Το τραγικό συμβάν στα Τέμπη ξεπερνά κάθε όριο ανοχής και αποκαλύπτει την αδίστακτη πορεία της κυβέρνησης προς το κέρδος, θυσιάζοντας με άνεση τη ζωή των πολιτών. Οι νέες αποκαλύψεις που φέρνουν στο φως τις τελευταίες στιγμές των θυμάτων, με τις φωνές τους να ακούγονται από τα κινητά στιγμή που έβρισκαν φρικτό θάνατο, σοκάρουν και προκαλούν οργή.
Οι μαρτυρίες αυτές αναδεικνύουν όχι μόνο τη φρίκη που βίωσαν οι επιβάτες, αλλά και την αλήθεια ότι το έγκλημα θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Η έγκριση της μεταφοράς των παράνομων χημικών, που τελικά προκάλεσαν την πυρκαγιά, παραμένει αναπάντητο ερώτημα. Κανείς δεν έχει αναλάβει την ευθύνη για την αδειοδότηση αυτής της επικίνδυνης μεταφοράς και κανείς δεν παρέχει εγγυήσεις για την ασφάλεια των τρένων που κυκλοφορούν στη χώρα.
Η Ν.Δ. επιλέγει τη σιωπή και τη συγκάλυψη. Οι υπεύθυνοι παραμένουν ατιμώρητοι, ενώ οι δικογραφίες που αφορούν το έγκλημα καταχωνιάζονται στα συρτάρια της Βουλής και οι συνένοχοι απολαμβάνουν ανώτατα πολιτειακά προνόμια που τους επιτρέπουν να επιβιώνουν αλώβητοι και τροπαιούχοι.
Η κοινωνία δεν θα παραμείνει αμέτοχη. Η φωνή των θυμάτων και των οικογενειών τους θα ακουστεί και η οργή που έχει ξεσπάσει είναι αμετάκλητη, έτοιμη να εκφραστεί στους δρόμους και στις πλατείες. Οι πολίτες, με τη δύναμη της συλλογικής τους αντίδρασης, απαιτούν να μάθουν την αλήθεια και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Πρόκειται για ένα αίτημα που ξεπερνά το πολιτικό πλαίσιο και εστιάζει στην ανάγκη για πλήρη διαλεύκανση και απολογισμό των γεγονότων.
Η έλλειψη ισχυρής αντιπολίτευσης και ειδικότερα του αδύναμου ρόλου της Αριστεράς, επιτρέπει στην κυβέρνηση να προχωρά ανενόχλητη, ενισχύοντας την προσπάθεια αποσιώπησης του εγκλήματος και διαιωνίζοντας τις συνθήκες που το δημιούργησαν. Η πολιτική αυτή αναδεικνύει την αδυναμία της δημοκρατίας να αποδώσει δικαιοσύνη όταν οι θεσμοί ευτελίζονται κάτω από την πίεση των συμφερόντων.
