Εισαγωγικά, ας ειπωθεί ότι η επανάληψη ορισμένων εκτιμήσεων δεν είναι ανώφελη, ιδιαίτερα σε κρίσιμες στιγμές. Λίγο πριν ξεκινήσει η χερσαία ισραηλινή επίθεση, λίγες ώρες μετά το διάγγελμα Μπάιντεν και 13 μέρες πολέμου (7-20 Οκτωβρίου), μπορούμε να ισχυριστούμε με μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι το νέο μεγάλο πολεμικό μέτωπο στη Μέση Ανατολή, και πλάι του το Ουκρανικό, οδηγούν σε μια επικίνδυνη κλιμάκωση της τάσης προς τον πόλεμο. Έναν πόλεμο διεθνών διαστάσεων, που οδηγεί σε Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ανθρωπότητα. Αν ξεχάσουμε αυτή τη μεγάλη εικόνα και παραμείνουμε στο έδαφος της Δυτικής προπαγάνδας περί «αυτοάμυνας του Ισραήλ» και καταδίκης της «θηριωδίας της Χαμάς», θα διαπράξουμε μεγάλο λάθος. Θα βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος. Κι ο Μπάιντεν μίλησε καθαρά στο διάγγελμά του. Από εκεί θα αρχίσουμε.
Διάγγελμα Μπάιντεν: Οι ΗΠΑ ως φάρος του κόσμου, οι «επενδύσεις» τους, οι πόλεμοι που χρειάζονται ενώ βαθαίνει η κρίση και η παρακμή στο εσωτερικό τους
Μόλις 20 ώρες μετά την επιστροφή του από το Ισραήλ, ο Μπάιντεν απευθύνθηκε με διάγγελμα προς τους Αμερικανούς πολίτες, αναλύοντας την πρόσφατη κρίση στη Μέση Ανατολή και τους πολέμους που «μοιάζουν μακρινοί για τους πολίτες των ΗΠΑ» αλλά έχουν άμεση σχέση με την κυριαρχία τους στον κόσμο και στους συμμάχους τους.
Δικαιολόγησε πλήρως το Ισραήλ, και επικαλέστηκε ότι είναι άκρως απαραίτητο να στηριχθούν το Ισραήλ και η Ουκρανία με νέες βοήθειες, προχωρώντας και σε διασύνδεση της Χαμάς με τον Πούτιν: «Η Χαμάς και ο Πούτιν αντιπροσωπεύουν διαφορετικές απειλές, αλλά μοιράζονται το εξής κοινό: Και οι δύο θέλουν να εξαφανίσουν μια γειτονική δημοκρατία» (Ισραήλ και Ουκρανία). Επί της ουσίας ο Μπάιντεν γνωρίζει τη βαθιά κρίση των ΗΠΑ, γνωρίζει τον εσωτερικό διχασμό και τις προστριβές που υπάρχουν (πλησιάζουν και εκλογές), και θέλει να εκμαιεύσει μεγάλα κονδύλια ειδικά για την πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ. Το μεγαλύτερο μέρος των δισεκατομμυρίων δολαρίων που υποσχέθηκε για Ισραήλ και Ουκρανία, για Ν.Α. Ασία και σύνορα με το Μεξικό (συν κάτι ψιλά για ανθρωπιστική βοήθεια…) θα κατευθυνθούν προς το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ για νέα όπλα και αναπλήρωση των πυρομαχικών που εξαντλούνται στην ουκρανική «πληγή». Όπως τόνισε, «θα στείλει στο Κογκρέσο επείγον αίτημα για τη χρηματοδότηση της εθνικής ασφάλειας της Αμερικής και κρίσιμων εταίρων, όπως το Ισραήλ και η Ουκρανία».
Επίσης η ανοικτή υποστήριξη του Ισραήλ δεν έχει απλά τον χαρακτήρα στήριξης ενός συμμάχου που βρίσκεται σε κίνδυνο. Το εβραϊκό-ισραηλινό λόμπι βρίσκεται εντός της «καρδιάς» του κατεστημένου των ΗΠΑ και καθορίζει σε μεγάλο βαθμό πολλές αποφάσεις. Παρ’ όλες τις διενέξεις που μπορεί να υπάρχουν (π.χ. διαφορές με Νετανιάχου κ.λπ.), ΗΠΑ και Ισραήλ μοιάζουν με σιαμαία αδέλφια που έχουν κοινό νευρικό ιστό. Αυτήν την αλήθεια αν ξεχάσουμε, θα μας διαφύγει πάλι η μεγάλη εικόνα.
