Πέθανε, πριν λίγες ημέρες, ο Ιταλός μουσικοσυνθέτης Ένιο Μορικόνε. Κατέληξε στα 91 του χρόνια, ανάμεσα στους οικείους του, σε μία κλινική της Ρώμης, μετά από μία κουραστική νοσηλεία για κάταγμα ισχίου. Ένας θάνατος πολύ συνηθισμένος στις γιαγιάδες και στους παππούδες που από μία ηλικία και έπειτα δεν τους βαστάνε καλά τα πόδια τους.
Πολυβραβευμένος και πολυαγαπημένος, όπως ήταν λογικό, το διαδίκτυο κατακλύστηκε αυτές τις μέρες από τις πανέμορφες συνθέσεις του.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας και προέλευσης, φίλοι χωρίς ιδιαίτερες μουσικές γνώσεις ή και φίλοι που μπορεί να μην έχουν μεγάλη σχέση με το σινεμά, ήξεραν, αγάπησαν ή σιγοψυθίρισαν έστω μία φορά στη ζωή τους κάποια από τα τραγούδια του Ένιο Μορικόνε.
«Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος», «Κάποτε στην Αμερική», «Σινεμά ο Παράδεισος» και ένας κατάλογος δίχως τέλος με πάνω 500 συνθέσεις για το σινεμά ή την τηλεόραση. «Κι αυτό δικό του είναι;» πολλοί αναρτιόντουσαν στα σχόλια κάτω από τις σχετικές αναρτήσεις.
Έτσι γίνεται με τους Μεγάλους Καλλιτέχνες. Μέσα από τα έργα τους μιλούν μία γλώσσα Οικουμενική, Διαχρονική και Αθάνατη.
Όμως, πέρα από το έργο και τα επιτεύγματά του, εντύπωση προκαλεί και το αποχαιρετιστήριο γράμμα που ο ίδιος ο Μορικόνε έγραψε και που διαβάστηκε ως επικήδειος από τον δικηγόρο του.
«Εγώ ο Ένιο Μορικόνε, έχω πια πεθάνει», έτσι ξεκινάει ο Maestro τον επικήδειο του, με μία ποιητική αντίφαση. Ανακοινώνει ο ίδιος τον θάνατό του λες και είναι ακόμα ζωντανός. Έπειτα, συνεχίζει με λόγια γλυκά να αποχαιρετά τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής του.
Φίλους στενούς που του στάθηκαν τις τελευταίες στιγμές αλλά και όλη την οικογένειά του. «Αποφάσισα να έχω μια ιδιωτική κηδεία. Δε θέλω να ενοχλήσω κανέναν», λέει ο μεγάλος συνθέτης σεμνά. Έπειτα χαιρετά τις αδελφές του, τα παιδιά του και τα εγγόνια του και γράφει «ελπίζω να καταλαβαίνουν πόσο πολύ τους αγάπησα».
Σπαραχτικός γίνεται όταν έρχεται η στιγμή να πει αντίο στην αγαπημένη του σύζυγο Μαρία (παντρεμένοι από το 1956). «Της στέλνω τον πιο πονεμένο μου χαιρετισμό». Ο Μορικόνε, δηλαδή, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι πλησιάζει το φινάλε δεν τον τρομάζει τόσο ο θάνατος καθαυτός και δεν στενοχωριέται που φεύγει ο ίδιος από τη ζωή. Πονάει και θλίβεται που θα αφήσει μόνη τη γυναίκα της ζωής του.
Αυτά γράφει περίπου ο Ιταλός συνθέτης στον αποχαιρετισμό του. Σύντομα και απλά, χωρίς φανφάρες και δίχως να περιαυτολογεί (θα είχε κάθε δικαίωμα – άλλωστε ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μουσικοσυνθέτες του περασμένου αιώνα) αποχαιρετά τρυφερά έναν-έναν τους ανθρώπους που αγαπούσε.
Άλλωστε, πέρα από τα βραβεία, τις διακρίσεις και τα κάθε λογής αξιώματα, τι έχει μετρήσει πραγματικά όταν κάνεις απολογισμό λίγο πριν το τέλος; Ο Μορικόνε φαίνεται να βλέπει τα πράγματα καθαρά: αυτό που μετράει είναι οι άνθρωποι που συνδέθηκες, που αγάπησες και σε αγάπησαν, οι φίλοι, τα αδέρφια, τα παιδιά σου, οι σύντροφοί σου.
Λίγες μέρες ή εβδομάδες ή χρόνια πριν τον θάνατο του (ποιος ξέρει πότε συνέταξε το γράμμα) μιλάει σε χρόνο μέλλοντα. «Θέλω να θυμάμαι τις αδερφές μου». Γράφει σαν μην πεθαίνει αλλά σαν να φεύγει για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Δεν έχει άδικο. Εκείνος μπορεί να φύγει αλλά τα μουσικά του έργα θα μείνουν για πάντα.
Κατασκευασμένος από την «θεϊκή ύλη» από την οποία είχαν φτιαχτεί οι συγκαιρινοί του Φελίνι, Παζολίνι, Μαστρογιάννι και πόσοι ακόμα Μεγάλοι Καλλιτέχνες που χάρισε απλόχερα η ιταλική χερσόνησος στην ανθρωπότητα, ο Ένιο Μορικόνε με τον αποχαιρετισμό του μας υπενθυμίζει πράγματα που έχουμε, μάλλον, ξεχάσει στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες που ζούμε:
Αθάνατους δεν πρόκειται να μας κάνει ούτε η Ιατρική, ούτε η Βιοτεχνολογία, ούτε οι τελευταίες ανακαλύψεις των εργαστηρίων της Silicon Valley, ούτε φυσικά η ματαιοδοξία και ο ναρκισσισμός. Αθάνατους θα μας κάνουν τα έργα μας και κυρίως οι αναμνήσεις των ανθρώπων που μας αγάπησαν.
Υπάρχει η τέχνη του ζειν, υπάρχει και η τέχνη του θνήσκειν. Σωστά maestro;
Υ.Γ.: Κάποτε, μπορείς να ακούσεις τις πιο όμορφες κουβέντες από ανθρώπους που δεν θα το περίμενες με τίποτα. Σε πρόσφατη συνέντευξη του ο γνωστός Αμερικανός σταρ Κιάνου Ριβς (Matrix, John Wick) ρωτήθηκε αιφνιδιαστικά από τον παρουσιαστή ενός κωμικού τοκ σόου: «Τι νομίζεις ότι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε Κιάνου Ριβς;”
Ο ηθοποιός, που παλιότερα είχε χάσει την αδελφή του από καρκίνο και την πρώην σύζυγο του από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αφού έκανε μία μικρή παύση, ξεφύσησε και απάντησε: «Ξέρω ότι θα λείψουμε σε αυτούς που μας αγαπούν».
