Τρεις ηγέτες ανεμίζουν χάρτες το τελευταίο διάστημα. Ο Τραμπ διαδίδει χάρτες με τον Καναδά ως 51η πολιτεία των ΗΠΑ, βαφτίζει Κόλπο της Αμερικής τον Κόλπο του Μεξικού, διεκδικεί τη Γροιλανδία και φτιάχνει κλίμα για κατάληψη της Διώρυγας του Παναμά. Ο Νετανιάχου από το βήμα του ΟΗΕ ανέμιζε δύο χάρτες: της Μέσης Ανατολής του Κακού, και της Νέας Μέσης Ανατολής υπό ισραηλινή κυριαρχία, με ισοπέδωση των άλλων χωρών. Τρίτος ο Ερντογάν, με φόρα μετά τους χάρτες της «Γαλάζιας Πατρίδας», ανεμίζει χάρτες που επιχειρούν να αναστήσουν το Οθωμανικό Χαλιφάτο μέχρι την Αίγυπτο, ενώ έχει βάλει ήδη γερό πόδι και στην Αφρική, διότι «η σημερινή Τουρκία δεν χωρά την Τουρκία της καρδιάς μας».
Αυτή η επικαιρότητα των χαρτών και ο τρόπος που επιδεικνύονται δείχνει ότι συντελείται ένας νέος μεγάλος αναδασμός που περιλαμβάνει, πέρα από τον οικονομικό ανταγωνισμό, την αλλαγή συνόρων, την πτώση καθεστώτων, το τσαλαπάτημα του διεθνούς δικαίου και παλιότερων συνθηκών. Αποδεικνύει πως δεν γίνονται βήματα προς την κατεύθυνση της ειρήνης αλλά, αντίθετα, ότι ο πόλεμος θα γίνει μια καθημερινότητα για πολλά εκατομμύρια, ίσως και δισεκατομμύρια ανθρώπων. Και πως όλοι προετοιμάζονται στρατιωτικά για μελλοντικές «διευθετήσεις».
Υπάρχει ακόμα η αίσθηση ότι ο Τραμπ θα βάλει φρένο στην επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ότι θέλει συνεννόηση με τη Ρωσία του Πούτιν. Ξεχνούν πως ήδη έχει απειλήσει ότι θα γίνει της κολάσεως στη Μέση Ανατολή, και δίνει πράσινο φως σε οτιδήποτε κάνει το Ισραήλ. Ταυτόχρονα δείχνει συμπάθεια προς τον Ερντογάν (ιδιαίτερα για το πώς «έλυσε» το θέμα της Συρίας), ενώ ανοίγει ένα μεγάλο κεφάλαιο αντιπαράθεσης με τη Ρωσία στον Αρκτικό κύκλο. Άρα οι εστίες της έντασης πολλαπλασιάζονται. Η επιθετικότητα θα είναι βασικό χαρακτηριστικό των επόμενων μηνών και χρόνων. Από την άλλη μεριά, ο Τραμπ συνεχίζει την προκλητική και ταπεινωτική πολιτική απέναντι στην Ευρώπη (φυσικά «βρίσκει και τα κάνει») μέσω του Μασκ, που προσβάλλει χώρες και κυβερνήσεις…
Το Ισραήλ παραμένει ο τραμπούκος και σφαγέας της περιοχής. Έχει πετύχει πολλά με την ισοπέδωση της Γάζας, τη δολοφονία ηγεσιών χωρών και αντιστασιακών οργανώσεων, την πτώση του καθεστώτος Άσαντ και την καταστροφή όλων των στρατιωτικών υποδομών του, και συνεχίζει μεθοδικά την εθνοκάθαρση του Παλαιστινιακού λαού, παρόλο που παντού συναντά αντίσταση. Οι ισορροπίες στην περιοχή αυτή είναι πολύ εύθραυστες και αντικρουόμενα τα συμφέροντα όσων εμπλέκονται. Το τρίγωνο Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν μπορεί να λειτούργησε στην εγκατάλειψη του Άσαντ και την τριχοτόμηση της Συρίας, αλλά πολλές διαφορές δεν έχουν επιλυθεί αφού παρεμβάλλονται αρκετοί ακόμα: Ισραήλ, Κατάρ, Σ. Αραβία, Ιορδανία, Αίγυπτος, Λίβανος. Μια Συρία υπό τουρκική κηδεμονία φέρνει πιθανά πιο κοντά αντιπαραθέσεις Τουρκίας-Ισραήλ, ή ακόμα και Τουρκίας-Αιγύπτου αν προχωρήσει σε ανακηρύξεις ΑΟΖ η Τουρκία με τη Συρία. Παραμένει ανοικτό και το θέμα της Λιβύης.
Ο Ερντογάν αισθάνεται αέρα στα πανιά του. Βλέπει την Τουρκία ανεβαίνει κλίμακα στο παγκόσμιο προσκήνιο και προβάλλει μια μεγαλοκρατική επεκτατική πολιτική σε όλα τα επίπεδα. Στρατιωτικά έχει ισχυροποιηθεί και έχει εμπλακεί σε πολλά μέτωπα. Αλλά και η διπλωματία του «μεσολαβητή» είναι αποτελεσματική. Η διείσδυσή του, οικονομικά και πολιτικά, σε μια σειρά περιοχές και χώρες (δες και Βαλκάνια) είναι σημαντική. Έχει ένα αγκάθι να διαχειριστεί, την απειλή να στηθεί ένα κουρδικό μόρφωμα στα σύνορά του, αλλά επιδεικνύει ευελιξία – ακόμα και με ανοίγματα στον Οτσαλάν… Την Ελλάδα την αντιμετωπίζει όπως η γάτα το ποντίκι: δεν τη φοβάται, έχει αξιολογήσει την ενδοτικότητά της. Ξέρει ότι, με το καλό ή με το κακό, μπορεί να πάρει όσα διεκδικεί σε Κύπρο, Θράκη, Αιγαίο, νότια της Κρήτης, και πιέζει. Ανεμίζει την τουρκική σημαία παντού, όπως και τη σημαία του κατοχικού ψευδοκράτους στην Κύπρο.
Οι ιμπεριαλιστικές και οι επεκτατικές δυνάμεις καταπατούν την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα χωρών σε όλο τον κόσμο. Απειλούν ακόμα και με πυρηνική σύρραξη, και διεξάγουν πολέμους για να επεκτείνουν τους ζωτικούς τους χώρους σε βάρος λαών, εθνών και χωρών. Καταπατούν συμβάσεις και συνθήκες και αδιαφορούν για τις καταστροφές που προκαλούν.
Ένα μεγάλο φιλειρηνικό κίνημα, ένα κίνημα υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας των χωρών και εναντίωσης στον μεγάλο αναδασμό που έχει τεθεί σε κίνηση, η προβολή μιας προοπτικής ελεύθερων λαών σε ελεύθερες χώρες, η ανάγκη της δημοκρατίας και της λαϊκής συμμετοχής απέναντι σε Μεσσίες και ισχυρούς άνδρες, δεν είναι ανεδαφικές επιδιώξεις. Είναι προαπαιτούμενα για να μπει φρένο στον «οδοστρωτήρα» που έχει απασφαλίσει και βρίσκεται σε τρελή, τυφλή πορεία.
