Δημεύτηκε σπίτι ανέργου από το Δημόσιο για οφειλή 4.500 ευρώ
του Πέτρου Αβραμίδη
Το «είναι δίκαιο, θα γίνει» αποτελεί ένα σλόγκαν της κυβέρνησης για να αποδείξει την κοινωνική της ευαισθησία. Στην παρούσα περίοδο, αποκορύφωμα αυτής της λογικής, της δήθεν κοινωνικής ευαισθησίας, αποτελεί το νέο κοινωνικό μέρισμα. Όμως, η πραγματικότητα για τα λαϊκά στρώματα, όσον αφορά στον τρόπο που τους αντιμετωπίζει με τα έργα της η κυβέρνηση, είναι πολύ οδυνηρή ακόμα και όταν παίρνουν αυτό το μέρισμα ή το μηνιαίο κοινωνικό βοήθημα ή οτιδήποτε άλλο σχετικό «δίνει» η «ευαίσθητη κοινωνικά» κυβέρνηση.
Ας πάμε από τα λόγια στα έργα και ας δούμε τα παραπάνω στη στυγνή εφαρμογή τους στα λαϊκά στρώματα. Η περίπτωση που αναφέρουμε παρακάτω είναι μία από τις χιλιάδες που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό καθώς καθημερινά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τον κρατικό μηχανισμό προχωρά σε κάθε μορφής κατασχέσεις. Είναι ενδεικτικό ότι κάθε μέρα οι ΔΟΥ σε όλη τη χώρα προχωρούν, κατά μέσο όρο, σε 1.000 κατασχέσεις ποσών από λογαριασμούς σε τράπεζες ή σε κατασχέσεις σπιτιών. Η κυβερνητική προπαγάνδα, και η αντίστοιχη των τραπεζών για τα δάνεια, μιλούν για στρατηγικούς κακοπληρωτές και προσπαθούν να πείσουν ότι προχωρούν σε κατασχέσεις εχόντων που αρνούνται να πληρώσουν. Όμως, πέρα από τη βιτρίνα που αφορά τις λίγες περιπτώσεις εκποίησης περιουσιακών στοιχείων της ελίτ, όπως το θέμα των ημερών με το «παλάτι του Δαφέρμου», εκεί που γίνονται οι κατασχέσεις και δημιουργούν πόνο, δάκρυα και απόγνωση είναι στα λαϊκά στρώματα που χάνουν «ότι έχουν και δεν έχουν» από την «κοινωνική ευαισθησία» και την «ταξική μεροληψία» της κυβέρνησης.
Ο ορισμός της δήμευσης λαϊκής περιουσίας
Η περίπτωση που αναφέρουμε αφορά άνεργο από την αρχή σχεδόν της κρίσης (2011), ηλικίας σήμερα 66 ετών, με «ιδιόκτητο» σπίτι 69 τ.μ. σε λαϊκή συνοικία που αγοράστηκε το 2000 και το χρωστά στην τράπεζα. Χωρίς κανένα εισόδημα εδώ και χρόνια, επιβιώνει με τη βοήθεια τρίτων, μεταξύ των οποίων και τα κοινωνικά κινήματα στα οποία συμμετέχει και από ό,τι παίρνει από τα εκάστοτε βοηθήματα της πολιτείας. Για όλο το 2016 είχε μηδενικό εισόδημα και σήμερα συντηρείται «επίσημα» με το κοινωνικό βοήθημα των 300 ευρώ μηνιαία. Όπως είναι φυσικό δεν έχει καμία δυνατότητα να πληρώσει τις δόσεις του δανείου και τον μνημονιακό φόρο για το σπίτι (αρχικά ΕΕΤΗΔΕ, σήμερα ΕΝΦΙΑ). Έτσι σωρευτικά ο ΕΝΦΙΑ με τους τόκους και τον φόρο εισοδήματος του τελευταίου έτους που εργάστηκε έφτασε, με τα μαγικά που ξέρουν οι κυβερνήσεις, το ποσό των 4.500 ευρώ. Συνεπώς ο απρόσωπος κρατικός μηχανισμός, εκτελώντας τις εντολές της «κοινωνικά ευαίσθητης» κυβέρνησης προχώρησε στην κατάσχεση της μοναδικής κατοικίας του.
Εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε και την ειδικότερη ποιότητα της «κοινωνικής ευαισθησίας» της κυβέρνησης απέναντι σε αυτήν αλλά και σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση. Στοιχείο πρώτο: για χρέος 4.500 ευρώ κατάσχεση της μοναδικής κατοικίας του ανέργου, την οποία η ΔΟΥ εκτιμά σε 90.000 ευρώ και η αντικειμενική είναι 70.000. Στοιχείο δεύτερο: η κατάσχεση όχι του άλλου ακινήτου το οποίο διαθέτει ο άνεργος (50% συμμετοχή σε κατάστημα στην επαρχία) αλλά της μοναδικής του κατοικίας.
Συνεπώς, το επίσημο κράτος μέσω των διαχρονικών του κυβερνήσεων: 1) διαμόρφωσε κακές οικονομικές συνθήκες με αποτέλεσμα ο συγκεκριμένος εργαζόμενος (όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι) να είναι άνεργος και χωρίς εισόδημα τα τελευταία 7 χρόνια, 2) του επέβαλε μια σειρά από νέους φόρους τους οποίους φυσικά και δεν μπορούσε να πληρώσει και 3) έρχεται τώρα η «Αριστερή» κυβέρνηση με την «κοινωνική ευαισθησία» και του κατάσχει το σπίτι γιατί δεν μπορεί να πληρώσει τους φόρους που του επέβαλε, επειδή η ίδια τον έχει οδηγήσει στην ανεργία. Και μια σημείωση: ο συγκεκριμένος πολίτης δεν είναι απλά ένας ανώνυμος μέσα στο πλήθος. Είναι ένας από τους λίγους που υπερασπίστηκε με το όπλο του την Κύπρο στην Τούρκικη εισβολή του 1974. Συνεπώς η «πατρίδα», μέσω των εθελόδουλων «κυβερνήσεων», στην παρούσα περίοδο τον «τίμησε» έμπρακτα για τις υπηρεσίες του προς αυτήν.
Η περίπτωση αυτή είναι μία από τις χιλιάδες που αντίστοιχα συμβαίνουν καθημερινά στη διπλανή μας πόρτα. Οι κατασχέσεις, από κυβέρνηση και τράπεζες, είναι στην ημερήσια διάταξη για τους πλέον φτωχούς από τα λαϊκά στρώματα. Η κυβέρνηση προχωρά στην εξόντωσή τους, με τις κάθε λογής κατασχέσεις, για να μπορέσει να δείξει «πλεόνασμα» από τους στόχους των δανειστών, για να το μοιράσει στη συνέχεια στα θύματά της δείχνοντας την «κοινωνική της ευαισθησία» και ότι «δεν είναι σαν τους άλλους». Εφαρμόζει δηλαδή με απόλυτη ακρίβεια την λαϊκή παροιμία «να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι».