Η αλαζονεία Μπάιντεν και αμερικανικής διοίκησης έγκειται στο ότι θεωρούν ακόμα ισχυρή τη Δύση υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, όπως κάποτε. Προχωρούν και λίγο πιο πέρα: «Ο αμερικανικός ηγετικός ρόλος είναι αυτός που κρατά ενωμένο τον κόσμο», «οι συμμαχίες μας είναι αυτές που μας κρατούν ασφαλείς». Η εθνική ασφάλεια της Αμερικής, τόνισε, απαιτεί να υποστηριχθούν «κρίσιμοι εταίροι»: «Πρόκειται για μια έξυπνη επένδυση που θα αποδώσει μερίσματα για την αμερικανική ασφάλεια για γενιές». Και κατέληξε: «Η Αμερική είναι φάρος για τον κόσμο». Αλίμονο!
Η εξάπλωση του πολέμου είναι πολιτική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που βρίσκεται σε ιστορική αποδρομή, είναι η ειδική πολιτική των γερακιών του Δημοκρατικού Κόμματος. Οι ΗΠΑ μαζί με τη Δύση, δηλαδή το ΝΑΤΟ + Αυστραλία και Ιαπωνία, θα κάνουν τα πάντα για να μην χαθεί η πρωτοκαθεδρία τους. Πάλι: Αλίμονο!
Τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ, όπως το κτύπημα του νοσοκομείου και της ελληνορθόδοξης μονής, έχουν ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών σε όλον τον κόσμο: Ο πόλεμος ήδη έχει παράξει πολιτικά αποτελέσματα
Όμως ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή ήδη έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα
Η μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση της Χαμάς από κοινού με άλλες αντιστασιακές παλαιστινιακές οργανώσεις ήταν η απαρχή του νέου πολέμου ανάμεσα σε Ισραήλ και Παλαιστίνιους. Μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση, με 18 διαφορετικούς στόχους στρατιωτικούς και παράνομους οικισμούς εποίκων, με διείσδυση εντός της κατεχόμενης από το Ισραήλ περιοχής σε βάθος 20-40 χιλιόμετρων, με μάχες επί 4 μέρες σε αυτές τις περιοχές. Τώρα έχει σειρά η αντεπίθεση του Ισραήλ (με πλήρη στήριξη όλης της Δύσης, που του αναγνωρίζει το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα»), το οποίο διακηρύττει ότι θα ισοπεδώσει τη Γάζα, ότι θα σκοτώσει ηγεσία και μαχητές της Χαμάς, ότι θα υπάρξει μια νέα Μέση Ανατολή μετά την «εκδίκηση», κι άλλα τέτοια (όπως ότι οι υπόγειες σήραγγες που έχει σκάψει η Χαμάς στη Γάζα «θα γίνουν το μεγαλύτερο νεκροταφείο στον κόσμο»).
Ο πόλεμος είναι φρικιαστικό πράγμα, είναι πολιτική με άλλα μέσα, δηλαδή αιματοχυσία. Και οι σύγχρονοι πόλεμοι έχουν ως βασικά θύματα άμαχους και υποδομές. Ο πόλεμος όμως έχει και αποτελέσματα που δεν εξοστρακίζουν την πολιτική: το έγκλημα πολέμου του Ισραήλ με το κτύπημα του νοσοκομείου και της ελληνορθόδοξης μονής του Αγίου Πορφύριου στη πόλη της Γάζας έχουν ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών σε όλον τον κόσμο (όχι μόνο στον μουσουλμανικό). Ο πόλεμος ήδη έχει παράξει πολιτικά αποτελέσματα:
– Οι συμφωνίες του Αβραάμ (πολιτική εξομάλυνσης σχέσεων και οικονομικής συνεργασίας Ισραήλ με αραβικές χώρες) ανατινάσσονται. Οι συμφωνίες με την Σ. Αραβία το ίδιο.
– Οι σχέσεις με την Τουρκία επιδεινώνονται ραγδαία, ενώ μόλις τον Σεπτέμβριο ο Ερντογάν είχε αναγγείλει ότι η Τουρκία και το Ισραήλ θα προχωρήσουν σε κοινές θαλάσσιες γεωτρήσεις και ότι οι αγωγοί φυσικού αερίου θα περάσουν από την Τουρκία.
– Ακόμα και η ουδετερότητα της Ρωσίας και οι καλές της σχέσεις με το Ισραήλ μπαίνουν σε δοκιμασία.
