Διανύοντας τον τέταρτο μήνα πολέμου στην Ουκρανία βλέπουμε πως όλοι προσπαθούν να κάνουν τους «απολογισμούς» τους όπως και διερευνούν το ποια θα είναι η συνέχεια. Πολλά βέβαια κρίνονται όπως λέγεται «επί του πεδίου», αν και η νίκη των Ρώσων –παρά το κόστος σε ζωές και την έκθεση της επιχειρησιακής κατάστασης του στρατού σε τέτοιον πόλεμο– ήταν προδιαγραμμένη.
Τα μεγάλα ερωτηματικά εντοπίζονται όμως σε πιο παγκόσμια πεδία, όπως αυτό της διεθνούς οικονομίας και αυτό της νέας γεωπολιτικής αρχιτεκτονικής που φαίνεται να διαμορφώνεται πέρα από το δυτικό στρατόπεδο. Στις ΗΠΑ αναπτύσσεται ένας σκεπτικισμός για την πορεία οικονομίας και γεωπολιτικής, αλλά επί του πρακτέου η γραμμή συνεχίζει να είναι ο εξοπλισμός της Ουκρανίας και η συνέχιση του πολέμου μέχρι νεωτέρας. Στις αποφάσεις του ΝΑΤΟ και στις δηλώσεις του Στόλτεμπεργκ τίθεται διαρκώς η προσήλωση στην πιο μεγάλη στήριξη της Ουκρανίας και τη συνέχιση του πολέμου ενάντια στη Ρωσία.
Όλα τα πολιτικά-οικονομικά και στρατιωτικά στοιχεία δείχνουν ένα αδιέξοδο για τον δυτικό παράγοντα. Δείχνουν πως δεν μπορεί να ηγεμονεύει όπως πριν
Οι Ευρωπαίοι «ισχυροί» θα επιθυμούσαν έναν τερματισμό του πολέμου (για να δούνε με πιο ανάλαφρο τρόπο τις σχέσεις με τη Ρωσία) και είδαμε το τραίνο που μετέφερε τους «3» (Μακρόν, Σολτς, Ντράγκι) στην Ουκρανία, για να πείσουν τον Ζελένσκι να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία. Αυτός όμως κινείται με προδιαγραφές των ειδικών συμβούλων του (ομάδα ικανών πρακτόρων, ανθρώπων με στενές σχέσεις με το αγγλο-αμερικάνικο τόξο και τον πολωνικό παράγοντα).
Υπάρχουν δύο σημαντικές εξελίξεις-διεργασίες που λειτουργούν μέσα στο νέο διεθνές πλαίσιο και συσχετισμό που δημιουργεί ο πόλεμος στην Ουκρανία. Η πρώτη, αναδεικνύει κινήσεις και συμφωνίες ανάμεσα σε μεγάλες δυνάμεις που είναι εκτός δυτικού πλαισίου. Η Κίνα έχει κάνει σημαντικά βήματα σε συμφωνίες με το Ιράν και με τη Ρωσία. Επίσης σε όλο τον αραβικό κόσμο σημειώνονται σοβαρές διαφοροποιήσεις προς την αμερικάνικη και δυτική πολιτική. Για παράδειγμα η περιοδεία του Μαδούρο σε μια σειρά αραβικές και πετρελαιοπαραγωγικές χώρες υπογραμμίζει τις διεργασίες που γίνονται. Όσο κι αν είναι ισχυρή η Δύση δεν φαίνεται να είναι σε θέση να ανακόψει αυτές τις διεργασίες που γίνονται από δυνάμεις της «Ανατολής». Η δεύτερη, αφορά το τι γίνεται σε επίπεδο κοινωνιών απέναντι στη διεθνή καμπάνια φτωχοποίησης και επιβολής μιας «οικονομίας πολέμου» από τις διεθνείς και τοπικές ελίτ σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο οικονομικός ζουρλομανδύας και ο στραγγαλισμός μέσω του πληθωρισμού και της εκτίναξης των τιμών, σε συνδυασμό με τα προβλεπόμενα κραχ και τις χρεοκοπίες χωρών, προκαλούν ή τείνουν να δημιουργήσουν κοινωνικές εκρήξεις και κλυδωνισμούς. Τούτες τις μέρες είχαμε κοινωνικές εκρήξεις και γενικές απεργίες σε Ισημερινό και Τυνησία.
Όλα λοιπόν τα πολιτικά-οικονομικά και στρατιωτικά στοιχεία δείχνουν ένα αδιέξοδο για τον δυτικό παράγοντα. Δείχνουν πως δεν μπορεί να ηγεμονεύει όπως πριν. Επίσης δείχνουν την έλλειψη μιας ηγεμονικής πρότασης που θα δημιουργούσε μια άλλη κατάσταση πιο ευνοϊκή για την Δύση. Ένα τεράστιο έλλειμμα ηγεσίας και σχεδίου, την ίδια στιγμή που βλέπουν όλοι την αναποτελεσματικότητα όλων των «εργαλείων» τους. Προς το παρόν η «λύση» είναι «σκληρή στρατοπέδευση εναντίον της Ρωσίας» και φθοράς της μέσω της σύγκρουσης, παράταση του πολέμου, ένταση της εξοπλιστικής βιομηχανίας, πιθανό άνοιγμα νέων μετώπων και… βλέπουμε. Δεν τα λες και επιτυχία όλα αυτά. Ίσως να επιλεγεί και η φυγή σε μεγαλύτερο πόλεμο από αυτόν που ήδη «παρακολουθούμε»…
