Όταν ο Γκράχαμ Γκριν έγραψε το βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο τη δεκαετία του ’50, ίσως ήταν ακόμη νωρίς για να φανταστεί ότι δημιουργούσε ένα αρχέτυπο της αποσταθεροποιητικής δράσης των μυστικών υπηρεσιών.
Ο ήρωάς του, νεαρός και καλοσυνάτος Αμερικανός γιατρός, πηγαίνει στο υπό γαλλική κατοχή Βιετνάμ την περίοδο της πάλης για την ανεξαρτησία, για να προσφέρει ανθρωπιστικές υπηρεσίες στο δοκιμαζόμενο λαό και αποδεικνύεται ο οργανωτής μιας μεγάλης τρομοκρατικής ενέργειας που θα προετοιμάσει την είσοδο των Αμερικανών στο παιχνίδι και την παραλαβή της σκυτάλης από τους Γάλλους, παρατείνοντας επί μια εικοσαετία τον πόλεμο.
Η είδηση για άλλον έναν «ήσυχο Αμερικανό» δεν έλαβε και μεγάλη δημοσιότητα. Ίσως σκεπάστηκε από τα συγκλονιστικά νέα που έρχονταν από την Τυνησία και την Αίγυπτο. Ίσως φάνηκε πολύ τετριμμένη: Αμερικανός πυροβολεί και σκοτώνει δύο Πακιστανούς. Έχουμε συνηθίσει Αμερικανούς να σκοτώνουν Πακιστανούς ή Αφγανούς κατά δεκάδες, τα τελευταία χρόνια. Αν προσθέσει κανείς τις λεπτομέρειες όμως, η εικόνα αλλάζει και ο Γ. Γκριν αποκαλύπτεται ακόμη πολύ προφητικός, δεκαετίες αργότερα. Αμερικανός τουρίστας σκοτώνει δύο Πακιστανούς ποδηλάτες στη Λαχώρη. Τους ρίχνει με ακρίβεια οχτώ σφαίρες μέσα από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου του, στο οποίο υπάρχουν κι άλλα όπλα και μάσκες. Προσπαθώντας να διαφύγει σκοτώνει με το αυτοκίνητο και τρίτον ποδηλάτη. Η αμερικανική πρεσβεία επικαλείται ότι δουλεύει για μια εταιρία ασφαλείας των ΗΠΑ, η οποία είναι ανύπαρκτη, και ισχυρίζεται ότι τον καλύπτει η διπλωματική ασυλία για να τον βγάλει από τη φυλακή. Στη Λαχώρη προκαλείται μεγάλη αναταραχή, στις 4/2 γίνονται μεγάλες διαδηλώσεις όπου ο κόσμος απαιτεί να δικαστεί για φόνο στο Πακιστάν.
Ο εν λόγω «τουρίστας», Ρέιμοντ Ντέιβις το υποτιθέμενο όνομά του, μιλά άπταιστα ουρντού και πάστο. Οι ποδηλάτες που σκότωσε, στην πιο πολυσύχναστη εμπορική συνοικία, ήταν επίσης οπλισμένοι, αλλά δεν τον είχαν απειλήσει, αφού πυροβολήθηκαν στην πλάτη. Οι εφημερίδες μιλούν για αμερικανικά κατασκοπευτικά δίκτυα που συγκροτεί η διαβόητη για το ρόλο της στο Ιράκ εταιρία Blackwater (νυν Xe) που σκοπό έχουν να κλιμακώσουν τρομοκρατικές ενέργειες ακραίων στοιχείων στη χώρα, ώστε να δικαιολογηθούν χειρουργικά πλήγματα των Αμερικανών ακόμη και σε πυρηνικές εγκαταστάσεις. Και η πακιστανική κυβέρνηση εγκαλείται για τη συνεργασία της, που γίνεται στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» (The Nation 8/2, A.R. Zerral).
