Του Περικλή Κοροβέση [email protected]
Η Αυγή της περασμένης Κυριακής (3/10/10) δημοσίευσε ένα ψυχολογικό πορτρέτο του Αλέκου Αλαβάνου που έφερνε τα βαριά υπογραφή του φίλου και συντρόφου μου Αριστείδη Μπαλτά. Μπορούμε να υποθέσουμε πως αυτή η ανάλυση δεν εκφράζει μόνο τον Αριστείδη, αλλά απηχεί μια ατμόσφαιρα που υπάρχει στην ηγεσία του ΣΥΝ.
Ψυχαναλυτής δεν είμαι για να κρίνω αν αυτή η ανάλυση στηρίζεται σε επιστημονικά κριτήρια. Αυτό που ξέρω είναι πως ψυχανάλυση από μακριά δεν γίνεται. Άρα, η δικιά μου ανάγνωση θα είναι πολιτική και θα στηρίζεται στις εντελώς προσωπικές μου παρατηρήσεις για την «πολιτική Αλαβάνου», όλο αυτό το διάστημα της συνεργασίας μας, καταθέτοντας και την εμπειρία μου από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που με εντυπωσίασε στον Αλαβάνο ήταν ο καθαρός πολιτικός του λόγος, σταθερά αντικαπιταλιστικός, μακριά από τα κομματικά κλισέ, ευλυγισία στα επιχειρήματα και πάντα μέσα σε πλαίσιο αυστηρών αρχών. Και από την αρχή μου είχε μπει το ερώτημα: πώς μπορεί να χωράει αυτός ο άνθρωπος στον ΣΥΝ; Δυστυχώς, δικαιώθηκα. Δεν χωρούσε. Ήταν ξένο σώμα. Και αυτό ίσως να το είχε καταλάβει, ήδη, πριν από μένα ο ίδιος, άσχετα αν ο Αλαβάνος δεν έχει πει ποτέ κάτι τέτοιο. Και εκεί που πείσθηκα πως ο Αλέκος είναι persona non grata, ήταν με τη συνέντευξή μου στο Κανάλι 10 του Πειραιά. Εκεί είχα εκφράσει την άποψη για το πρόσωπό του, λέγοντας πως ο Αλαβάνος είναι «ένας ηγέτης που μας έρχεται από το μέλλον». Όλη αυτή η επίθεση στο πρόσωπό μου από την Κουμουνδούρου, στο βάθος είχε κήπο. Τον Αλαβάνο. Κάποιοι δημοσιογράφοι το εντόπισαν αυτό. Και έτσι εξηγείται η ένταση αυτής της επίθεσης. Με άλλα λόγια «Σε σένα τα λέω πεθερά, για να τα ακούει η νύφη».
Και από τότε μου μπήκε μια μαύρη σκέψη που δίσταζα να τη δημοσιεύσω. Ο ΣΥΝ αν δεν κηδεμονεύσει πλήρως τον ΣΥΡΙΖΑ, θα τον διασπάσει. Η υποψηφιότητα του Μητρόπουλου αυτό δείχνει. Και το κείμενο του Μπαλτά είναι η ανεπίσημη διαγραφή του Αλαβάνου που δεν τολμάει να πει το όνομά της. Πράγμα που σημαίνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ντε φάκτο διασπασμένος με ευθύνη του ΣΥΝ. Αυτή την πικρή αλήθεια πρέπει να καταπιούμε, αν θέλουμε να συνεχίσουμε αυτό το ενωτικό εγχείρημα που τόσο μεγάλη απήχηση είχε στο ξεκίνημά του, με μεγάφωνο τον Αλαβάνο. Η φωνή μας είχε φτάσει σε όλη την Ελλάδα. Τώρα φτάνουν μόνο οι έριδές μας και είναι η μόνη γραμμή που μπορούμε να δώσουμε. Θλίβομαι που το λέω. Αλλά είναι η δικιά μου προσωπική αλήθεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον ξέραμε, είναι κλινικά νεκρός. Και μπροστά μας έχουμε δύο λύσεις: Ή μεταμόσχευση οργάνων ή μετεμψύχωση. Ακόμα και στην περίπτωση που θα περνούσε η πρόταση των «εννέα» στο πλαίσιο μια πολιτικής της «κοπτοραπτικής», θα βαλσάμωνε το πτώμα. Γιατί τα προβλήματα θα παρέμεναν τα ίδια που είναι και τώρα.
