Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει εκλογών, παραμένει ανήμπορος αντίπαλος, χωλός. Με συνέπεια να κουτσαίνει όλο το σύστημα στη χώρα. Αυτή την αδυναμία ισοφαρίζει η σταθερότητα της κυβέρνησης. Σταθερότητα που δεν οφείλεται στην πεποίθηση του συνόλου των ψηφοφόρων της ότι έχουμε αποκτήσει ικανή και αποδοτική κυβέρνηση. Αλλά το εκλογικό σώμα βλέποντας την ερημία του πολιτικού τοπίου επιλέγει να μην μετακινηθεί από αυτόν που κουτσά-στραβά περπατάει όταν οι άλλοι παραπατάνε, σκουντουφλάνε, πέφτουν. Και όταν διαφαίνονται απειλές να γυρίσουμε πίσω, στην εποχή του «λεφτά υπάρχουν».
Φίλος, διευθυντής παλαιότερα σε επιστημονικό νστιτούτο, με αριστερές, οικογενειακά, καταβολές, δίνει εύλογη ερμηνεία στην παραπάνω εικόνα λέγοντας: «Δεν υποφέρω τον Τσίπρα γιατί με υποχρεώνει να ψηφίσω Μητσοτάκη». Χάρη σ’ αυτή την ευρεία συσπείρωση οι δημοσκοπήσεις βγάζουν σταθερά διψήφια υπεροχή της Ν.Δ. από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στον συγκεκριμένο δικομματισμό α λα ελληνικά ένας βγάζει τη δουλειά κουτσά-στραβά, οι πολλοί είναι θεατές και ο αντίπαλος που ξεχωρίζει είναι εντελώς αναξιόπιστος.
Αντίπαλος του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ
Πείσθηκαν και οι πιο δύσπιστοι, από τους εντός και εκτός της χώρας ιθύνοντες, ότι προκοπή με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει και σχεδιάζουν την επαναφορά, από τα αποκαΐδια, των πρωταγωνιστών του «λεφτά υπάρχουν», δήθεν για να αναστηθεί η «προοδευτική»(;) παράταξη. Πρώτος και κύριος στόχος της επιδιωκόμενης νεκρανάστασης του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ (μετά τον Ανδρέα τέτοια πολιτικά «πακέτα» φυτοζωούν) δεν είναι η συντηρητική παράταξη, η Ν.Δ. με αρχηγό τον Μητσοτάκη. Πρώτος στόχος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, μια ασθμαίνουσα δήθεν «Αριστερά», ανάξια του ιστορικού της παρελθόντος, σπαρασσόμενη εσωτερικά, αποπροσανατολισμένη. Η «προοδευτική» διακυβέρνηση θα χτιστεί (αν…) στα ερείπια του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα λεηλάτησε την τότε Αριστερά. Ο κ. Τσίπρας δεν κατάφερε να ηγηθεί της (πάλαι ποτέ) «Δημοκρατικής Παράταξης», δεν είναι καν ομόθυμα αποδεκτός στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπό αμφισβήτηση στο εσωτερικό, στιγματίζεται όχι μόνο για τις Πρέσπες αλλά και για την εναντίωση στη συμφωνία με τη Γαλλία, καθ’ υπαγόρευση Βερολίνου. Λογικά, στον ΣΥΡΙΖΑ θα αναρωτιούνται πόσο απέχουν από το 3%.
Ένα απροστάτευτο ορφανό
Η Αριστερά έχει, διαχρονικά, μια έκδηλη αδυναμία να ασκήσει ρεαλιστική πολιτική και αντίστοιχα είχε εμμονή στην άκριτη προσήλωση σε ιδεολογικές αρχές. Αντίθετα από τον πολιτικό ρεαλισμό του Λένιν και τον αμείλικτο πραγματισμό του Στάλιν που την οδήγησε στη συντριβή με τη συμφωνία της Γιάλτας. Η ιδεολογία για τον Τσίπρα είναι άγνωστο εξωτικό φρούτο, δεν υπάρχει στο τραπέζι του. Το «έγκλημα» είναι ότι έχει κάνει λάθος και στις πολιτικές επιλογές συνδέοντας την τύχη του με τη Μέρκελ. Η Γερμανία είναι σταθερός σύμμαχος της Τουρκίας και αντίπαλός μας και το Βερολίνο είναι «ύποπτο» στα μάτια των ΗΠΑ για φιλορωσισμό. Η Μέρκελ φεύγει και αφήνει πίσω της στην Ελλάδα ένα απροστάτευτο ορφανό.
