήσεις, όταν κρίνουν ότι αυτό είναι πιο συμφέρον.
Εικόνες που θυμίζουν άλλες ιστορικές καταστάσεις. Η ελληνική γη είναι γεμάτη από κουφάρια εργοστασίων που εγκαταλείφτηκαν από τους ιδιοκτήτες τους, όταν αυτοί έκριναν ότι τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται καλύτερα με αυτό τον τρόπο. Ευυπόληπτοι και αξιότιμοι καπιταλιστές, συσσωρεύοντας μισθούς 5, 6 ή και παραπάνω μηνών, αποφεύγοντας να πληρώσουν αποζημιώσεις, παρατάνε στημένες επιχειρήσεις με ενεργή δραστηριότητα και οχυρώνονται πίσω από νόμους (π.χ. άρθρο 99) και τη γνωστή για τη βραδύτητά της ελληνική Δικαιοσύνη και απεργάζονται τα επόμενα επιχειρηματικά τους σχέδια. Οι εργατικοί μισθοί αποτελούν ένα σοβαρό αρχικό κεφάλαιο. Οι εγκαταστάσεις μένουν εκεί και περιμένουν. Οι εργαζόμενοι θα κουραστούν, θα εξαθλιωθούν, ίσως εγκαταλείψουν. Η επόμενη μέρα, μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη, με τρόικα ή χωρίς, με ανταλλαγή ομολόγων ή όχι, με ευρώ ή δραχμή, θα τους βρει και πάλι στο προσκήνιο. Ένα σενάριο, που φαντάζει τόσο παράλογο, αλλά και τόσο αληθινό.
Μόνο που οι εργαζόμενοι αποδεικνύονται, αυτή τη φορά, πιο αποτελεσματικοί και αποφασισμένοι. Στέκουν εκεί και φυλάνε τις εγκαταστάσεις. Με επισχέσεις, ασφαλιστικά μέτρα και κάθε λογής κινητοποιήσεις δεν δείχνουν σημάδια παραίτησης. Οι εργαζόμενοι στον Alter, στον Πετζετάκι, σε μικρά και μεγάλα εργοστάσια δοκιμάζουν τις αντοχές των ιδιοκτητών και δημιουργούν τα δικά τους σενάρια. Σενάρια μιας άλλης εναλλακτικής λύσης, όπου οι εργοδότες θα πεταχτούν στο περιθώριο.
Μήπως ήρθε η ώρα να το δοκιμάσουμε;
Τις ίδιες μέρες, οι εργαζόμενοι σε μια σύγχρονη εκτυπωτική μονάδα -την 3Ε Εκτυπωτική- αποφασίζουν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους. Ο ιδιοκτήτης κηρύσσει λοκ-άουτ κι εγκαταλείπει το ιδιόκτητο εργοστάσιο, με τον εξοπλισμό του και μισοτελειωμένες εργασίες για να μην πληρώσει λίγες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.
Μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω, οι εργαζόμενοι της Αφοί Λουκίσα Α.Ε. βρίσκονται «στρατοπεδευμένοι» έξω από τις ιδιόκτητες εγκαταστάσεις της εταιρίας, αφού παραμένουν απλήρωτοι επί μήνες, από μια επιχείρηση που δεν σταμάτησε στιγμή να εγκαθιστά αλουμινοκατασκευές σε σειρά μεγάλα και μικρά έργα. Μια επιχείρηση με 40χρονη παρουσία μοιάζει να έχει ερημώσει, αφού αρνείται να πληρώσει μερικές χιλιάδες ευρώ στους εργαζόμενούς της.
Εικόνες της σύγχρονης ελληνικής επιχειρηματικής πραγματικότητας. Επιχειρηματίες που ροκάνισαν κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια, ανδρώθηκαν μέσα από τα μεγάλα έργα, τις προμήθειες, τις ιδιωτικοποιήσεις. Επιχειρηματίες που δεν διστάζουν να εγκαταλείψουν εργοστάσια, εξοπλισμό, επιχειρήσεις, όταν κρίνουν ότι αυτό είναι πιο συμφέρον.
Εικόνες που θυμίζουν άλλες ιστορικές καταστάσεις. Η ελληνική γη είναι γεμάτη από κουφάρια εργοστασίων που εγκαταλείφτηκαν από τους ιδιοκτήτες τους, όταν αυτοί έκριναν ότι τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται καλύτερα με αυτό τον τρόπο. Ευυπόληπτοι και αξιότιμοι καπιταλιστές, συσσωρεύοντας μισθούς 5, 6 ή και παραπάνω μηνών, αποφεύγοντας να πληρώσουν αποζημιώσεις, παρατάνε στημένες επιχειρήσεις με ενεργή δραστηριότητα και οχυρώνονται πίσω από νόμους (π.χ. άρθρο 99) και τη γνωστή για τη βραδύτητά της ελληνική Δικαιοσύνη και απεργάζονται τα επόμενα επιχειρηματικά τους σχέδια. Οι εργατικοί μισθοί αποτελούν ένα σοβαρό αρχικό κεφάλαιο. Οι εγκαταστάσεις μένουν εκεί και περιμένουν. Οι εργαζόμενοι θα κουραστούν, θα εξαθλιωθούν, ίσως εγκαταλείψουν. Η επόμενη μέρα, μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη, με τρόικα ή χωρίς, με ανταλλαγή ομολόγων ή όχι, με ευρώ ή δραχμή, θα τους βρει και πάλι στο προσκήνιο. Ένα σενάριο, που φαντάζει τόσο παράλογο, αλλά και τόσο αληθινό.
Μόνο που οι εργαζόμενοι αποδεικνύονται, αυτή τη φορά, πιο αποτελεσματικοί και αποφασισμένοι. Στέκουν εκεί και φυλάνε τις εγκαταστάσεις. Με επισχέσεις, ασφαλιστικά μέτρα και κάθε λογής κινητοποιήσεις δεν δείχνουν σημάδια παραίτησης. Οι εργαζόμενοι στον Alter, στον Πετζετάκι, σε μικρά και μεγάλα εργοστάσια δοκιμάζουν τις αντοχές των ιδιοκτητών και δημιουργούν τα δικά τους σενάρια. Σενάρια μιας άλλης εναλλακτικής λύσης, όπου οι εργοδότες θα πεταχτούν στο περιθώριο.
Μήπως ήρθε η ώρα να το δοκιμάσουμε;
Γ.Κ.
Σχόλια
