Περιμένω σε ένα φωτοτυπείο, κοντά στο Πανεπιστήμιο, για να βγάλω μερικά αντίγραφα. Μια φοιτήτρια, μπροστά από μένα, μουρμουρίζει κάτι για τη Χρυσή Αυγή στον υπάλληλο που μας εξυπηρετεί, που, απορημένος, της λέει «μα, αυτοί, κοπέλα μου, είναι κακοποιοί, χτυπάνε ανθρώπους με μαχαίρια και λοστούς!»
. «Όχι ανθρώπους… μετανάστες χτυπάνε!», του απαντάει η εικοσάχρονη σαν να εκστομίζει το πιο λογικό επιχείρημα στον κόσμο. Δίπλα μου, μία καθηγήτρια από το Παιδαγωγικό, ακούγοντας τη φοιτήτριά της, γουρλώνει τα μάτια της ξαφνιασμένη. Ένα σημείο των καιρών που δείχνει ότι η ηθική εξαχρείωση εξαπλώνεται ανησυχητικά.
Αλλά γιατί; Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι που «βλέπουν» θετικά τους ναζί; Τι μπορεί να επιδρά παρόμοια στον συνταξιούχο του Αγίου Παντελεήμονα και στο κορίτσι που σπουδάζει για να γίνει δασκάλα; Είναι κάτι κοινό ή είναι κάτι διαφορετικό;
Το σίγουρο είναι ότι το πολιτικό-πελατειακό σύστημα που χτίστηκε γύρω από τα δύο κόμματα εξουσίας από το 1974 μέχρι σήμερα, ξεφτιλίστηκε και απαξιώθηκε. Από τους διορισμούς και τα ρουσφέτια, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ πέρασαν στις μαζικές απολύσεις, τη διάλυση ολόκληρων κλάδων της οικονομίας, τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων και τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, κάνοντας τη ζωή πολύ δύσκολη για τους πολίτες και θέτοντας τη χώρα σε καθεστώς υποβάθμισης και υποτέλειας. Ολόκληρο το δίχτυ «ασφαλείας» που δημιουργούσαν τα κόμματα-διαχειριστές του κράτους ή υπόσχονταν ότι δημιουργούν για λογαριασμό των ψηφοφόρων-πελατών, κατέρρευσε. Ούτε το διαμέρισμα του ψηφοφόρου δεν είναι πλέον ασφαλές, αφού κινδυνεύει από την εφορία, τις τράπεζες και τους διαρρήκτες. Εκατομμύρια άνθρωποι που μεγάλωσαν με αυτά τα δεδομένα «ασφάλειας και σιγουριάς», πριν προλάβουν να συνειδητοποιήσουν τι έχει συμβεί, βρέθηκαν μετέωροι, ακάλυπτοι. Το 80 έως 90% των πολιτών ψήφιζαν τα δύο κόμματα επί τριάντα χρόνια! Και ξαφνικά, όλο αυτό το «πλέγμα προστασίας» ξεχαρβαλώθηκε και μετατράπηκε στο αντίθετό του, σε κινούμενη άμμο. Εφεξής, από πού να κρατηθεί ο πολίτης που έμαθε να σκέφτεται και να λειτουργεί πολιτικά με αυτό τον τρόπο, υπό την σκέπη των «μεγάλων» κομμάτων;
Ο καθένας τώρα, προσπαθεί να βρει ένα στέρεο έδαφος για να πατήσει κι ένα τρόπο για να εκφραστεί. Οι κοινωνικές ομάδες είναι ανόμοιες. Οι πιστοί, οι οπαδοί, οι ψηφοφόροι, οι ομόδοξοι, οι πελάτες, οι αδιάφοροι, οι φανατικοί των κομμάτων εξουσίας, το 80-90% του λαού, σκορπίζονται ατάκτως δεξιά κι αριστερά. Τα δύο κόμματα είχαν από καιρό εξουδετερώσει τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές των ψηφοφόρων τους ή τις είχαν θέση σε καταστολή. Τώρα, ο κάθε πολίτης, εγκαταλειμμένος και πουλημένος, επιστρατεύει ό,τι είχε στην άκρη, πολιτικά και ιδεολογικά, για να επανατοποθετηθεί μέσα στην κοινωνία, να αποκτήσει μια νέα πολιτική ταυτότητα, να μην είναι ξεκρέμαστος.