Μπορεί αυτό να είναι ένα βάσιμο σενάριο; Βεβαίως. Είναι εμφανές ότι οι Αμερικανοί ακολουθούν στο Πακιστάν μια «τακτική Ιράκ», αλλά με ακήρυχτο πόλεμο κατά του πληθυσμού και με μεθόδους αποσταθεροποίησης η κλίμακα των οποίων υποδεικνύει ότι οι στόχοι είναι ανάλογοι: κατάλυση κάθε έννοιας εθνικής-κρατικής οντότητας όπου ο λαός μπορεί να έχει λόγο μέσα από την πολιτική διαδικασία, φυσική και ψυχολογική εξόντωση με τη βία και τις ανθρώπινες απώλειες που προκαλούν οι επιθέσεις με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, επέκταση του πολέμου σε όλο το Πακιστάν, μέχρι και διχοτόμηση ή αποσκίρτηση περιοχών, όπως αυτή του Μπαλουχιστάν, όπου οι τρομοκρατικές ενέργειες έχουν πολλαπλασιαστεί. Το δε Μπαλουχιστάν συνορεύει με το Ιράν…
Η είδηση για άλλον έναν «ήσυχο Αμερικανό» δεν έλαβε και μεγάλη δημοσιότητα. Ίσως σκεπάστηκε από τα συγκλονιστικά νέα που έρχονταν από την Τυνησία και την Αίγυπτο. Ίσως φάνηκε πολύ τετριμμένη: Αμερικανός πυροβολεί και σκοτώνει δύο Πακιστανούς. Έχουμε συνηθίσει Αμερικανούς να σκοτώνουν Πακιστανούς ή Αφγανούς κατά δεκάδες, τα τελευταία χρόνια. Αν προσθέσει κανείς τις λεπτομέρειες όμως, η εικόνα αλλάζει και ο Γ. Γκριν αποκαλύπτεται ακόμη πολύ προφητικός, δεκαετίες αργότερα. Αμερικανός τουρίστας σκοτώνει δύο Πακιστανούς ποδηλάτες στη Λαχώρη. Τους ρίχνει με ακρίβεια οχτώ σφαίρες μέσα από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου του, στο οποίο υπάρχουν κι άλλα όπλα και μάσκες. Προσπαθώντας να διαφύγει σκοτώνει με το αυτοκίνητο και τρίτον ποδηλάτη. Η αμερικανική πρεσβεία επικαλείται ότι δουλεύει για μια εταιρία ασφαλείας των ΗΠΑ, η οποία είναι ανύπαρκτη, και ισχυρίζεται ότι τον καλύπτει η διπλωματική ασυλία για να τον βγάλει από τη φυλακή. Στη Λαχώρη προκαλείται μεγάλη αναταραχή, στις 4/2 γίνονται μεγάλες διαδηλώσεις όπου ο κόσμος απαιτεί να δικαστεί για φόνο στο Πακιστάν.
Ο εν λόγω «τουρίστας», Ρέιμοντ Ντέιβις το υποτιθέμενο όνομά του, μιλά άπταιστα ουρντού και πάστο. Οι ποδηλάτες που σκότωσε, στην πιο πολυσύχναστη εμπορική συνοικία, ήταν επίσης οπλισμένοι, αλλά δεν τον είχαν απειλήσει, αφού πυροβολήθηκαν στην πλάτη. Οι εφημερίδες μιλούν για αμερικανικά κατασκοπευτικά δίκτυα που συγκροτεί η διαβόητη για το ρόλο της στο Ιράκ εταιρία Blackwater (νυν Xe) που σκοπό έχουν να κλιμακώσουν τρομοκρατικές ενέργειες ακραίων στοιχείων στη χώρα, ώστε να δικαιολογηθούν χειρουργικά πλήγματα των Αμερικανών ακόμη και σε πυρηνικές εγκαταστάσεις. Και η πακιστανική κυβέρνηση εγκαλείται για τη συνεργασία της, που γίνεται στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» (The Nation 8/2, A.R. Zerral).
Μπορεί αυτό να είναι ένα βάσιμο σενάριο; Βεβαίως. Είναι εμφανές ότι οι Αμερικανοί ακολουθούν στο Πακιστάν μια «τακτική Ιράκ», αλλά με ακήρυχτο πόλεμο κατά του πληθυσμού και με μεθόδους αποσταθεροποίησης η κλίμακα των οποίων υποδεικνύει ότι οι στόχοι είναι ανάλογοι: κατάλυση κάθε έννοιας εθνικής-κρατικής οντότητας όπου ο λαός μπορεί να έχει λόγο μέσα από την πολιτική διαδικασία, φυσική και ψυχολογική εξόντωση με τη βία και τις ανθρώπινες απώλειες που προκαλούν οι επιθέσεις με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, επέκταση του πολέμου σε όλο το Πακιστάν, μέχρι και διχοτόμηση ή αποσκίρτηση περιοχών, όπως αυτή του Μπαλουχιστάν, όπου οι τρομοκρατικές ενέργειες έχουν πολλαπλασιαστεί. Το δε Μπαλουχιστάν συνορεύει με το Ιράν…
Αρ.Α.
Σχόλια
