Ο βρυκόλακας του φασισμού μεταμφιέζεται σε παρθένα!

Όταν ο Ζαν-Μαρί Λε Πεν ήταν ακόμα ο ηγέτης του γαλλικού Εθνικού Μετώπου, μιλούσαμε συχνά, είτε στη βίλα του στο Παρίσι είτε στη ντάτσα μου στη Μόσχα. Προς το τέλος της μακριάς του σταδιοδρομίας, μου έλεγε ότι οι Γάλλοι εθνικιστές ίσως το είχαν τραβήξει πολύ, ειδικά με τις θέσεις τους εναντίον των ομοφυλοφίλων, εναντίον των αμβλώσεων, εναντίον των μεταναστών και μερικές φορές εναντίον των Εβραίων. Αυτό κατέστρεφε τις σχέσεις τους με τα ΜΜΕ και αποξένωνε ένα μεγάλο τμήμα της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Ο Λε Πεν συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να κινηθεί σε κάτι πιο ήπιο, και αυτός είναι ο ρόλος της κόρης του.

Στα 42 της, η Μαρίνα Λε Πεν, η οποία τώρα ηγείται του Εθνικού Μετώπου, βρίσκεται στην πλήρη πολιτική της άνθιση, και όλα στοιχίζονται μαζί της. Έχει αγκαλιάσει όλες τις δημοκρατικές αξίες και δεν φοβάται να προσγειώσει μερικές από τις παλιές εθνικιστικές αρχές. Αντί να λέει ότι το Ισλάμ είναι τρομοκρατικό, αυτή απλά επιμένει ότι η Γαλλία είναι κοσμικό κράτος και δεν σηκώνει εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους που εφαρμόζουν τις θρησκευτικές τους παραδόσεις. Με αυτό το επιχείρημα, η Μαρίνα έξυπνα υπερασπίζεται το δικαίωμα του γαλλικού λαού να έχει ένα κοσμικό κράτος.
Ταυτόχρονα, οι κεντρώες και φιλελεύθερες δυνάμεις στην Ευρώπη είναι υποχρεωμένες να γίνουν πιο αυστηρές στο θέμα της μετανάστευσης, γιατί αυτό ζητούν οι λαοί. Αυτό έχει φέρει περισσότερο την Μαρίνα σε αντιστοιχία με τα καθημερινά ζητήματα, επειδή οι άνθρωποι θυμούνται τη σκληρότητα του πατέρα της. Έτσι, τώρα, στοχεύει στην προεδρία και έχει μία πολύ καλή ευκαιρία να επεκτείνει το ρόλο του κόμματός της στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Το όνομα Λε Πεν έχει τώρα μια ευκαιρία να εκπροσωπήσει την πλειοψηφία των Γάλλων, κι αυτό θα κάνει τον πατέρα της πολύ υπερήφανο.

Αυτό το κείμενο του Ζιρινόφσκι είναι όλα τα λεφτά! Αν η Αριστερά, αν ο δημοκρατικός κόσμος μπορούσε να αντιληφθεί τη σημασία και την αξία του. Αν οι οργανωμένοι φορείς της προόδου, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, μπορούσαν να καταλάβουν ότι αυτά που συμβαίνουν τριγύρω έχουν ξεφύγει από το οπτικό τους πεδίο. Και ότι έπρεπε ήδη να έχουν καθορίσει τις πολιτικές τους με σαφείς προτεραιότητες, και να τις εφαρμόζουν, με συμμαχίες που υπερβαίνουν και ανατρέπουν τα ξεπερασμένα -για τη φάση που ζούμε- σχήματα και μορφώματα.
Οι πραγματικοί εχθροί του λαού, όπως φαίνεται από το κείμενο του Ζιρινόφσκι, έχουν πιάσει το σφιγμό μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου και την εκφράζουν. Ενώ, εμείς, το σφιγμό της άλλης μεγάλης, της μεγαλύτερης μερίδας του κόσμου που δεν έχει (ακόμα) ηθικά και κοινωνικά εξαθλιωθεί, δεν μπορούμε ούτε να τον πιάσουμε ούτε να τον εκφράσουμε. Εμείς, ακούμε με παραμόρφωση τους πολίτες που μας φωνάζουν! Ακόμα κι αυτούς που ψηφίζουν Αριστερά. Ακούμε ευκολότερα τους εαυτούς μας και τους ομοίους μας. Και μας καθησυχάζει ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ψηφίζουν Αριστερά. Αλλά αυτοί ψηφίζουν Αριστερά όχι γιατί τους εκφράζουν τα αριστερά κόμματα και οι οργανώσεις, αλλά γιατί δηλώνουν με την ψήφο τους την παρουσία τους στον πολιτικό στίβο, επιδεικνύουν την πολιτική τους ταυτότητα και αποδοκιμάζουν τις πολιτικές της εξουσίας. Μέχρις εκεί. Παραπέρα, οι δημοκρατικοί πολίτες δεν ανταποκρίνονται στα καλέσματα των φορέων ούτε συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις. Φταίνε κι αυτοί, γιατί δεν έχουν μείνει ανεπηρέαστοι από μικροβολέματα, ενσωματώσεις, ηττοπάθειες, κούραση και απογοήτευση. Αλλά, αυτό δεν μπορεί να απαλλάξει από το βάρος της ευθύνης τους οργανωμένους φορείς που οικοθελώς έχουν αναλάβει ρόλους οργάνωσης και συντονισμού της μαζικής πολιτικής δράσης.
Οι αντιδραστικοί πάσης φύσεως έχουν οργανωθεί καλύτερα. Εκσυγχρονίζουν συνεχώς τη σκέψη τους, βελτιώνουν τις μεθόδους επικοινωνίας τους και, το σπουδαιότερο, μαθαίνουν από τα λάθη τους. Τίποτα απ’ αυτά δεν συμβαίνει στην Αριστερά, που σπαταλάει τόσες δυνάμεις παίζοντας συνεχώς σε λάθος γήπεδο με τον πιο ακατάλληλο εξοπλισμό.

Σχόλια