Του Ηρόστρατου
Ο Γιάννης Ρίτσος και οι πνευματικοί μας νάνοι…
…Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
Σ’ όλες τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη.
Έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
«Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα».
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο…
Πόσες φορές γυρίζει το μυαλό μου στο Γιάννη Ρίτσο… Διαβάζοντας τα νέα καμώματα των «διανοουμένων» μας, βλέπω αυτούς που τραγουδάνε μόνο και μόνο για να ξεχωρίσουν από τον κόσμο, βυθισμένοι σε άφατο ναρκισσισμό. Εικόνες απεχθείς: Από τις γλοιώδεις μαντινάδες του Σμαραγδή που παρομοίασε με… ήλιο(!) τον Σαμαρά μέχρι τις βασιλικές παρέες του Σαββόπουλου κι από τα κυνικά σχόλια της Λένας Διβάνη έως την αμετροέπεια του Χω(νο)μαινίδη (προς το παρόν χώθηκε στο Δ.Σ. της πειρατικής και ψευδώνυμης Δημόσιας(!) Τηλεόρασης)…
Γυρίζω πίσω σε μια εικόνα που σχολίασα και παλιότερα μέσα από το μπλογκ μου: Είναι ο Γιάννης Ρίτσος στη χτιστή πολυθρόνα του, στο Καρλόβασι της Σάμου. Ένα μέρος μαγικό όπου ο ποιητής συνήθιζε να κάνει τον απογευματινό του περίπατο. Συχνά καθόταν εκεί για να σκεφτεί ή να γράψει, βλέποντας ένα από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα του Αιγαίου…
Τέσσερα χρόνια συνέχεια περνούσα εκεί τις καλοκαιρινές διακοπές μου και είχα την τύχη να γνωρίσω αυτούς τους τόπους. Συχνά διασταυρωνόμουν με τον ποιητή με το ζεστό χαμόγελο, αλλά ποτέ δεν συζήτησα μαζί του – από ντροπή. Ο ίδιος φαινόταν ο πιο ευπροσήγορος άνθρωπος. Μια χρονιά το μπαλκόνι μου έβλεπε στον κήπο του. Κάθε πρωί σηκωνόταν και επιθεωρούσε τις πέτρες, τα βότσαλα που είχε απλωμένα παντού. Με κάποιον τρόπο τα προετοίμαζε για να τα ζωγραφίσει…
Πολλές φορές πήγαινε στο εργαστήρι κεραμικών του κυρ-Βασίλη του Κοντορούδα και ζωγράφιζε, έτσι για το κέφι του.
Θυμάμαι με ντροπή πως εκείνη την εποχή της μεταπολίτευσης με τις κοροϊδίες του Σαββόπουλου για τα «φρέσκα φασολάκια» χλεύαζα κι εγώ ακολουθώντας το συρμό. Χρειάστηκε καιρός για να καταλάβω τι σημαίνει να δίνεις φωνή σε αυτά τα μικρά, ασήμαντα πράγματα.
Και μετά τον αγάπησα πιο πολύ, όταν «αρνούμενος να γίνει Άγιος» κυκλοφόρησε το αριστουργηματικό Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων και έδειξε σε όλους τι σημαίνει αληθινός ποιητής.
Μετά σκέφτομαι όλους αυτούς που παρουσιάζονται ως οι άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών και του… πνεύματος. Πόσο μακριά είναι από όλα αυτά. Πόσο μακριά από ένα άλλο είδος διανοουμένων. Όπως ο Ρίτσος που -με τις όποιες αστοχίες του- δεν έπαψε να είναι σταθερά από την πλευρά του λαού και των απλών ανθρώπων. Όλων εκείνων που οι σημερινοί πνευματικοί μας άνθρωποι θεωρούν «πλέμπα» ή «χύδην όχλο» ή «τζαμπατζήδες». Αυτοί που συγχρωτίζονται με βασιλείς και πρωθυπουργούς – με το αζημίωτο…
Γοργόνες
Για τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού, πριν αρχίσουν τα σχολεία, όπου τα παιδιά θα βρεθούν αντιμέτωπα με ένα ανάλγητο εκπαιδευτικός σύστημα, κατά πάσα πιθανότητα χωρίς δασκάλους, στοιβαγμένα σε αίθουσες όπου ακόμη και η θέρμανση θα είναι πολυτέλεια, μια βραδιά παραμυθιού τρέφει τη φαντασία και δίνει δύναμη…
Έτσι στο Πόρτο Ράφτη, σήμερα το βράδυ τα παιδιά θα φτιάξουν τα δικά τους παραμύθια με γοργόνες με αφορμή το βιβλίο της Στεφανίας Βελδεμίρη Το αγόρι, το κορίτσι και μια τόση δα μικρούλα πραγματικότητα που κυκλοφορεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο από τις Εκδόσεις Σαΐτα.
Μαζί τους θα είναι και η συγγραφέας του παραμυθιού.
Παίζουμε θέατρο;
Η Ερασιτεχνική Θεατρική Ομάδα Χαλανδρίου που δημιουργήθηκε τον περασμένο Ιούλιο σκοπεύει να ανεβάσει στο Χαλάνδρι μέχρι τα τέλη του 2013 το έργο Το Πανδοχείο του Γαβριήλ Πανάγου. Για τις ανάγκες διανομής των ρόλων της παράστασης θα χρειαστεί την συνδρομή 8-10 ατόμων. Όσοι ενδιαφέρονται να μετάσχουν σε αυτήν προσπάθεια μπορούν να επικοινωνήσουν με τον υπεύθυνο της Ερασιτεχνικής Θεατρικής Ομάδας Χαλανδρίου Γαβριήλ Πανάγο στο τηλέφωνο 210-6827083 είτε ηλεκτρονικά στο [email protected].