– Το συνολικό Παλαιστινιακό Ζήτημα έρχεται στο επίκεντρο. Η θέση για δύο ξεχωριστά κράτη (που πολεμά με λύσσα το Ισραήλ) ξανάρχεται στην επιφάνεια με μεγαλύτερη ορμή. Το δίκιο των Παλαιστινίων ξαναπαίρνει μια κεντρική θέση, παρά τα παραληρήματα της Δύσης περί τρομοκρατίας.
Μπορεί το ευρωκοινοβούλιο να βγάζει ψήφισμα υπεράσπισης του Ισραήλ και του δικαιώματός του στην «άμυνα» (το ψήφισαν όλοι οι Έλληνες ευρωβουλευτές πλην του ΚΚΕ…) και παράλληλα να ζητά να περιληφθούν η Χεζμπολά και η ιρανική πολιτοφυλακή στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων (στην οποία εδώ και χρόνια φιγουράρει το κουρδικό PKK, το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης κ.ά.)… Μπορεί να εξαπολύεται πογκρόμ ενάντια σε ποδοσφαιριστές, σκιτσογράφους, δημοσιογράφους, ηθοποιούς, συγγραφείς, καλλιτέχνες κ.λπ. που ξεφεύγουν από τη «γραμμή» και εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στον παλαιστινιακό λαό… Μπορεί να απαγορεύονται συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις… Αλλά δεν μπορούν να πείσουν για το «δίκιο του Ισραήλ» να μακελεύει Παλαιστίνους άμαχους, γυναίκες και παιδιά, νοσοκομεία και εκκλησίες, έτσι, για «να τιμωρήσει σκληρά». Η συλλογική τιμωρία είναι δυτικής έμπνευσης (να θυμίσουμε: χιτλερική!).
Σε όλο τον κόσμο αναπτύχθηκε ένα κύμα διαμαρτυριών και αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό λαό. Στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στις αραβικές χώρες, στο Ιράκ, στο Ιράν, στην Τουρκία, στον Λίβανο. Αραβικά καθεστώτα αναγκάζονται να πάρουν υπόψη τη λαϊκή υποστήριξη των Αράβων για την Παλαιστινιακή υπόθεση.
Ας υποθέσουμε ότι το Ισραήλ ισοπεδώνει τη Γάζα. Τι θα παράξει αυτή η σφαγή; Θα προάγει την ειρήνη και ευημερία; Μην λέμε ανοησίες… Ναι, θα υπάρξει μια νέα Μέση Ανατολή, με όρους όμως πολύ πιο δυσχερείς για το Ισραήλ και ολόκληρη τη Δύση.
Ακόμα κι πετύχει το Ισραήλ να «διαγράψει» τη Χαμάς, δηλαδή να την εξοντώσει, το Ισραήλ δεν μπορεί να ακυρώσει τα ήδη παραγμένα αποτελέσματα. Χωρίς να υπολογίσουμε τι θα του στοιχίσει ακόμα αυτή η επιδίωξη, είτε στον «περίπατο» μέσα στη Γάζα, είτε αν ο πόλεμος κλιμακωθεί με άλλες γειτονικές χώρες.
Ελλάδα – Τουρκία και πόλεμος
Η Ελλάδα, χωρίς να σκεφτεί σοβαρά, πολύ βιαστικά πήρε το μέρος του Ισραήλ και της Δύσης σε αυτήν την υπόθεση. Μάλιστα νόμισε ότι θα αναβαθμιστεί ως χώρα «στρατηγικού βάθους για το Ισραήλ», κι ότι αυτό θα την προστατέψει ακόμα περισσότερο απέναντι σε απειλές. Ξέρουμε πως η χώρα μας έχει συμφωνίες με το Ισραήλ (ακόμα και στρατιωτικού τύπου), όπως ξέρουμε ότι είναι ορμητήριο των ΗΠΑ και κόμβος ανεφοδιασμού αεροπλανοφόρων και όχι μόνο (βλέπε Σούδα και Αλεξανδρούπολη). Η οριακότητα της θέσης της χώρας και η εγγύτητά της στην εστία του πολέμου θα έπρεπε να οδηγήσουν σε μια πιο συνετή στάση: Στάση πρωτοβουλιών εκεχειρίας, τερματισμού των επιχειρήσεων και διαλόγου για μια λύση, στάση ειρήνης κι όχι πριμοδότησης της εκδικητικότητας του Ισραήλ, στάση υπολογισμού πως όλες οι αραβικές χώρες θα προσανατολιστούν διαφορετικά, στάση που θα έπρεπε να υπολογίσει το τι έρχεται σε ολόκληρη την περιοχή.
