Το περασμένο Σαββατοκύριακο ο Γ. Βαρουφάκης βρέθηκε στην Ουάσιγκτον. Εντάξει, αυτό το καταλάβαμε. Τι πήγε να κάνει εκεί; Να πάρει μέρος στην εαρινή διάσκεψη της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ. Αυτό το πήραν χαμπάρι οι μισοί. Κι από τα ρεπορτάζ στα ελληνικά ΜΜΕ φάνηκε σαν να ήταν βασικό θέμα της Διάσκεψης η Ελλάδα. Είναι, όμως, έτσι;
Είναι too much να υποθέσει κανείς ότι κοτζάμ διάσκεψη ασχολήθηκε με τη χώρα μας, αν και είναι αλήθεια ότι η περίπτωση «Ελλάδα» εμπερικλείει μερικούς σοβαρούς συστημικούς κινδύνους. Δεν θα ήταν έτσι, βέβαια, αν το ίδιο το σύστημα δεν βρισκόταν σε μια εκτεταμένη ανισορροπία. Μερικά σοβαρά θέματα θίγει στην ανάλυσή της η ιστοσελίδα analyst.gr που διαπιστώνει ότι το σημαντικότερο έγγραφο της διάσκεψης, η μελέτη που αφορά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική σταθερότητα, μαρτυρά «την αποτυχία των προσπαθειών της ελίτ του χρήματος να αντιμετωπίσει τα διεθνή, τεράστια προβλήματα, εμποδίζοντας το επερχόμενο κραχ, την καταιγίδα των καταιγίδων».
«Η διεθνής ελίτ» λέει το analyst.gr «δεν έχει να προτείνει κάποιες σοβαρές λύσεις όσον αφορά τα βουνά των χρεών που έχουν συσσωρευτεί στον πλανήτη – οπότε μάλλον βρισκόμαστε στον τελικό του παιχνιδιού, όπου ο ένας οργανισμός ή το ένα κράτος θα προσπαθεί να ενοχοποιήσει το(ν) άλλο». Στην πραγματικότητα, καταλήγει η ανάλυση, «τα χρέη παγκοσμίως έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο τόσο των κρατών όσο και των διεθνών οργανισμών – ενώ το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει πάψει πια να λειτουργεί ορθολογικά, μετά τις διαστρεβλώσεις που προηγήθηκαν εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών του πλανήτη. Από την άλλη πλευρά η υπερβολικά μεγάλη, στενή, σκιώδης και αδιαφανής δικτύωση των συμμετεχόντων στις αγορές, καθιστά αδύνατο τον έλεγχό τους – ενώ την ίδια στιγμή μία πολύ μικρή κρίση, όπως αυτή στην Ουκρανία, θα μπορούσε να οδηγήσει στην παταγώδη κατάρρευση του συστήματος. Με κριτήριο τις προτάσεις του ΔΝΤ, καθώς επίσης τα μέτρα που έλαβαν χώρες όπως η Αυστραλία, η Γαλλία και η Αυστρία, μπορεί να προβλέψει κανείς πως στο επόμενο χρονικό διάστημα θα κληθούν να πληρώσουν τις ζημίες οι φορολογούμενοι πολίτες – οι καταθέτες και οι πελάτες των τραπεζών. Εναλλακτικά θα ήταν δυνατόν να επιδιωχθεί μια παγκόσμια διάσκεψη, με στόχο τη διαγραφή χρεών – κάτι που όμως θα θελήσουν να αποφύγουν οι αλχημιστές του χρήματος και οι πολιτικοί υπάλληλοί τους, ενώ θα μπορούσε να απαιτηθεί μόνο από τους λαούς, με συντονισμένες προσπάθειές τους. Επειδή θεωρείται όμως απίθανο να οργανωθούν οι πολίτες, ενώ η ελίτ έχει ήδη οργανωθεί, οι ελπίδες είναι ελάχιστες. Ολοκληρώνοντας, τα κραχ είναι σύμφυτα με το σύστημα – ενώ η συχνότητά τους έχει σε πολύ μεγάλο βαθμό αυξηθεί. Αργά ή γρήγορα λοιπόν θα συμβεί, πιθανότατα όταν οι πολίτες δεν θα έχουν πια καμία δυνατότητα να αποφύγουν να πληρώσουν οι ίδιοι εκείνες τις ζημίες, τις οποίες θα τους φορτώσει ξανά το χρηματοπιστωτικό σύστημα, όπως το 2008».
Ιοβόλος