Πολλοί, απ’ αυτό το 80-90%, στρέφονται στην Αριστερά επειδή αναγνωρίζουν τους αγώνες της και από ένα ανικανοποίητο αίσθημα δικαιοσύνης το οποίο κάτω από την πίεση των δραματικών εξελίξεων, ενεργοποιείται και εκδηλώνεται κόντρα στη βαρβαρότητα του μνημονίου. Αλλά, στην κοινωνία, δεν είναι όλες οι αντιδράσεις λογικές και ευθύγραμμες. Υπάρχουν πολίτες που η διάλυση του «υπαρκτού καπιταλισμού» τούς αποσαθρώνει οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και ψυχολογικά. Και, αντί για λογική αντίδραση, επικρατεί το αίσθημα της εκδίκησης και της τιμωρίας των προδοτών, στα τυφλά. Μια κοινωνική μερίδα, ανόμοια εσωτερικά, που θέλει να εκφράσει την αντίθεση και την οργή της για την κατάρρευση του «κόσμου της» και τη διάψευση των ελπίδων της με την πιο μεγάλη έμφαση, ακόμα και με την ωμή βία. Εναντίον πάντων, και κατά προτίμηση των πιο αδύναμων. Ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή, καταφεύγουν στο βιτριόλι! Εκδικούνται με τον χειρότερο, τον πιο απάνθρωπο και βάρβαρο τρόπο τους πολιτικούς και τα κόμματα που ψήφιζαν ανελλιπώς εδώ και τρεις δεκαετίες. Σαν τους απατημένους άλλων εποχών, πιο πρωτόγονων, που έριχναν βιτριόλι στα αγαπημένα τους πρόσωπα επειδή αισθάνονταν ότι προδόθηκαν!
Μια επιλογή απελπισίας, απόγνωσης, ανημπόριας, θυμού και αγανάχτησης, που οδηγεί τη ζωή σε ακόμα χειρότερους ατραπούς, σε ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα και ταυτίζει τους απογοητευμένους, απολίτικους ή επιπόλαιους πολίτες με τους βαμμένους ρατσιστές και εγκληματίες, τους χιτλερίσκους της Χρυσής Αυγής.
Είναι αργά τώρα, για να τους εξηγήσουμε και να τους μεταπείσουμε. Αλλά πρέπει να το κάνουμε χωρίς ανάπαυλα από την επομένη των εκλογών. Συνειδητοποιώντας όχι μόνο το μέγεθος του προβλήματος, αλλά και το βάθος του, αναζητώντας κυρίως τις υπόγειες διαδρομές του μέσα στο λαβύρινθο των πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών και πρωτίστως πολιτισμικών διεργασιών που συντελέσθηκαν σε μια κοινωνία ανοχύρωτη και παραδομένη στην ψευδαίσθηση, το θέαμα και τον καταναλωτισμό. Ένα πρόβλημα που δεν περιορίζεται μόνο στους ευκαιριακούς ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, αλλά σε μια ολόκληρη κοινωνία που έχασε τα αβγά και τα πασχάλια με τα ψίχουλα, τη βιτρίνα και τα ψέματα που την τροφοδότησαν τα πρώην μεγάλα κόμματα και οι ολιγάρχες που τα χρηματοδοτούν και στηρίζουν με τα ΜΜΕ που ελέγχουν. Γι’ αυτό, η προσπάθειά μας πρέπει να σκύψει στο πρόβλημα προκειμένου να μπορέσει, στο εγγύς μέλλον, να εξουδετερώσει την επιρροή των μηχανισμών εξουσίας και να φέρει τη μεγάλη ανατροπή! Ο δρόμος φαίνεται ότι ανοίγει, αλλά κι εμείς πρέπει να τον βαδίσουμε σωστά.
Αλλά γιατί; Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι που «βλέπουν» θετικά τους ναζί; Τι μπορεί να επιδρά παρόμοια στον συνταξιούχο του Αγίου Παντελεήμονα και στο κορίτσι που σπουδάζει για να γίνει δασκάλα; Είναι κάτι κοινό ή είναι κάτι διαφορετικό;
Το σίγουρο είναι ότι το πολιτικό-πελατειακό σύστημα που χτίστηκε γύρω από τα δύο κόμματα εξουσίας από το 1974 μέχρι σήμερα, ξεφτιλίστηκε και απαξιώθηκε. Από τους διορισμούς και τα ρουσφέτια, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ πέρασαν στις μαζικές απολύσεις, τη διάλυση ολόκληρων κλάδων της οικονομίας, τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων και τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, κάνοντας τη ζωή πολύ δύσκολη για τους πολίτες και θέτοντας τη χώρα σε καθεστώς υποβάθμισης και υποτέλειας. Ολόκληρο το δίχτυ «ασφαλείας» που δημιουργούσαν τα κόμματα-διαχειριστές του κράτους ή υπόσχονταν ότι δημιουργούν για λογαριασμό των ψηφοφόρων-πελατών, κατέρρευσε. Ούτε το διαμέρισμα του ψηφοφόρου δεν είναι πλέον ασφαλές, αφού κινδυνεύει από την εφορία, τις τράπεζες και τους διαρρήκτες. Εκατομμύρια άνθρωποι που μεγάλωσαν με αυτά τα δεδομένα «ασφάλειας και σιγουριάς», πριν προλάβουν να συνειδητοποιήσουν τι έχει συμβεί, βρέθηκαν μετέωροι, ακάλυπτοι. Το 80 έως 90% των πολιτών ψήφιζαν τα δύο κόμματα επί τριάντα χρόνια! Και ξαφνικά, όλο αυτό το «πλέγμα προστασίας» ξεχαρβαλώθηκε και μετατράπηκε στο αντίθετό του, σε κινούμενη άμμο. Εφεξής, από πού να κρατηθεί ο πολίτης που έμαθε να σκέφτεται και να λειτουργεί πολιτικά με αυτό τον τρόπο, υπό την σκέπη των «μεγάλων» κομμάτων;
Ο καθένας τώρα, προσπαθεί να βρει ένα στέρεο έδαφος για να πατήσει κι ένα τρόπο για να εκφραστεί. Οι κοινωνικές ομάδες είναι ανόμοιες. Οι πιστοί, οι οπαδοί, οι ψηφοφόροι, οι ομόδοξοι, οι πελάτες, οι αδιάφοροι, οι φανατικοί των κομμάτων εξουσίας, το 80-90% του λαού, σκορπίζονται ατάκτως δεξιά κι αριστερά. Τα δύο κόμματα είχαν από καιρό εξουδετερώσει τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές των ψηφοφόρων τους ή τις είχαν θέση σε καταστολή. Τώρα, ο κάθε πολίτης, εγκαταλειμμένος και πουλημένος, επιστρατεύει ό,τι είχε στην άκρη, πολιτικά και ιδεολογικά, για να επανατοποθετηθεί μέσα στην κοινωνία, να αποκτήσει μια νέα πολιτική ταυτότητα, να μην είναι ξεκρέμαστος.
