Του Βασίλη Δρουκόπουλου
«Στα μάγουλά της ο χρόνος δεν έβρισκε πού ν’αφήσει τα σημάδια του»
Γιόσεφ Ροτ, Ο Βουβός Προφήτης, Οδυσσέας, Αθήνα 1981, σ. 102
Και βέβαια Ο Χρόνος είναι Δημοκρατία (Γ. Σχίζας, Η Αυγή, 10/10/15). Για τους πολλούς και αδύναμους που απαιτούν νομοθετήματα και συνθήκες να έχουν υποστεί τη βάσανο της ανοικτής συζήτησης και γνήσιας διαβούλευσης. Για τους λίγους και ισχυρούς, οι αντίστοιχες συνεννοήσεις επιβάλλεται να παραμένουν κρυφές και ανομολόγητες και ταυτόχρονα, ο Χρόνος πρέπει να συμπιέζεται αντιδημοκρατικά ώστε από τη μια μεριά να αποκλείονται διαρροές και από την άλλη να επιτυγχάνεται το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Και για τους δύο («πολλούς» και «λίγους») όμως και «ο χρόνος είναι χρήμα». Για τους πρώτους, είτε για να διαμοιραστεί δίκαια το αποσκοπούμενο αποτέλεσμα του νέου νόμου κ.λπ. είτε για να αποφευχθεί η ιδιοτελής οικειοποίησή του. Για τους δεύτερους, «ο χρόνος είναι (πάλι) χρήμα» γιατί βιάζονται να βάλουν στο χέρι ό,τι δεν τους ανήκει και ό,τι θα προκύψει από το νομοθέτημα ή τη συμφωνία.
Με αφορμή τις συμφωνίες TTIP ο αρθρογράφος αναγνωρίζει πόσο οι συμφωνίες αυτές «…αποδομούν τη δημοκρατία, μεταβαπτίζοντας σε νεωτερισμούς τα σιωπηλά πραξικοπήματα της παγκοσμιοποιημένης γραφειοκρατίας» αφιερώνοντας όμως μόνο μια γραμμή, γενική και αόριστη, στα «…Μνημόνια των εκατοντάδων σελίδων που “πήγαιναν αδιάβαστα” προς κοινοβουλευτική διεκπεραίωση…». Τίθεται το ερώτημα, μήπως και ο Χρόνος έχει αποκτήσει διαφορετικές ιδιότητες στις συγκυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απ’ ό,τι σ’ εκείνες Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και μόνον παλιότερα, όπως είχε σημειώσει η Κική Δημουλά: Μετά το μεσονύκτιο [είχε πέσει] διπλή ταρίφα ο χρόνος στο ρολόγι;
Οι προηγούμενες μνημονιακές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες είχαν μεθοδεύσει τη συμπύκνωση του Χρόνου μέσω αμέτρητων ΠΝΠ, νομοθετημάτων σ’ένα άρθρο και την επίκληση του κατεπείγοντος με αποκορύφωμα την ιστορική ανεκδιήγητη ομολογία υπουργού «Δεν διάβασα το Μνημόνιο, γιατί είχα άλλες υποχρεώσεις, είχα άλλα καθήκοντα…». Η τότε αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν θυελλώδης. Ενδεικτικά: «Αντιδημοκρατική πρακτική η ΠΝΠ για την παράταση του Mνημονίου» (Τσακαλώτος), «Δεν υπάρχει σε άλλη χώρα η “ξεφτίλα” των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου» (Παπαδημούλης), «Χουντικής έμπνευσης οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου» (Βούτσης), «Έχουμε μια κυβέρνηση που χέρι-χέρι με την τρόικα έχει μετατρέψει τη Βουλή σε πρωτοκολλητή αποφάσεων» (Παπαδημούλης). Ως και πιο πρόσφατα (9/6/15): «Εμείς αμάσητα μνημόνια στην αγγλική, που βγαίνει ο άλλος και λέει ούτε το διάβασα ούτε πρόλαβα να το διαβάσω, δεν θα τα ψηφίσουμε» (Νικολόπουλος – ΑΝΕΛ).
Όμως πλέον η «κυβερνώσα (δεύτερη φορά) Αριστερά» δεν πτοείται από τέτοιες μεθοδολογικές και διαδικαστικές ευαισθησίες. Εδώ δεν πτοείται από το περιεχόμενο και την ουσία των μνημονιακών ταξικών επιταγών των οποίων απαιτείται η άμεση εφαρμογή. Τι κρίμα που ελάχιστα κόμματα και λίγοι πολιτικοί αφήνουν τα ίχνη τους στην άμμο του Χρόνου. Συνήθως, ασχολούνται μόνο με το πώς να τα σκεπάσουν, επισπεύδοντας αυτό που είχε σκεφτεί ο Κώστας Καρυωτάκης στη Φθορά: Στην άμμο τα έργα στήνονται/ μεγάλα των ανθρώπων/ και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο χρόνος με το πόδι.
