Ήδη, το μόνο όργανο που δεν έχει ακόμη… καταργήσει, είναι η γραμματεία του κόμματος που έφτιαξε εντάσσοντας μερικά από τα κορυφαία ονόματα του κόμματος (όπως η Άννα Διαμαντοπούλου και ο Ανδρέας Λοβέρδος, αλλά και άλλοι όπως ο Μίμης Ανδρουλάκης και ο Κώστας Σκανδαλίδης). Μετά τη σύγκρουση με μερικούς εξ αυτών που επέμεναν να στελεχώσουν την κυβέρνηση Σαμαρά, σκέφτεται να αναδιατάξει και την ίδια τη γραμματεία «προσλαμβάνοντας» καινούργια ονόματα και «απολύοντας» μερικά από τα ενοχλητικά. Όπως έχει γραφτεί, επίσης, από τη σκέψη του περνάει ακόμη και η διάλυση της ΠΑΣΚΕ και της ΠΑΣΠ.
Στο τέλος του δρόμου αυτού στοχεύει να έχει ανασυστήσει την παράταξη και να δημιουργήσει ένα αυθεντικό και σύγχρονο κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, μεταφράζοντας με αυτό τον τρόπο το μήνυμα καταδίκης που έστειλαν οι ψηφοφόροι στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. Σαν να μην κατάλαβε τίποτε…
Τρεις προϋποθέσεις και δύο εργαλεία
Μέχρι να φτάσει εκεί, θα πρέπει βέβαια να αντιμετωπίσει ένα κόμμα οργανωτικά διαλυμένο, όπου το μόνο που δουλεύει (και αυτό με ερωτηματικά) είναι ο επαγγελματικός μηχανισμός. Και βεβαίως, θα πρέπει η αναστήλωση να συμβαδίζει με την κατοχυρωμένη ιδεολογική ταυτότητα του σημερινού ΠΑΣΟΚ, που είναι ο νεοφιλελευθερισμός και με την κατοχυρωμένη πολιτική του ταυτότητα, που είναι το Μνημόνιο και οι δεσμεύσεις της χώρας έναντι των πιστωτών. Με αυτά, δηλαδή, που κατέστρεψαν κάθε κοινωνικό έρεισμα του κόμματος και διέρρηξαν όλες τις παραδοσιακές κοινωνικές συμμαχίες στις οποίες στήριξε την ύπαρξη και τη μακροημέρευσή του. Στοιχεία όμως ασύμβατα με ένα λαό που βουλιάζει στην απόγνωση, τα οποία μάλιστα υπονομεύουν εξ αρχής το ίδιο το κάλεσμα που ο πρόεδρος έκανε κατά τη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας την Τετάρτη, λέγοντας ότι επιδίωξη είναι να έρθει το ΠΑΣΟΚ «ξανά σε επαφή με κοινωνικές δυνάμεις που απομακρύνθηκαν από εμάς»…
Απαραίτητοι, επίσης, όροι είναι δύο εργαλεία: Πρώτο, να τα έχει καλά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τα διεθνή κέντρα αποφάσεων, γι’ αυτό και έκανε το καθήκον του να ικανοποιήσει τους δανειστές που ήθελαν οπωσδήποτε κυβέρνηση στη χώρα. Δεύτερο, να απομειώσει το πολιτικό κόστος από τη συμμετοχή στην τρικομματική κυβέρνηση, επιλέγοντας μια κατά το δυνατόν ανώδυνη συμμετοχή στο νέο κυβερνητικό σχήμα. Γνωρίζοντας ότι η κυβέρνηση Σαμαρά θα συνεχίσει την καταστροφική πολιτική της τρόικας και του μνημονίου, ο κ. Βενιζέλος έβαλε στην κυβέρνηση λίγα ονόματα και μάλιστα όχι προβεβλημένα κομματικά στελέχη. Ποιος θυμάται τώρα τη χολή που έχυνε ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εναντίον του Αντ. Σαμαρά όταν ο δεύτερος στήριζε Παπαδήμο αλλά δεν ήθελε να παίρνει και το πολιτικό κόστος; Ήρθε η ώρα αυτός, η δύναμη «συνευθύνης», που εγκαλεί τους πάντες ότι «βγάζουν την ουρά τους απ’ έξω», να κάνει περίπου το ίδιο. Και να κρατήσει μια θέση στην ομάδα διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές, υπό την μπαγκέτα του κ. Σαμαρά.
Προς το παρόν και για να προχωρήσει το σχέδιό του, ο Ευ. Βενιζέλος εκμεταλλεύεται τη διάλυση, καλεί σε αυτο-οργάνωση και ελπίζει ότι οι εναπομείνασες δυνάμεις του κόμματος θα στρατευθούν στην ιδέα της ανασύστασης της παράταξης, η οποία θα ξεκινήσει από τη συνδιάσκεψη του επόμενου Σαββατοκύριακου και θα ολοκληρωθεί το Νοέμβριο με συντακτικό συνέδριο.
