Πολύ μελάνι σπαταλιέται και πολλά δάκρυα μουσκεύουν τα μαντήλια σε όλες τις δυτικές χώρες για τον φόνο του αδικοχαμένου Τζ. Φλόιντ. Τα δάκρυα είναι κροκοδείλια και το μελάνι, όπως και οι τηλεοπτικοί προβολείς, υπαγορεύονται από διάφανα πολιτικά/οικονομικά συμφέροντα, ενόψει αμερικανικών εκλογών.
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΕΙΝΑΙ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ γιατί δεν μπορεί όλοι αυτοί στη Δύση που μιλάνε τόσο απαξιωτικά για τους Αφρικανούς και άλλους μετανάστες, (λίγο τους ξεχωρίζουν από τους σκλάβους του παλιού καλού καιρού) να τους έπιασε πόνος ξαφνικά για έναν μαύρο στις ΗΠΑ. Αν κριτήριο ήταν η χριστιανική συμπόνια θα διαμαρτύρονταν και για την καταδίκη σε πείνα του κόσμου στη Βενεζουέλα που λόγω κυρώσεων ζητάει πετρέλαιο από άλλους ενώ έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα. Λόγοι πολιτικοί επιβάλλουν το εμπάργκο, λόγοι πολιτικοί επιβάλλουν και τη σιωπή ακόμα και σε όσους διαφωνούν. Ποιος είναι «καλός/κακός» είναι άλλο ζήτημα. Υποκρισία και πολιτικό συμφέρον για τη Βενεζουέλα, τα ίδια για τον Φλόιντ. Ποιος ποτέ διαμαρτυρήθηκε για τις ταπεινώσεις της Ελλάδας; Η επίδειξη συμπόνιας είναι ένα ακόμα κεφάλαιο στο παχύ βιβλίο της πολιτικής προπαγάνδας. Στις ΗΠΑ έχουν εκλογές. Στη Δύση παίζεται η τύχη των ελίτ της Παγκοσμιοποίησης. Ο Φλόιντ, θύμα του ρατσισμού, έγινε σημαία των εκτελεστών του παραπλανώντας τα πλήθη.
Η υποβάθμιση των μαύρων στις ΗΠΑ είναι πολύ παλιά υπόθεση. Στην ίδια κατηγορία, του «κατώτερου ανθρώπου» ήταν και οι «κίτρινοι», οι Κινέζοι εργάτες που έφτιαξαν το σιδηροδρομικό δίκτυο των ΗΠΑ. Οι μαύροι ήταν ανέκαθεν επίζηλο τμήμα του εκλογικού σώματος, περίπου το 12%. Οι «μαύροι πάνθηρες», η ηγεσία τους με αρχηγό τον Μάλκομ Χ και ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, ο δυναμικός και ο ειρηνικός δρόμος για τη χειραφέτηση των μαύρων, δολοφονήθηκαν. Το κράτος προτίμησε την αιματηρή οδό παρά τη συνδιαλλαγή. Ωστόσο λίγο πριν από την εκλογή Ομπάμα άρχισε μια προσπάθεια ηπιότερης αντιμετώπισης των Αφροαμερικανών. Ήταν η αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου να εκλεγεί ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος, όπως ήθελε το βαθύ κράτος. Η προοπτική Ομπάμα μετέστρεψε πράγματι ένα κρίσιμο ποσοστό μαύρων να τον ψηφίσει ενώ ψήφιζαν συνήθως Δημοκρατικούς.
Το ερώτημα «ναι ή όχι στον Τραμπ» δεν είναι εσωτερική υπόθεση των ΗΠΑ. Είναι ζωτικό θέμα για όλη τη Δύση
ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ –προεκλογικό– χρόνο αυξήθηκαν οι βαναυσότητες και οι δολοφονίες των μαύρων. Σε μια αντίστροφη πορεία από εκείνη που προετοίμασε την εκλογή Ομπάμα. Το ερώτημα «ναι ή όχι στον Τραμπ» δεν είναι εσωτερική υπόθεση των ΗΠΑ. Είναι ζωτικό θέμα για όλη τη Δύση. Θα απαντηθεί το ερώτημα αν οι ΗΠΑ θα επιβληθούν στην Ε.Ε. και ειδικά στη Γερμανία. Αν οι ΗΠΑ θα (προσπαθήσουν να) συμβαδίσουν με τη Ρωσία. Αν οι δυτικές ελίτ που κυριαρχούν επί δεκαετίες θα συνεχίσουν να απομυζούν τον πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο, διαβάζουμε στο διαδίκτυο, ότι οι κορυφαίοι στη λίστα των πλουσίων αύξησαν κατά πολλά δισεκατομμύρια την περιουσία τους τις μέρες της πανδημίας. Είμαστε σε μια επιχείρηση εν εξελίξει για τη μεγάλη επιστροφή στο μαντρί των μαύρων εκλογέων.
Δεν μπορεί να διαφύγει από κανέναν ότι όλο το συγκρότημα υπέρ της Παγκοσμιοποίησης, με επικεφαλής τη Γερμανία της Μέρκελ, βγάζει φωτιές κατά του Τραμπ. Και, επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά, ο Ομπάμα έχρισε την Μέρκελ ηγέτη της Δύσης, αφού ο Τραμπ είχε αλώσει την Ουάσιγκτον.
Το αν είναι «καλός» ή «κακός» ο Τραμπ δεν θα με απασχολήσει εδώ. Ο καθένας διαλέγει σύμφωνα με τις απόψεις του και τα συμφέροντά του. Αλλά μόνο για εκδηλώσεις ανθρωπισμού δεν πρόκειται, με δεδομένο μάλιστα ότι οι σημερινοί «ανθρωπιστές» έχουν στην κορυφή τους τύπους όπως ο Σόρος ή ο Μπιλ Γκέιτς, πολυσυζητημένο εσχάτως για τις απόψεις του περί μείωσης του παγκόσμιου πληθυσμού, την αναζήτηση εμβολίου για τον κορωνοϊό και την αναγκαιότητα να γίνει υποχρεωτικός ο εμβολιασμός.