Πολλοί, απ’ αυτό το 80-90%, στρέφονται στην Αριστερά επειδή αναγνωρίζουν τους αγώνες της και από ένα ανικανοποίητο αίσθημα δικαιοσύνης το οποίο κάτω από την πίεση των δραματικών εξελίξεων, ενεργοποιείται και εκδηλώνεται κόντρα στη βαρβαρότητα του μνημονίου. Αλλά, στην κοινωνία, δεν είναι όλες οι αντιδράσεις λογικές και ευθύγραμμες. Υπάρχουν πολίτες που η διάλυση του «υπαρκτού καπιταλισμού» τούς αποσαθρώνει οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και ψυχολογικά. Και, αντί για λογική αντίδραση, επικρατεί το αίσθημα της εκδίκησης και της τιμωρίας των προδοτών, στα τυφλά. Μια κοινωνική μερίδα, ανόμοια εσωτερικά, που θέλει να εκφράσει την αντίθεση και την οργή της για την κατάρρευση του «κόσμου της» και τη διάψευση των ελπίδων της με την πιο μεγάλη έμφαση, ακόμα και με την ωμή βία. Εναντίον πάντων, και κατά προτίμηση των πιο αδύναμων. Ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή, καταφεύγουν στο βιτριόλι! Εκδικούνται με τον χειρότερο, τον πιο απάνθρωπο και βάρβαρο τρόπο τους πολιτικούς και τα κόμματα που ψήφιζαν ανελλιπώς εδώ και τρεις δεκαετίες. Σαν τους απατημένους άλλων εποχών, πιο πρωτόγονων, που έριχναν βιτριόλι στα αγαπημένα τους πρόσωπα επειδή αισθάνονταν ότι προδόθηκαν!
Μια επιλογή απελπισίας, απόγνωσης, ανημπόριας, θυμού και αγανάχτησης, που οδηγεί τη ζωή σε ακόμα χειρότερους ατραπούς, σε ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα και ταυτίζει τους απογοητευμένους, απολίτικους ή επιπόλαιους πολίτες με τους βαμμένους ρατσιστές και εγκληματίες, τους χιτλερίσκους της Χρυσής Αυγής.
Είναι αργά τώρα, για να τους εξηγήσουμε και να τους μεταπείσουμε. Αλλά πρέπει να το κάνουμε χωρίς ανάπαυλα από την επομένη των εκλογών. Συνειδητοποιώντας όχι μόνο το μέγεθος του προβλήματος, αλλά και το βάθος του, αναζητώντας κυρίως τις υπόγειες διαδρομές του μέσα στο λαβύρινθο των πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών και πρωτίστως πολιτισμικών διεργασιών που συντελέσθηκαν σε μια κοινωνία ανοχύρωτη και παραδομένη στην ψευδαίσθηση, το θέαμα και τον καταναλωτισμό. Ένα πρόβλημα που δεν περιορίζεται μόνο στους ευκαιριακούς ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, αλλά σε μια ολόκληρη κοινωνία που έχασε τα αβγά και τα πασχάλια με τα ψίχουλα, τη βιτρίνα και τα ψέματα που την τροφοδότησαν τα πρώην μεγάλα κόμματα και οι ολιγάρχες που τα χρηματοδοτούν και στηρίζουν με τα ΜΜΕ που ελέγχουν. Γι’ αυτό, η προσπάθειά μας πρέπει να σκύψει στο πρόβλημα προκειμένου να μπορέσει, στο εγγύς μέλλον, να εξουδετερώσει την επιρροή των μηχανισμών εξουσίας και να φέρει τη μεγάλη ανατροπή! Ο δρόμος φαίνεται ότι ανοίγει, αλλά κι εμείς πρέπει να τον βαδίσουμε σωστά.
Στέλιος Ελληνιάδης
Σχόλια