Πρώτος και κύριος στόχος της επιδιωκόμενης νεκρανάστασης του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ δεν είναι η συντηρητική παράταξη, η Ν.Δ. με αρχηγό τον Μητσοτάκη. Πρώτος στόχος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ
Ο Μητσοτάκης σεμνά και ταπεινά
Η συγκυρία φυσάει τώρα ούριο άνεμο στα πανιά του πρωθυπουργού. Έτσι ώστε να πάρει το «πάσο» για το ταξίδι στη Μόσχα, τον απαγορευμένο τόπο. Και να εμφανιστεί, «σεμνά και ταπεινά», ως ο άγγελος της πτώσης του Σουλτάνου. Είναι καταγεγραμμένη παλαιά άποψη, δική μου και άλλων, ότι αν Ρώσοι και Αμερικάνοι δουν με το ίδιο μάτι τον Ερντογάν, αν συμφωνήσουν, αυτό θα είναι το τέλος του. Ο Μητσοτάκης μόνο ως εφιάλτη θα μπορούσε να ονειρευτεί μια επίσκεψη στη Μόσχα, χωρίς άδεια.
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και όπως οι ΗΠΑ έσπρωξαν στην ελληνογαλλική συμφωνία, έτσι ευνοούν την επίσκεψη Μητσοτάκη στο Κρεμλίνο για να πει στον Πούτιν όσα ίσως δεν θα ήθελαν να ακούσει από τους ίδιους αλλά ένας «εγγυημένος» τρίτος θα μπορούσε να μεταφέρει στον άρχοντα του Κρεμλίνου. Κάποιους από τους όρους, δηλαδή, για την «μετά τον Ερντογάν» εποχή. Μια «μίνι» Γιάλτα, ας πούμε. Η Τουρκία έχει αποκτήσει εκτεταμένη επιρροή στην περιοχή και η πτώση του Ερντογάν σημαίνει ότι ΗΠΑ και Ρωσία θα πρέπει να έχουν προ-συμφωνήσει για την επόμενη μέρα. Αν θα κάνουν ένα ουσιαστικό βήμα για να επιλύσουν ό,τι απομένει από το Ανατολικό Ζήτημα (η τύχη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας-Τουρκίας) ή αν θα περιοριστούν σε πρόχειρα μπαλώματα. Το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016 στόχευε σε αντικατάσταση της σημερινής Τουρκίας με κάτι άλλο. Θα αρχίσει τώρα; Πώς θα αγγίξει –αναπόφευκτα– την Ελλάδα; Ο Λαβρώφ τι εννοεί ότι αποδέχεται τα 12 μίλια; Τι θα πληρώσουμε; Και η κατοχή στην Κύπρο;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδεικνύεται παρασάγγας πιο ευφυής και πιο ρεαλιστής στην επιλογή προστάτη, όσο εξαρτάται από τον ίδιο, παραβιάζοντας τη φιλογερμανική οικογενειακή παράδοση. Χωρίς φυσικά αυτό να διασφαλίζει το μέλλον του…
Οι σεμνές παρθένες
Οδεύοντας προς τις εκλογές, λοιπόν, θα ήταν κορυφαία παράλειψη να μην αναφερθεί κανείς διεξοδικά στον ρόλο του «διεθνούς παράγοντα», δηλαδή των ΗΠΑ. Μπορεί να παριστάνουμε ότι δεν ξέρουμε τίποτα για τον φόνο, ότι δήθεν οι εκλογές είναι αυστηρά εσωτερική μας υπόθεση, αλλά καλό είναι να μην ξεχνιόμαστε γιατί τότε πέφτουμε από τα σύννεφα και σπάμε τα κόκκαλά μας. Άλλωστε όταν οι παντοκράτορες Αμερικάνοι διαλαλούν ότι οι Ρώσοι αλωνίζουν ανεξέλεγκτα στις εκλογές τους, μας περισσεύει να παριστάνουμε τις ανυποψίαστες, ανέγγιχτες παρθένες.
