Ο σημερινός εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Χαρίτσης, θεωρείται ένας από τους επιτυχημένους νέους του κόμματος που διακρίθηκε ιδιαίτερα κατά την περίοδο 2015-2019 σε νευραλγικές θέσεις: Στην πρώτη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα διετέλεσε γενικός γραμματέας Δημοσίων Επενδύσεων και ΕΣΠΑ στο υπουργείο Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού. Στη δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα ήταν υφυπουργός Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού αρμόδιος για θέματα ΕΣΠΑ. Μετά τον ανασχηματισμό της 5ης Νοεμβρίου του 2016 ορίστηκε αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, ενώ σε αυτόν της 29ης Αυγούστου 2018 ορίστηκε υπουργός Εσωτερικών, θέση την οποία διατήρησε μέχρι τις 13 Ιουνίου του 2019. Τέλος, στις 16 Ιουλίου 2019 ορίστηκε εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται για ένα από τα «χρυσά παιδιά» που μνημονεύει και ο απολογισμός του κόμματος που παρουσίασαν οι Δραγασάκης, Δρίτσας και Μπαλτάς (βλέπε και σελ. 12).
Ο Χαρίτσης πήρε λοιπόν φόρα. Πρόσφατα, κριτικάροντας την απόφαση για επίταξη χώρων στα νησιά, έκλεισε την ανακοίνωσή του ως εξής: «Ο εθνολαϊκισμός δεν εξαργυρώνεται κομματικά. Πληρώνεται πολιτικά».
Κι αυτός ο Αλέξης μοιάζει αδιάβαστος όπως και ο προϊστάμενός του. Το ρεύμα που ο ίδιος ονομάζει «εθνολαϊκισμό», τού μοιάζει σαν κάτι που πνέει τα λοίσθια; Ή μήπως πίσω από αυτόν τον κατασκευασμένο όρο βρίσκονται δύο υποκείμενα που αποκλείονται σήμερα από το προσκήνιο της παγκοσμιοποιητικής πολιτικής διαδικασίας; Δηλαδή το έθνος και ο λαός. Ο Αλέξης θα διαμαρτυρηθεί: «Δεν ομιλώ για το λαό αλλά για το λαϊκισμό που είναι φορτισμένος με την δημαγωγία». «Ούτε για το έθνος αλλά για τον εθνικισμό». Μάλιστα. Ας δεχτούμε προς στιγμήν τις ενστάσεις του. Τι είναι όμως αυτό που έχει μετατρέψει τον «εθνολαϊκισμό» σε ένα από τα σπουδαιότερα προβλήματα στην Ευρώπη; Γιατί όλα τα φόρα και οι διεθνείς συναντήσεις έχουν ως κεντρικό θέμα την αντιμετώπισή του; Τι παρέκκλιση αποτελεί από την κανονικότητα του φιλελεύθερου (κι όχι απλά νεοφιλελεύθερου) ευρωπαϊσμού;
Ο ευρωπαϊκός φιλελευθερισμός είναι η ευρωπαϊκή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης. Ο φιλελευθερισμός τρέφεται από τον ατομικισμό και τον οικονομισμό. Ο ατομικισμός, εν πλήρη ελευθερία στην αγορά, αμφισβητεί την κοινωνία, τη συλλογικότητα, κινείται μόνο ωφελιμιστικά. Κάποτε το ατομικό καλό μπορεί να οδηγήσει σε μια ευημερία όλων, όμως μέχρι τότε… ας επιπλεύσουν οι ικανότεροι. Ο ατομικός εγωισμός αποτελεί το κίνητρο βελτίωσης του συνόλου.
Αυτό που ενοχλεί πολύ τους εκπροσώπους της παγκοσμιοποίησης είναι η είσοδος στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής των λαϊκών μαζών. Στρώματα που πλήττονται από τις πολιτικές που προωθεί η παγκοσμιοποίηση, όχι μόνο οικονομικές αλλά και ξεθεμελιωτικές του τρόπου ζωής και συνυπάρχειν των κοινωνιών και των χωρών
Όσο αφορά τον οικονομισμό, αυτός αναγορεύει την αγορά και το κέρδος σε μοναδικούς στόχους της παραγωγικής διαδικασίας, όσων βέβαια έχουν μια θέση σε αυτήν. Στην παρούσα φάση πρέπει να ξεπεραστούν τα φράγματα που έθετε το κράτος-έθνος και να περάσουμε σε υπερεθνικές ενώσεις που να προσφέρουν μια αυξανόμενη κινητικότητα σε κεφάλαιο, εμπορεύματα και εργασία. Τέτοια είναι η ουσία της ευρωπαϊκής διάστασης υπό την Ε.Ε., υποσκάπτοντας συστηματικά την εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Η ευρωκρατία οργανώνει τους όρους της παγκοσμιοποίησης αλλά και τους όρους του ανταγωνισμού της με άλλα μεγάλα μπλοκ. Ο «εθνολαϊκισμός» είναι το παράγωγο μιας δυσφορίας, δυσπιστίας, δυσαρέσκειας, αμφισβήτησης των δογμάτων της παγκοσμιοποίησης και της ευρωκρατίας. Αυτό που ενοχλεί πολύ τους εκπροσώπους (ακόμα και του Τύπου) της παγκοσμιοποίησης είναι η είσοδος στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής των λαϊκών μαζών. Στρώματα που πλήττονται από τις πολιτικές που προωθεί η παγκοσμιοποίηση, όχι μόνο οικονομικές αλλά και ξεθεμελιωτικές του τρόπου ζωής και συνυπάρχειν των κοινωνιών και των χωρών. Μάλιστα, όσο πιο ενεργητική είναι η παρουσία αυτών των στρωμάτων, τόσο πιο θορυβημένοι οι εκπρόσωποι.
