Εναλλάξ: Ο μονόλογος της κάλπης

…Αισθάνομαι μέσα μου ένα κενό. Αλλά, τι μπούρδες λέω. Είμαι κενή. Προς το παρόν, τουλάχιστον. Είμαι κενή και καταχωνιασμένη σε μια σκοτεινή αποθήκη, μέχρι να βγω αύριο στο φως, να εγκατασταθώ πάνω σ’ ένα σχολικό θρανίο, με τον ήλιο –αν έχει ήλιο– να διαπερνά τις διάφανες πλευρές μου (τι ιδέα κι αυτή να με κάνουν εντελώς διάφανη… Μια χαρά ήμουν κοντραπλακέ. Τώρα αισθάνομαι γυμνή). Σας περιμένω. Κι αυτή την Κυριακή, και την επόμενη, κι ίσως κι άλλες Κυριακές αν ο μεγάλος, ο macho, ο αθληταράς με τα κολάν αποφασίσει να με στήσει καμιά δυο φορές ακόμη μέχρι την άνοιξη. Βέβαια! Το παιδί είναι της άμεσης δημοκρατίας! Εμένα; Η καλύτερή μου… Για σας, δεν ξέρω…

Αυτός, πάντως, ξέρει. Πώς το λένε οι αναρχικοί; «Αν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες»; Έχετε αρχίσει να πιστεύετε το ίδιο; Η παρόρμησή σας είναι να μην περάσετε ούτε απ’ έξω από εκλογικό τμήμα, να μην υποβάλλετε το εαυτό σας στη βάσανο της επιλογής μεταξύ των λιγότερο άχρηστων; Αν υπήρχαν εκλογικά βιβλιάρια θα τα σκίζατε; Δεν σας αδικώ. Αλλά φταίτε και σεις λιγάκι. Για κάντε έναν απολογισμό… Πόσες φορές τους έχετε ψηφίσει; Και πόσες φορές σας έχουν διαψεύσει; Η καλπονοθεία δεν έχει πια τόσο να κάνει με μένα ως κάλπη. Γίνεται πριν και μετά. Πριν, όταν ο φόβος, ο εκβιασμός, η σύγχυση, η παραπλάνηση νοθεύουν τη βούλησή σας. Και μετά, όταν μεταφράζουν τη βούλησή σας κατά βούληση. Σκεφτείτε, πάντως, ποιά βούληση κάνει πρώτη το κακό. Η δική σας ή η δική τους;
Μονολογώ και φλυαρώ σαν πολιτευτάκιας της σειράς. Ομολογώ ότι τα κίνητρά μου είναι ιδιοτελή. Μ’ έχει φάει η μοναξιά σ’ αυτή την υγρή και σκοτεινή αποθήκη. Ξέρετε ότι η πρόγονός μου, η κάλπις, χρησιμοποιούταν μέχρι και σαράντα φορές το χρόνο στην αρχαία Αθήνα; Μετά κατάντησε τεφροδόχος και οστεοδόχος. Παλιά ιστορία ο θάνατος της πολιτικής…
Ωστόσο, το πρόβλημά μου είναι το υπαρξιακό μου κενό. Μπορείτε να το γεμίσετε με κάτι που θα έχει νόημα; Ξέρετε, αυτούς τους μικρούς λευκούς φακέλους με τα ψηφοδέλτια. Υποψιάζομαι ότι η δεύτερη παρόρμησή σας είναι να τα γεμίσετε με κάτι κυριολεκτικά εκρηκτικό, σαν αυτό που έφτανε σωρηδόν τις τελευταίες μέρες στις ξένες πρεσβείες, στη Βουλή, στα υπουργικά γραφεία, στο γραφείο της Μέρκελ… Δεν λέω, πλάκα έχουν οι στρακαστρούκες, αλλά είναι απίθανο να προκαλέσουν σεισμό. Κι αυτό που χρειαζόσαστε είναι ένας σεισμός, έτσι δεν είναι; Προκαλέστε τον, λοιπόν. Γεμίστε το κενό μου με όσα περισσότερα και καθαρότερα «όχι» μπορείτε: Όχι στο Mνημόνιο, όχι στους μνημονιακούς, όχι στους ψευδο-αντιμνημονιακούς, όχι στους κρυπτομνημονιακούς, όχι στους σφογγοκωλάριους της τρόικας, όχι στην κυβέρνηση, όχι στους πρόθυμους εταίρους της, όχι στους υποψήφιους συνεταίρους της, όχι στους απατεωνίσκους της διαμαρτυρίας, όχι στους φανφαρόνους χιτλερίσκους.
Κι ύστερα, ψάξτε να βρείτε ανάμεσα στα χαρτιά που θα σας δώσει ο δικαστικός αντιπρόσωπος μερικά απλά, καθαρά «ναι» –βλέμματα που δεν σας ξεγέλασαν, πρόσωπα που δεν σας εξαπάτησαν– έστω κι αν διέψευσαν μικρές και μεγάλες προσδοκίες σας. Ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν απαντήσεις για όλα, αλλά η καρδιά τους χτυπάει αριστερά. Καιρό έχω ν’ ακούσω αυτό τον χτύπο…

Σχόλια