Νοιάζεται πραγματικά η ηγεσία της χώρας για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής απέναντι στην Ελλάδα; Δεν δείχνει κάτι τέτοιο συνεχίζοντας με επισπεύδουσα ταχύτητα τον «πολιτικό διάλογο». Πρώτα έγινε τηλέφωνο Ερντογάν-Μητσοτάκη με άγχος οι εξελίξεις στην Μ. Ανατολή να μην επηρεάσουν αρνητικά τον «διάλογο» και την «προσέγγιση», ώστε να φθάσουμε αισίως στην συνάντηση κορυφής στην Θεσσαλονίκη στις 7/12. Φυσικά η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών σε ένα βαθμό ήδη έχει προχωρήσει, και η ελληνική κυβέρνηση εντυπωσίασε με την αφωνία της σε επεκτατικές, επιθετικές θέσεις και ενέργειες της Τουρκίας ακριβώς αυτό το διάστημα. Τίποτα για την Αρμενία και την αζεροτουρκική επίθεση και εθνοκάθαρση 120.000 Αρμενίων του Αρτσάχ. Τίποτα για το συστηματικό βομβαρδισμό κουρδικών θέσεων στη Β. Συρία σαν απάντηση στην τρομοκρατική επίθεση του ΡΚΚ στην Άγκυρα την 1η Οκτωβρίου. Οι τούρκοι βομβαρδίζουν τη Ροτζάβα επί 15 μέρες, υπάρχουν νεκροί άμαχοι, και κατέστρεψαν υποδομές έτσι ώστε εκεί 2,5 εκατομμύρια κατοίκων να είναι χωρίς νερό και ηλεκτρικό (δεν μοιάζουν όλα αυτά με την πολιτική του Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστίνιους;).
Όμως κανείς μα κανείς σε όλη τη Δύση, καμία από τις μεγάλες δυνάμεις των BRICS, καθεμιά για διαφορετικούς λόγους, δεν λένε τίποτα για αυτά τα εγκλήματα! Μπορεί η κρίση στη Μέση Ανατολή να φέρνει σε όξυνση τις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας ή Τουρκίας-Ισραήλ, αλλά και αυτό πρέπει να εκτιμηθεί σοβαρά από την ελληνική πλευρά. Έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν, αλλά το μέγεθος και η δύναμη της Τουρκίας εξαναγκάζουν όλους –και ιδιαίτερα τους Δυτικούς– σε πιο ρεαλιστικές θέσεις. Κανένας Δυτικός δεν ενόχλησε μέχρι τώρα ή ζημίωσε την τουρκική πλευρά. Το αν δεν πήγε ο Μπλίνκεν στην Τουρκία έχει μικρή σημασία. Η Τουρκία έχει μια πολυδιάστατη πολιτική και μαζεύει ισχύ με όποιο τρόπο μπορεί.
Όσες σχέσεις κι αν έχει η Τουρκία με τη Χαμάς και την Αδελφότητα, δεν σημαίνει ότι Συρία, Λίβανος, Ιράκ, Κούρδοι, Αίγυπτος, Σ. Αραβία κ.ά. επικροτούν τον επεκτατισμό της Άγκυρας και τα όνειρά της για ένα νέο Χαλιφάτο
Τζουτζέδες…
Η Ελλάδα από την άλλη συμπεριφέρεται ως χώρα-τζουτζές της Δύσης, ακόμα και σε βάρος των εθνικών κυριαρχικών της δικαιωμάτων: στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Ν.Α. Μεσόγειο. Δεν ασκεί κυριαρχία και επικράτεια, θεωρείται εντελώς δεδομένη, παρέχει όποια υπηρεσία κι αν της ζητηθεί (συμφωνία Πρεσπών, διάλυση υποδομών, αφελληνισμός οικονομίας, παραχώρηση ελέγχου λιμανιών και αεροδρομίων κ.ο.κ.). Το καλοκαίρι Τουρκοκύπριοι επιτέθηκαν σε κυανόκρανους του ΟΗΕ, και η Ελλάδα σιώπησε για να μην χαλάσει το καλό κλίμα. Το ΝΑΤΟ αναφέρει την Κύπρο όχι με το όνομά της αλλά με γεωγραφικές συντεταγμένες κατ’ απαίτηση της Τουρκίας, η Ελλάδα τσιμουδιά. Η σύνδεση Αρμενία-Κύπρος-Ελλάδα ούτε καν περνά από το μυαλό του κ. Γεραπετρίτη ή του κ. Μητσοτάκη. Υπάρχει θέμα απελευθέρωσης των κατεχόμενων στην Κύπρο; Ή έχουμε αποδεχτεί τα «δύο κράτη» και στο μαρτυρικό νησί; Σκεφτόμαστε αναλογίες ανάμεσα σε Παλαιστινιακό και Κατεχόμενα στην Κύπρο; Ή το κάνουμε γαργάρα και ενωνόμαστε «όλοι μαζί» ενάντια στην «τρομοκρατία από όπου κι αν προέρχεται»;
