Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν τελειώνει, και οι εμπλεκόμενοι σε αυτόν μάλλον δεν επιθυμούν τον τερματισμό του. Αντίθετα, πασχίζουν να τον παρατείνουν. H παράταση αυτή, όμως, οδηγεί στην εξάπλωση του πολέμου και τη συγκρότηση δύο ισχυρών στρατοπέδων: από τη μια το ευρωατλαντικό μπλοκ, από την άλλη το ευρασιατικό.
Όλα όσα συμβαίνουν δηλώνουν ότι οι γεωπολιτικές ισορροπίες που υπήρχαν έως πρόσφατα έχουν τεθεί σε αμφισβήτηση, ότι ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε αυτά τα δύο μπλοκ θα πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις, και βεβαίως θα εμπλέξει πολλές χώρες και περιοχές του πλανήτη.
Επομένως, η παράταση του πολέμου στην Ουκρανία, η κλιμάκωση του πολέμου σε άλλα πεδία, και οι σκληρές στρατοπεδεύσεις γύρω από το ένα ή το άλλο μπλοκ, δημιουργούν ένα εντελώς νέο σκηνικό, μια καινούρια πραγματικότητα στις διεθνείς σχέσεις αλλά και στο εσωτερικό όλων των χωρών.
Η σύγκρουση που είναι σε εξέλιξη –και δεν εντοπίζεται μόνο στο ουκρανικό έδαφος– επηρεάζει όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής: την οικονομία, την κοινωνική οργάνωση, τις ελευθερίες και τα δικαιώματα, το επίπεδο διαβίωσης. Διαιωνίζει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, θα επιφέρει και καταστάσεις άμεσου στρατιωτικού νόμου και απαγορεύσεων στα ΜΜΕ, θα δημιουργήσει ασφυκτικά πλαίσια για μικρές, μεσαίες και ανίσχυρες χώρες.
Υπήρξαν πολλά πρόδρομα σημάδια που δεν εκτιμήθηκαν σωστά μέχρις ότου φθάσουμε στο σημείο της σύγκρουσης και του πολέμου. Ξαναβλέποντας, ακόμα και σαν άσκηση, τα γεγονότα που σημάδεψαν τη διεθνή ζωή από το 2008-10 μέχρι σήμερα, θα διαπιστώσουμε ότι ο πόλεμος και η σύγκρουση των δύο μπλοκ είναι μια τραγική αλλά «φυσιολογική» κατάληξη.
Η βαθύτατη και πολυοργανική κρίση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού (μην ξεχνά κανείς ότι και τα δύο υπό διαμόρφωση μπλοκ σε αυτό το έδαφος κινούνται) φαίνεται να έχει ανάγκη από την «ευεργετική» (για όποιον κυριαρχήσει και όσους επιζήσουν…) επίδραση του πολέμου στην επικράτηση και τη μέγιστη κερδοφορία. Ιστορικά, ο πόλεμος ήταν πάντα «μια κάποια λύση», μια διέξοδος. Όχι όμως για τον πλανήτη (φύση+κοινωνίες), τον παγκόσμιο πληθυσμό και τις μικρές, ενδιάμεσες ή ανίσχυρες χώρες.
Ο πλανήτης ολόκληρος, οι λαοί, η πλειονότητα των χωρών, δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τον πόλεμο που έχει ξεκινήσει, ούτε από τη στρατοπέδευση σε ένα από τα δύο μπλοκ. Έχουν κάθε λόγο να σταματήσουν τη μηχανή του πολέμου που έχει μπει σε κίνηση, απειλώντας τη ζωή και τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Η ισχύς δύο, τριών κέντρων με κοσμοκρατορικές βλέψεις δεν μπορεί να είναι το ιδανικό των λαών και των εργαζομένων, ούτε η σημαία εθνών και χωρών. Το αίτημα να σταματήσει ο πόλεμος οφείλει να προβληθεί με το παράλληλο αίτημα μιας νέας παγκόσμιας αρχιτεκτονικής, στην οποία θα προβάλλει και θα ξεχωρίζει ένας ιδιαίτερος πόλος: ο πόλος των λαών, των αδέσμευτων και ακηδεμόνευτων χωρών, ο πόλος δυνάμεων που δεν ευθυγραμμίζονται με τις Κοσμοκρατορικές Δυνάμεις, τις Μεγάλες Δυνάμεις ή τους περιφερειακούς χωροφύλακες.
Εκτός κι αν δεχτούμε μοιρολατρικά πως οι λαοί δεν έχουν κανένα λόγο, έργο ή μέλλον… Αυτό όμως ισοδυναμεί με «κατάργηση της ιστορίας» και είναι εξωπραγματικό, όπως η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει μέχρι σήμερα!
