Ο μαγικός καθρέφτης, οι λεονταρισμοί και η αναζήτηση διεξόδου που επιμένει. Του Δημήτρη Υφαντή
Φτάσαμε ακριβώς στο σημείο που το πρωθυπουργικό κέντρο είχε προσδιορίσει ως το κρίσιμο όριο για την κυβερνητική αντοχή. Στο ορόσημο των γερμανικών εκλογών είχαν εναποτεθεί σχεδόν τα πάντα: ελάφρυνση του χρέους, ελαχιστοποίηση των επιτοκίων και παράταση αποπληρωμής, επενδυτικά πακέτα και ευρωπαϊκή ΑΟΖ. Θα ακολουθούσε μια επικοινωνιακά αξιοποιήσιμη ελληνική προεδρία στην Ε.Ε. και έτσι ο σκόπελος των διπλών εκλογών της άνοιξης (Αυτοδιοίκηση και Ευρωκοινοβούλιο) θα μπορούσε να ξεπεραστεί. Οι φαντασιώσεις για άλλη μια φορά, καταλήγουν μόνο σε διαψεύσεις.
Βέβαια, αυτό από μόνο του δεν συνιστά επιτέλους «μια καλή είδηση». Η ουσία κάθε συγκυρίας αφορά τις μετατοπίσεις στον κρίσιμο συσχετισμό μεταξύ των εντολοδόχων της καταστροφής και των δυνάμεων της ανατροπής και της διεξόδου. Η εξίσωση αυτή δε λύνεται με προσθαφαίρεση, έχει πολλάκις αποδειχτεί πως στα μέτωπα αυτής της σύγκρουσης δεν ισχύει το ευθύγραμμο δόγμα «χάνω – κερδίζεις».
Blame game
Τα πράγματα για την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έχουν σκουρύνει τόσο που καμία επικοινωνιακή μεγαλοφυΐα δεν μπορεί να γκριζάρει ούτε κατ’ ελάχιστο το «κατάμαυρο» μαύρο. Απομένει ατόφιος σουρεαλισμός. Κι όποιος αντέξει… Ο πρωθυπουργός, πληροφορούμαστε, προβάρει μπροστά στον καθρέφτη του το μεγάλο «όχι». Οι ίδιες πηγές διοχετεύουν πως το Βερολίνο και το ΔΝΤ αξιολόγησαν τις αναφορές του Σαμαρά σε πρόσφατη συνέντευξή του περί «λάθους του πρώτου Μνημονίου», ως ανίχνευση του εδάφους για τη «σκληρή διαπραγμάτευση» του νέου πακέτου «δάνειο-μνημόνιο».
Ως πρώτος, μάλιστα, ανιχνευτικός γύρος προβάλλεται η κόντρα γύρω από την αμυντική βιομηχανία και τις επικείμενες επισκέψεις της τρόικας.
Όμως η τρόικα είναι πάντα εδώ! Το περίφημο mail το πιστοποίησε για πολλοστή φορά, για τη διαρροή του ενοχοποιήθηκαν μέχρι και κυβερνητικές πηγές (το γνωστό «κατά λάθος-εξεπίτηδες»), ενώ το πιθανότερο είναι πως έχει ήδη οριστικοποιηθεί το ακριβές μίγμα ξεπούλημα-κλείσιμο-απολύσεις στην αμυντική βιομηχανία. Η Κομισιόν διέψευσε πως απαίτησε απολύσεις χωρίς αποζημίωση, ενώ η κυβέρνηση βρήκε πολύτιμο έδαφος για υπολογισμένους λεονταρισμούς, μέχρι και ότι δεν θα αποδεχτεί εκβιασμό για την επόμενη δόση, απειλώντας τους δανειστές με χρεοκοπία! Δεν γίνεται να γκρεμιζόμαστε διαρκώς, κι άλλο, κι άλλο, σε αυτό το ανατροφοδοτούμενο σπιράλ της ισοπέδωσης και της διάλυσης, χωρίς να βουλιάζουμε όλο και βαθύτερα στα άδυτα του παραλόγου. Υπάρχει ένας καθώς πρέπει τίτλος, αγγλιστί. Blame game: το τυφλό παιχνίδι. Βάζεις κάποιον άλλο να διαμηνύει όσα εσύ προωθείς, μετά διαψεύδεις και καμώνεσαι, ώστε η κατάληξη στα προαποφασισμένα εν μέσω γενικής σύγχυσης, να ελαχιστοποιεί το πολιτικό κόστος. Δεν είναι η πρώτη φορά. Σε κάθε βήμα του προγράμματος, σε μεσοπρόθεσμα και μνημόνια, στήνεται το ίδιο παιχνίδι εκβιασμών και κόκκινων γραμμών.
Και οι τυφλοί βλέπουν, αλλά αρκεί;
Όταν η αξιολόγηση του «καλού μαθητή», που έχει εκπληρώσει κατά γράμμα όλες τις εντολές θανάτου, είναι σύμφωνα με τις επίσημες εξαγγελίες των δανειστών ένα νέο Μνημόνιο, τότε ακόμη κι οι τυφλοί βλέπουν. Το νέο δάνειο θα έχει τώρα στον πυρήνα του το δίπολο κατεδάφιση και λεηλασία σε τέτοιο βάθος και έκταση, που τα μέχρι σήμερα ξεπουλήματα από το ΤΑΙΠΕΔ, όπως και η διάλυση που τώρα προωθείται σε Δημόσιο τομέα, Παιδεία και Υγεία θα φαντάζουν σαν απλή προσομοίωση. Βάλτε μαζί και τη χαριστική βολή στα εργασιακά, το ασφαλιστικό και τους φόρους και βέβαια την αρπαγή της κατοικίας.
Ο Στουρνάρας μένει με το πρωτογενές πλεόνασμα (αυτό κι αν είναι ο ορισμός της εικονικότητας) στο… χέρι, ο Σαμαράς ψάχνει στον μαγικό του καθρέφτη τον παλιό αντιμνημονιακό του εαυτό, αλλά αυτό δεν αντέχεται κι ο καθρέφτης σπάει… Ακόμη κι η προβαλλόμενη γεωπολιτική σανίδα σωτηρίας μέσω του πλασαρίσματος των ενεργειακών δρόμων και των κοιτασμάτων στην ομπρέλα της ατλαντικής υπερδύναμης, κατέληξε δέσμευση άνευ όρων στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ για την πολεμική επέμβαση στη Συρία. Δεν απαιτείται ιδιαίτερη ανάλυση, ούτε επιχειρηματολογία για να γίνει αντιληπτό πλέον πως η εθνική διακινδύνευση για την Ελλάδα προβάλλει άμεσα.
Το να αναγνωρίζει την πραγματικότητα είναι το πρώτο βήμα και είναι θετικό. Ελάχιστοι μπορούν πια να ισχυριστούν πως δεν γνωρίζουν. Αλλά πόσοι μπορούν να πείσουν πως θέλουν και πασχίζουν να αλλάξουν τα πράγματα ως οργανικό κομμάτι μιας κοινωνίας που δίνει οριακή μάχη επιβίωσης για την υπόστασή της την ίδια; Να απεγκλωβιστεί από την προεκλογική αναμονή και την παραπομπή σε μετεκλογικές επαγγελίες, αυτή είναι τώρα η πρόκληση για την Αριστερά. Αυτό το «τώρα» αποκτά εκτός της επείγουσας χρονικής διάστασης, όλο και πιο κρίσιμο ποιοτικό ειδικό βάρος.