Παραδώσαμε τον Οτσαλάν, κλείσαμε το κέντρο φιλοξενίας των Κούρδων στο Λαύριο, αποστρατιωτικοποιούμε τα νησιά, φωνάζουμε «πάμε όλοι μαζί στη Χάγη», και ζήτω το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα». Τι ωραία… Κάποια αυτοάμυνα επικαλέστηκαν και οι Τούρκοι όταν εισέβαλαν στην Κύπρο, και τώρα με θράσος ομιλούν περί δύο κρατών και δεν αναγνωρίζουν καθόλου την Κυπριακή Δημοκρατία, που είναι και μέλος της Ε.Ε., και κανείς δεν τους λέει τίποτα. Είμαστε και είναι όλοι λαλίστατοι ότι κάποιοι κάκιστοι Παλαιστίνιοι δεν αναγνωρίζουν το Ισραήλ (αλήθεια πότε η Ελλάδα αποκατέστησε πλήρεις σχέσεις με το Ισραήλ, θυμάται κανένα από τα παπαγαλάκια που σερβίρουν ισραηλινές θέσεις στα ΜΜΕ;). Αυτό που δεν αναγνωρίζουν οι Παλαιστίνιοι είναι η κατοχή του Ισραήλ στα εδάφη τους, και έχουν αυτό το δικαίωμα. Είναι ένα αντιστασιακό έθνος, με τις αντιθέσεις τους, την ιστορία τους, τις περιπέτειές τους.
Η Τουρκία θέλει να αποκτήσει κι άλλη ισχύ παριστάνοντας την ηγέτιδα δύναμη του πολιτικού Ισλάμ, και το γυρνά τώρα σε μια υποστήριξη της Παλαιστίνης. Ξεχνούν πολλοί ότι αυτό δεν είναι τόσο εύκολο, διότι στο χώρο του Ισλάμ, και ιδιαίτερα του αραβικού κόσμου, δεν έχει ξεχαστεί η Οθωμανική κατάκτηση των περιοχών αυτών. Ούτε ότι η Τουρκία είναι χώρα του ΝΑΤΟ περνά απαρατήρητο. Όσες σχέσεις κι αν έχει με τη Χαμάς και την Αδελφότητα (και έχει), δεν σημαίνει ότι Συρία, Λίβανος, Ιράκ, Κούρδοι, Αίγυπτος, Σ. Αραβία κ.ά. επικροτούν τον επεκτατισμό της Άγκυρας και τα όνειρά της για ένα νέο Χαλιφάτο.
Όλα αυτά η ελληνική εξωτερική πολιτική θα έπρεπε να τα συνυπολογίσει πριν «παραδοθεί» εντελώς στις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Έπρεπε να δει πιο μακριά, να υπολογίσει καλύτερα τη δυναμική των πραγμάτων, να κινηθεί σε μια γραμμή εκεχειρίας και κατάπαυσης του πυρός, όχι στην πλήρη διευκόλυνση των σχεδίων πολέμου στην περιοχή. Έπρεπε να προστατεύει την εθνική κυριαρχία, κι όχι να παζαρεύει τα κυριαρχικά δικαιώματα για μπίζνες τάχα με την Τουρκία. Μια πολιτική ειρήνης και αρχών (δίκιου με την ηθικοπολιτική σημασία του όρου), υπεράσπισης λαών και εθνών που αγωνίζονται κοντά μας για εθνική απελευθέρωση και ανεξαρτησία (Κούρδοι, Αρμένιοι, Παλαιστίνιοι) θα μας δυνάμωναν απέναντι σε απειλές επεκτατιστών και εντολές επικυρίαρχων. Όποιος περιμένει, και ειδικά αυτή τη στιγμή, «προστασία» από το Ισραήλ είναι γελασμένος…
Έχουμε ανάγκη από ένα σχέδιο Εθνικής Κυριαρχίας και μια Πολιτική που να το παλεύει!