Για παράδειγμα, ο μεγάλος Αλέξης χαρακτήριζε τα συλλαλητήρια για το Σκοπιανό ως «ετερόκλητο όχλο». Σήμερα, ο άλλος Αλέξης (πιο μικρός), θεωρεί τις κινητοποιήσεις στα νησιά ως εκδήλωση «εθνολαϊκισμού». Νιώθει κι αυτός την εχθρότητα που τρέφουν οι πολίτες προς το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που τους κοροϊδεύουν συστηματικά. Κι όχι μόνο, προχωρά και πιο πέρα: «Η σύνδεση του προσφυγικού με θέματα εξωτερικής πολιτικής είναι επικίνδυνη, τόσο για το προσφυγικό όσο και για τις σχέσεις μας με την Τουρκία». Αυτό θα έπρεπε να μας το εξηγήσει καλύτερα ο κ. Χαρίτσης. Μα πάλι θα διαμαρτυρηθεί: «Αποδίδω στη Ν.Δ. χαρακτηριστικά πολιτικής εθνολαϊκισμού κι όχι στους κατοίκους των νησιών». Δύσκολο να γίνει πιστευτός. Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει παντού «δάκτυλο» των φασιστών στις κινητοποιήσεις στα νησιά και δεύτερον θίγεται πολύ κάθε φορά που κριτικάρονται οι ΜΚΟ, λες και είναι ο επίσημος αντιπρόσωπός τους στην Ελλάδα.
Η μόνη κριτική που ίσως έχει βάση, είναι ότι η Ν.Δ. υποτίμησε το ζήτημα. Με μάτι σαν του μάνατζερ που είναι άσχετος και νομίζει ότι με πλάνα εργασίας και προσπέκτους που μοιράζουν οι εταιρείες θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Εκεί, στα νησιά, δεν μπορεί να κάνει «απολύσεις», ούτε προσφύγων ούτε κατοίκων. Κι όχι μόνο στα νησιά αλλά σε ολόκληρη τη χώρα. Στο ερώτημα γιατί δεν επιτάσσει περιοχές και στην ενδοχώρα ώστε να αποσυμφορήσει τα νησιά, δεν έχει καμία απάντηση. Επιτάσσει στα νησιά, όπως χτες έχτισε όλα τα hot-spots τύπου Μόριας ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί η «παραγγελιά» από Ε.Ε., ΝΑΤΟ κ.ά. είναι πως αυτά θα μετατραπούν σε γκρίζες ζώνες, σε μεγάλες φυλακές–αποθήκες των προσφυγικών ροών, μέχρι τουλάχιστον να γεμίσουν. Κι όταν ξεχειλίσουν, όταν θα έχει αλλάξει η «χρήση γης» και θα έχει καταλυθεί η κυριαρχία της χώρας επί των νησιών, τότε θα ανοίξουμε κι άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την χώρα.
Χαρίτσης, Κουμουτσάκος, Μουζάλας, Μηταράκης, Τσίπρας και Μητσοτάκης, στην ίδια παγκοσμιοποιητική γραμμή. Οι χαριτωμενιές είναι για μικροπολιτική αξιοποίηση.
Παλλαϊκό ζήτημα
Να αντιληφθούμε ποια είναι τα όρια της άρχουσας ελίτ και των παρατάξεών της. Τι μπορούν να σηκώσουν πολιτικά, πόσο μπορούν να ενδώσουν σε ό,τι τους ζητιέται χωρίς να αυτοχειριάζονται πολιτικά οι ίδιοι. Να αναλογιστούμε ποια είναι τα όρια της κοινωνίας απέναντι στο βύθισμα της χώρας και του τόπου.
Η μετατροπή των δύο κυριότερων ζητημάτων της χώρας, των ελληνοτουρκικών σχέσεων και του προσφυγικού, σε παλλαϊκά ζητήματα –και άρα προβολή αιτημάτων και θέσεων για αυτά με παράλληλη ενθάρρυνση των κινητοποιήσεων– θα δημιουργούσε όρους για να αντιμετωπιστεί και η πίεση από την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Η σωστή σύνδεση αυτών των ζητημάτων είναι κλειδί για έναν άλλο «τρόπο». Η Αριστερά, σε όλες τις παραλλαγές της, κωφεύει. Τα θεωρεί «εθνικισμό». Μια μικρή διαφοροποίηση δείχνει το ΚΚΕ αλλά οι ιεραρχήσεις του (ασφαλιστικό, σωματεία, ΠΑΜΕ κ.λπ.) δε φαίνεται να αλλάζουν.
Η κατάσταση απαιτεί πολλών ειδών υπερβάσεις.
