Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Αυτόπτης μάρτυρας της επίθεσης των ΜΑΤ στους δημοσιογράφους στην οδό Αμαλίας, το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης, μεταφέρει στο Twitter: «Οι μπάτσοι χτυπώντας φωνάζουν: “Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι”»!
Οι φωτογραφίες της βάρβαρης επίθεσης εναντίον της φωτορεπόρτερ Τατιάνας Μπόλαρη δημοσιοποιούνται σε όλο τον κόσμο μέσα από τις ιστοσελίδες των διεθνών πρακτορείων. Η ίδια η φωτορεπόρτερ, καλεσμένη στο κεντρικό δελτίο του Mega, περιγράφει με ακρίβεια την επίθεση. Οι εικόνες μιλάνε μόνες τους. Μια μέρα μετά, ο συγκεκριμένος ματατζής συλλαμβάνεται. Και αφήνεται αμέσως ελεύθερος. Λίγες ώρες πριν, η αστυνομία συνέλαβε πολίτες στη Θεσσαλονίκη, επειδή κολλούσαν αφίσες με τα πρόσωπα των Γιώργου Παπανδρέου και Ευάγγελου Βενιζέλου με τίτλο «Καταζητούνται από το λαό».
Υπάρχει ακόμη η αυταπάτη ότι τα media μπορούν να ελέγξουν την κυβέρνηση για παραβίαση των δημοκρατικών ελευθεριών του πολίτη; Να την εγκαλέσουν για «αυθαιρεσίες» των δυνάμεων των ΜΑΤ;
Η βάρβαρη επίθεση σε ομάδα δημοσιογράφων είναι ένα ακόμη επεισόδιο στην πολιτική τακτική της κυβέρνησης, που ενθαρρύνει το χέρι της καταστολής με σαφείς εντολές: Να εμποδιστεί με κάθε τρόπο η αποτύπωση της βαρβαρότητας από τα ΜΜΕ. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, αντιθέτως τα κρούσματα γίνονται πλέον συχνότερα και απροκάλυπτα, χωρίς κανένα πια πρόσχημα. Το νέο δόγμα στο κατ’ ευφημισμόν υπουργείο Προστασίας του Πολίτη περιγράφηκε άριστα από τον καθ’ ύλην αρμόδιο, τον εκπρόσωπο της ελληνικής αστυνομίας: Οι δημοσιογράφοι είναι εχθροί. «Όταν ένας αστυνομικός βλέπει ένα δημοσιογράφο μπροστά του, όχι συγκεκριμένα αυτόν που βρίσκεται εκεί, αλλά μόνη η παρουσία του δημοσιογράφου μπορεί να του θυμίσει συναισθηματικά καταστάσεις και περιπτώσεις όπου θεώρησε ότι έτυχε άδικης μεταχείρισης από τα Μέσα Ενημέρωσης», δήλωσε στην οργάνωση Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα, επιρρίπτοντας την ευθύνη στη… συναισθηματική φόρτιση των αντρών της αστυνομίας. Τις δηλώσεις του κατήγγειλε η Ένωση Συντακτών μόλις πριν από δέκα μέρες.
Κανείς από την κυβέρνηση, όπως έγινε φανερό, δεν ίδρωσε. Τουναντίον. Η κυβέρνηση και οι εντολοδόχοι της εφαρμογής των μέτρων της τρόικας και του ΔΝΤ δείχνουν φανερά πως τις κοινωνικές αντιδράσεις τις αντιλαμβάνονται ως «πόλεμο». Συγκαταλέγουν τους δημοσιογράφους, που καλύπτουν τις διαδηλώσεις, στην αντίπερα όχθη, στους εχθρούς του κράτους. Και το επιχείρημα περί συναισθηματικής φόρτισης είναι ένα ακόμη φύλλο συκής, για να δικαιολογηθούν οι άνανδρες και εσκεμμένες επιθέσεις. Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του ξύλου σε δημοσιογράφους μπορεί και να κληθούν να δώσουν λόγο. Ενώ, όταν χτυπάνε αδιακρίτως και με ιδιαίτερη βαρβαρότητα τους διαδηλωτές, με στόχο ακόμη και να σκοτώσουν, δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Εκτός από τον αυτόπτη μάρτυρα, το φακό των φωτορεπόρτερ, την κάμερα των εικονοληπτών, το μικρόφωνο των δημοσιογράφων.
Υπάρχει ακόμη η αυταπάτη ότι τα media μπορούν να ελέγξουν την κυβέρνηση για παραβίαση των δημοκρατικών ελευθεριών του πολίτη; Να την εγκαλέσουν για «αυθαιρεσίες» των δυνάμεων των ΜΑΤ;
Η βάρβαρη επίθεση σε ομάδα δημοσιογράφων είναι ένα ακόμη επεισόδιο στην πολιτική τακτική της κυβέρνησης, που ενθαρρύνει το χέρι της καταστολής με σαφείς εντολές: Να εμποδιστεί με κάθε τρόπο η αποτύπωση της βαρβαρότητας από τα ΜΜΕ. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, αντιθέτως τα κρούσματα γίνονται πλέον συχνότερα και απροκάλυπτα, χωρίς κανένα πια πρόσχημα. Το νέο δόγμα στο κατ’ ευφημισμόν υπουργείο Προστασίας του Πολίτη περιγράφηκε άριστα από τον καθ’ ύλην αρμόδιο, τον εκπρόσωπο της ελληνικής αστυνομίας: Οι δημοσιογράφοι είναι εχθροί. «Όταν ένας αστυνομικός βλέπει ένα δημοσιογράφο μπροστά του, όχι συγκεκριμένα αυτόν που βρίσκεται εκεί, αλλά μόνη η παρουσία του δημοσιογράφου μπορεί να του θυμίσει συναισθηματικά καταστάσεις και περιπτώσεις όπου θεώρησε ότι έτυχε άδικης μεταχείρισης από τα Μέσα Ενημέρωσης», δήλωσε στην οργάνωση Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα, επιρρίπτοντας την ευθύνη στη… συναισθηματική φόρτιση των αντρών της αστυνομίας. Τις δηλώσεις του κατήγγειλε η Ένωση Συντακτών μόλις πριν από δέκα μέρες.
Κανείς από την κυβέρνηση, όπως έγινε φανερό, δεν ίδρωσε. Τουναντίον. Η κυβέρνηση και οι εντολοδόχοι της εφαρμογής των μέτρων της τρόικας και του ΔΝΤ δείχνουν φανερά πως τις κοινωνικές αντιδράσεις τις αντιλαμβάνονται ως «πόλεμο». Συγκαταλέγουν τους δημοσιογράφους, που καλύπτουν τις διαδηλώσεις, στην αντίπερα όχθη, στους εχθρούς του κράτους. Και το επιχείρημα περί συναισθηματικής φόρτισης είναι ένα ακόμη φύλλο συκής, για να δικαιολογηθούν οι άνανδρες και εσκεμμένες επιθέσεις. Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του ξύλου σε δημοσιογράφους μπορεί και να κληθούν να δώσουν λόγο. Ενώ, όταν χτυπάνε αδιακρίτως και με ιδιαίτερη βαρβαρότητα τους διαδηλωτές, με στόχο ακόμη και να σκοτώσουν, δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Εκτός από τον αυτόπτη μάρτυρα, το φακό των φωτορεπόρτερ, την κάμερα των εικονοληπτών, το μικρόφωνο των δημοσιογράφων.
Σχόλια