Οι δύο τάσεις του ΣΥΝ που διασπάσθηκαν ήταν, τελικά, για το ερώτημα για το «πού θα γίνουμε ουραγοί. Στο καλό ΠΑΣΟΚ ή στο κακό;». Και αυτό είναι μια ύβρις για όλους εμάς που ενταχθήκαμε στην Αριστερά με την προοπτική, σε βάθος χρόνου, την ανατροπή του καπιταλισμού και όταν αυτό γίνει αίτημα και επιδίωξη της συντριπτικής πλειοψηφίας αυτού του λαού. Και απάνω σε αυτό χτίζουμε τις συμμαχίες μας, χωρίς να αναιρούμε τον εαυτό μας. Και ο ΣΥΝ έκανε μια δήλωση μετανοίας, προσφέροντας τον κόσμο του σε μια ιδιότυπη αιχμαλωσία στο «καλό» ΠΑΣΟΚ. Και εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως ο κίνδυνος μιας νέας διάσπασης του ΣΥΝ δεν είναι απίθανος. Υπάρχει ένα ισχυρότατο ρεύμα εντός του ΣΥΝ, να μη μιλήσω για τη βάση του –που αδρανεί προς το παρόν– που έχει αντίστοιχες ή παραπλήσιες απόψεις.
Για όλα αυτά φταίει ο Αλαβάνος; Ή ο Αλαβάνος δεν θέλησε να αποδεχτεί αυτή την ταπείνωση της Αριστεράς; Πολιτικός είναι και πολιτικός της Αριστεράς χωρίς δράση δεν υπάρχει. Ο φίλος μου ο Αριστείδης μοιάζει να τον μαλώνει για αυτό και διαπιστώνει τη δύση του «φαινομένου Αλαβάνου». Δεν ξέρω αν αυτό είναι διαπίστωση ή ευχή. Ο χρόνος θα μας απαντήσει. Ο Αριστείδης μιλάει για το μόχθο της συλλογικότητας του ΣΥΝ. Αλλά από το ίδιο του το κείμενο καταλαβαίνουμε άλλα. Όταν γράφει πως ο Αλαβάνος επέβαλε τον Τσίπρα, για ποια συλλογικότητα μιλάμε; Μόνο η ανάγνωση των σχετικών δημοσιευμάτων για τον ΣΥΝ, περισσότερο σου δίνουν εντύπωση ενός αρχηγοκεντρικού κόμματος με τους αυλικούς του και με αντιμαχόμενες φράξιες και καθόλου συλλογικότητας.
Και κάτι τελευταίο από την εμπειρία μου ως μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ που ήμουν υπεύθυνος σε δύο ευαίσθητους τομείς. Αυτούς της Παιδείας, του Πολιτισμού και είχα επιπλέον μπόνους τα Εφτάνησα. Ποτέ δεν πήραμε καμιά βοήθεια ούτε από τον ΣΥΝ ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλα ήταν επεξεργασία του γραφείου μας, που με συζητήσεις με τους αρμόδιους φορείς, συμβουλευόμαστε ειδικούς. Επιτόπιες επισκέψεις και ώρες ατελείωτες στα τηλέφωνα προς πάσα κατεύθυνση και καταλήγαμε σε μια άποψη με το ρίσκο του λάθους.
Τότε ήταν η χρυσή εποχή του ΣΥΡΙΖΑ και υπήρχε ένα σχετικό πλαίσιο με τα «13 Σημεία». Αλλά δεν επαρκούσε για εξειδικευμένη πολιτική. Αυτή έπρεπε να την επεξεργαστούμε. Και φυσικά, τότε, δεν μας σαμπόταρε κανένας. Απλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε λεπτομερείς επεξεργασμένες θέσεις. Το γιατί δεν είχε και γιατί δεν συγκροτήθηκε ποτέ σε ενιαίο πολιτικό οργανισμό με μέλη, όργανα και συνιστώσες βέβαια, είναι άλλη ιστορία.
